Regen op de camping
Daar zat ik dan, op de camping in Edam. In de regen. De Nederlandse zomer van 2021. Een nieuwe caravan gekocht, want de zomers waren lang en heet geweest de afgelopen jaren en dit zou voor altijd zo blijven volgens diverse klimaatkenners. Ik weet nog, toen we in 2018 een videoclip opnamen en drie weken moesten wachten op een regenbui vanwege de eerste zin van het liedje ‘…door de regen fietst een Antilliaan’. Uiteindelijk kwam deze regendag niet voordat we de deadline bereikten, dus moesten we regen simuleren met een tuinslang bovenop een bushokje in broeierig Amsterdam. Het was zó lang zó warm dat de airco in onze slaapkamer ermee stopte en ik nergens een nieuwe kon vinden, of iemand die hem wilde ophangen. Wij hebben twee weken in de kelder van ons huis op een matras op de grond geslapen. Het was zó lang zó droog dat de boeren gedroogd fruit en cactussen gingen verbouwen.
Superheld
En nu dit. Beelden op televisie van rivieren die zich een weg baanden door de straten van Limburg, alsof we naar de tsunami in Thailand keken. Surrealistisch. Het weer is van slag en dat zal altijd zo blijven volgens dezelfde klimaatkenners. Ik had met die Limburgers te doen. Net als met Peter R. de Vries en zijn nabestaanden in diezelfde weken. We hadden verdomme maar één superheld in ons land. Ik heb gehuild toen ik op de radio hoorde dat hij overleden was. Na dat bericht werd het lied Zo Stil gedraaid van Bløf. Het liedje dat wij ook hebben gedraaid tijdens de uitvaartdienst van Donna en wat inspireerde tot het schrijven van Vreemde Leegte.
Dubbel gevoel
Er werd nog twee weken nagepraat over Peter en zijn goede daden. Wij kregen de eervolle taak om Whiter shade of pale, zijn lievelingslied, te spelen op de dag van zijn uitvaart. Maar daarna draait de wereld weer meedogenloos door, alsof Peter nooit heeft bestaan. Maar zo is het niet voor de naaste familie en geliefden van Peter. Niet voor ons, twee weken na de dood van Donna. Het zal nooit meer hetzelfde zijn en liedjes als Whiter shade of pale, Zo Stil en Vreemde Leegte hebben voor altijd een loodzware lading gekregen. De 3JS zijn na het uitbrengen van dat lied in januari onder de radar verdwenen. Bewust. Niets was meer belangrijk. Nergens kon ik enthousiast van worden. Godzijdank mochten wij het wonder van de zwangerschap al snel opnieuw meemaken. Voor onszelf was en is dat nog steeds een enorm dubbel gevoel. Maar bij onze vrienden en familie merkten we blijdschap en opluchting. Voor ons. Opluchting die we zelf niet voelden, maar desondanks toch aanstekelijk was. Ik kreeg de behoefte om een nieuw lied te maken. Ik wilde die positiviteit vasthouden. Proberen ons schrijftalent weer wakker te maken. Maar waar moesten we over schrijven?
De hele column van Jan Dulles lees je in de nieuwste editie van 100%NL Magazine die vanaf morgen in de winkels ligt! Column van Jan Dulles uit de vorige editie van 100%NL Magazine gemist? Je leest het hier!
