100%NL Magazine Christa Tol
Delen

Christa vond na 34 jaar haar biologische familie: ‘Een XXL versie van All You Need is Love’

In deze rubriek lees je iedere maand op het online platform van 100%NL Magazine échte verhalen, van échte mensen. Mensen met een bijzonder verhaal, die heftige gebeurtenissen hebben meegemaakt, maar toch de draad weer hebben kunnen oppakken. Doorzetters, zoals wij ze noemen.

Deze keer lees je het verhaal van Christa, die op een hele bijzondere manier haar biologische familie ontmoette.

Geadopteerd

De vrolijke verschijning Christa Tol woont samen met haar man Stephan en twee kinderen in het mooie Volendam. Familie en vrienden waarderen Christa om haar openheid, eerlijkheid en haar liefde. Maar wat niet veel mensen wisten is dat Christa de afgelopen twee jaar druk bezig is geweest met een bijzondere zoektocht. De zoektocht naar haar biologische familie.

‘Al van jongs af aan weet ik dat ik geadopteerd ben. Niet alleen ik, maar ook mijn zus is geadopteerd uit Colombia. Omdat onze ouders daar nooit geheimzinnig over hebben gedaan en ons dit al heel vroeg hebben verteld, wisten wij niet beter. Ik ben ze daar ook erg dankbaar voor. Als wij over dit onderwerp vroeger vragen hadden, namen mijn ouders altijd de tijd voor ons en vertelden ze altijd alles wat we wilden weten. Maar ik wilde weinig weten. Stiekem vanbinnen misschien wel, maar er écht over praten…dat durfde ik niet. Het was tenslotte niets meer dan nieuwsgierigheid. Als ik nu terugkijk wilde ik diep vanbinnen toch meer weten. En daar ben ik nu achter gekomen, na 34 jaar.’

‘Als kind heb ik een prima jeugd gehad. Nooit kwam ik iets te kort, ik had veel vrienden en binnen ons gezin was er veel liefde en warmte. Toch voelde ik me wel altijd anders dan anderen. Ik had toch dat tropische kleurtje. Mensen die mij niet kenden en mij vervolgens met een Volendams accent hoorde praten vonden dat ‘grappig’. Natuurlijk was ik ook anders. Niet op een verkeerde manier, maar wel anders. Het was soms vermoeiend om aan nieuwe mensen in mijn leven uit te moeten leggen waarom ik er anders dan de gemiddelde Volendammer uit zag. ‘Adoptie? Waarom die adoptie? Wat vind je daar van?’ ‘Ben je nooit op zoek gegaan naar..”.  Er kwamen altijd heel veel vragen bij kijken. Ik vond het nooit een probleem om daar op te reageren, maar had er niet altijd zin in. Toch nam ik voor iedereen wel altijd de tijd om het uit te leggen.’

Christa (l) samen met haar zus Sandra

Knoop doorgehakt

‘Even terug naar 2020, begin coronatijd. Die voorgaande Kerst had ik voor mezelf de knoop doorgehakt om op zoek te gaan naar mijn biologische familie en afkomst. Wist ik wel zeker dat ik dit wilde? Nee. Maar wél wist ik, na al die jaren nieuwsgierigheid, dat ik echt deze stap durfde te zetten. Rustig aan.’

‘Wetende dat ik in een achtbaan zou stappen vol emoties, en misschien met een pijnlijke afloop. Maar toch ging ik er voor. Het plan om samen met mijn gezin, mijn ouders, zus en schoonzus naar Colombia te reizen was er al. We zouden voor de allereerste keer terug gaan waar wij, mijn zus en ik, zijn geboren. We zouden het land en allebei onze (verschillende) geboorteplekken gaan ontdekken. De reis stond al op de planning. Nooit had ik toen kunnen durven dromen wat voor wending deze reis zou nemen.’

Achtbaan

‘In een achtbaan kwam ik zeker. Via 2 hele bijzondere mensen, Fiona en Barbara van Stichting Buscas tu Familia en Colombia, vond ik al heel snel mijn biologische moeder. Te danken aan hun snelle acties, en een hele hoop geluk, waaronder door mijn kloppende documenten. Er brak een ontzettende spannende tijd aan. Want om mijn moeder daadwerkelijk te vinden werden er in een dorpje, naast Bogota, waar zij waarschijnlijk toentertijd woonde een aantal advertenties met mijn foto’s, naam, leeftijd, geboortedatum en de naam van de biologische moeder opgehangen. Veel sneller dan verwacht werd er contact met ons opgenomen. Na een aantal begin gesprekken, en later ook foto’s van haar, kon het sowieso niet meer mis. We hadden haar gevonden. En het verhaal kreeg al meer kleur. Dit begin proces verliep niet meteen heel soepel. Het was natuurlijk voor haar een litteken wat weer open gemaakt werd. Bovendien wist zij ook niet dat ik een meisje was, aangezien ik meteen na mijn geboorte bij haar ben weggehaald. Dat was iets waarvoor zij zelf moest tekenen. Spijt had ze enorm, en verdriet uiteraard nog meer. Het was toen, 34 jaar geleden, gewoon onmogelijk voor haar om voor mij te zorgen. Ze zag wel meteen herkenning toen ze mijn foto zag. Haar eerste reactie was dan ook blijdschap, maar tegelijk verdriet…veel verdriet. Nooit was zij mijn geboortedag vergeten. Maar dit was haar geheim. Niemand wist het en dat wilde ze graag zo houden. Totdat ik haar vond…’

‘In het begin verliep het contact ‘veilig’ via Fiona. En toen, na een paar weken, kreeg ik zelf haar telefoonnummer in handen. Dat was natuurlijk heel erg spannend. Gelukkig stonden Fiona en Barbara nog altijd klaar als ik vragen, hulp of vertaling nodig had.’

Grote familie

‘Na een tijdje contact te hebben gehad met mijn biologische moeder, kwamen zachtjes aan ook mijn biologische vader en broers in mijn leven. Via mijn moeder, kreeg ik uiteindelijk ook hun telefoonnummers in handen, en toen brak er een nieuwe periode aan. Een hele bijzondere. Ik heb gewoon 5 broers! Iedereen was heel blij en verrast dat er ineens een zus en een dochter in hun leven was. Omdat mijn biologische moeder de enige was die van mijn bestaan af wist, was dit een hele grote verrassing voor de rest van mijn familie. En niet alleen voor mijn familie, maar ook voor mijzelf een enorme verrassing. Nooit had ik gedacht broers te hebben en ik durfde ook niet te hopen dat mijn biologische vader nog in beeld was. Bij mijn biologische vader overheerste het gevoel van geluk en blijdschap en dankbaarheid met dit geschenk: een dochter. Dat hij dit geheim nooit heeft geweten doet hem veel pijn. Logisch, maar het geluksgevoel weegt veel zwaarder. Daar heeft hij meteen de focus op gelegd en dus niet op het verleden. Elke dag als ik hem schrijf vult zijn hart zich met vreugde om van mij te horen, zo beschrijft hij het zelf. En toen hij mijn eerste woorden in het Spaans hoorde, was hij zo trots als een pauw.’

‘Een van mijn broers voelde op de een of andere manier altijd al dat hij een zusje had, maar dat werd altijd maar weggelachen. Tot nu, want zijn gevoel klopte dus toch! Al mijn broers waren intens blij, maar natuurlijk ook verdrietig vanwege de hele situatie. En daarbij woon ik heel ver weg. Maar wat ook meteen door allemaal werd gevoeld, is dat ze heel trots zijn. Op wie ik ben geworden en trots om mij in hun leven te hebben.’

‘Mijn doel was in eerste instantie om alleen mijn biologische moeder op te sporen, niet eens om contact te hebben. Wie weet stond ze daar wel helemaal niet voor open. Ik ben zelf ook moeder van twee kinderen en wilde heel graag van moeder tot moeder aan haar laten weten dat het goed met mij ging. Dat ze zich geen zorgen over mij hoefde te maken. Een foto van haar zou een cadeau zijn, want ik was toch wel heel erg benieuwd hoe ze eruit zag. Zou ik op haar lijken?’

De gelijkenissen tussen Christa en één van haar broers is goed te zien

Spaans leren

‘Het contact in het begin was heel erg spannend. Doodeng vond ik het! Omdat ik geen Spaans sprak was Google Translate mijn rechterhand. Ik moest echt even schakelen op veel punten. De taal, het tijdsverschil, daarnaast mijn gezin draaiende houden, en natuurlijk werken. Ook mijn sociale leven lag op zijn kop. Het was in ene heel veel wat tegelijkertijd op me af kwam. Maar het contact onderhouden en zoveel mogelijk beschikbaar zijn voor mijn biologische familie vond ik heel belangrijk, omdat ik toch ergens nog bang was om ze te verliezen. Ik moest het contact warm houden.’

‘De coronatijd duurde lang, veel te lang. Ik baalde er enorm van want ik wilde dolgraag met mijn familie naar Colombia afreizen, maar het was afwachten wanneer dit weer mogelijk was. ‘Alles gebeurt met een reden’, denk ik vaak. Ik kreeg nu extra veel tijd om ze goed te leren kennen en ondertussen begon ik ook aan een cursus Spaans. In de tussentijd hielden we veel contact via WhatsApp en FaceTime. In plaats van wildvreemde mensen in de armen te sluiten, voelde het nu alsof ik ze al kende. Alles liep precies zoals het moest zijn en hoe het bij mij past.’

Reis naar Colombia

‘Nu, 3,5 jaar na de start van mijn zoektocht, zijn we net teruggekeerd uit Colombia. Weer thuis na een onvergetelijke reis, met in het bijzonder: het bezoek aan Bogota.’

‘Waar moet ik beginnen. Het land, de kleuren, de gezelligheid van de mensen, het eten…álles was prachtig! Ik keek al een hele tijd naar deze reis uit, maar toch was ik enorm zenuwachtig, en heb ik zelfs gedacht: waar ben ik aan begonnen. Ik voelde mij weer even dat meisje van 6 die moest afzwemmen in dat ijskoude water, met al die mensen die toekeken. Ineens durfde ik het niet meer. Gezonde zenuwen natuurlijk, en het hoort er allemaal bij. Maar wat als het niet goed voelde? Of als het allemaal anders zou lopen dan ik verwachtte?’

‘De reis naar de eerste ontmoeting, verliep hierdoor zenuwslopend. Ik ben ook wel wat kilootjes verloren hierdoor, maar het was het allemaal waard en hoort er allemaal bij. Lieve kaartjes, cadeautjes, vele berichtjes en knuffels, kwamen de dagen voor vertrek op mij af. Van lieve vrienden, familie en collega’s. Ik zag dit niet aankomen, maar dit voelde hartverwarmend, en maakte deze reis nog mooier. Zelfs aan mijn kinderen werd gedacht. En de leerkrachten van hun school niet te vergeten, die zo meelevend waren. Het was allemaal zo lief! Met dit in onze gedachten stapten wij het vliegtuig in, wetende dat mijn biologische familie mij na deze 10,5 uur op het vliegveld zouden opwachten.’

‘De eerste ontmoeting was een XXL versie van All You Need is Love. Er was alleen maar liefde en vertrouwen. Alles waar ik van tevoren bang of onzeker over was waren meteen weg vanaf het moment dat ik ze ontmoette. De opluchting was groot, het geluksgevoel nog groter. Het voelde eigenlijk, alsof ik van een lange vakantie kwam en opnieuw iedereen in de armen sloot. En dit meemaken met mijn gezin, ouders en zussen naast mij, dat maakte het onwerkelijke droomplaatje compleet. Er waren tranen, maar bovenal veel blijdschap. Ikzelf zat vol adrenaline, dus er kwam geen traan aan te pas. Alleen een grote glimlach. Ik kneep mezelf stiekem of dit wel echt gebeurde. We werden hartelijk ontvangen en mijn ouders kregen ook meteen een hand en dankbaarheid van mijn biologische familie.’

‘We hebben samen veel tijd doorgebracht. Gepraat, gegeten, geknuffeld en natuurlijk hebben we veel foto’s gemaakt. Dit allemaal samen met mijn ouders, zussen en mijn man en kinderen. Mijn twee kinderen waren ook dolgelukkig in Colombia. Naast hun huidige twee opa’s hebben ze er nu nóg een opa bij, oftewel: abuelo! Samen speelden ze spelletjes en voetbal. En niet te vergeten ook vijf extra ooms, waarvan ze alle aandacht en liefde kregen. (Helaas woont 1 broer momenteel in Mexico, dus van de vijf heb ik er 4 mogen ontmoeten). En als extra cadeautje hebben ze er nu ook nog twee neefjes bij, waarvan de jongste sprekend op mijn kinderen lijkt. Ze waren elkaars beste vrienden in Colombia. Heel bijzonder om te zien en een prachtige herinnering die ik voor altijd bij me zal dragen.’

Samen met 3 van haar broers

Samen met 3 van haar broers

Dankbaar

‘Mijn biologische vader en één van mijn broers schreven vaak dat ze mijn ouders wilden bedanken voor alle liefde en zorg die ze mij hebben gegeven. Dat ze mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben. Dit hebben ze nu zelf in persoon tegen ze kunnen vertellen en voor dat moment zijn ze heel dankbaar. Het was een prachtig en emotioneel moment. Ook mijn ouders vonden het natuurlijk heel speciaal om iedereen te ontmoeten; mijn biologische moeder, mijn biologische vader en broers. En leuk om de gelijkenissen te kunnen zien. Hoe mooi kan het leven zijn? Het hoeft niet altijd een nare afloop te krijgen, zo zie je maar. Met nogmaals heel veel dank aan Fiona en Barbara, die altijd beschikbaar waren voor vragen, adviezen of hulp.’

Christa samen met haar biologische vader

Jouw hand in de mijne

‘Mijn ouders hebben altijd tegen mijn zus en mij gezegd: Ooit gaan we terug naar dat verre land, wanneer jullie dat willen…maar dan wel met jouw hand in de mijne. Afkomstig uit een gedicht wat wij vroeger op onze kinderkamer aan de muur hadden hangen. En ze hebben woord gehouden, deze reis pakt niemand ons meer af.’

‘De hechte band met mijn ouders en zus, is alleen maar specialer en mooier geworden na deze reis. Wat wij samen hebben beleefd en gedeeld is iets heel waardevols, samen met onze (klein)kinderen. Iets unieks! En in Colombia, samen met de biologische familie van mij, waren we één grote familie. Uiteraard was dit allemaal niet zo gelopen zonder de steun en toeverlaat van mijn man, die zó meegeleefd heeft en met alle liefde mee ging in dit avontuur. Zonder hem en mijn liefste kinderen naast mij had ik dit niet gekund.’

Delen