Op een dag gaat de deurbel en er staat een grote man voor de deur. Wanneer ik opendoe, kijkt hij mij vrolijk aan. ‘Goedemorgen mevrouw.’ Zijn blik glijdt naar beneden, blijft hangen, hij krijgt een rode kleur en zegt niets meer. O, het is er zo een, dacht ik nog. ‘Hallo, kan ik u helpen?’ De grote man blijft naar zijn briefje kijken en vertelt dat hij bij de meeste buren in mijn straat de ramen lapt. Voorzichtig kijkt hij op van zijn briefje, blijft weer hangen bij mijn bloesje en zijn ogen worden zo groot als schoteltjes. Wordt hij nou nog roder dan net? Ik bestudeer hem met een schuine blik. Hè wat vervelend, zal ik er iets van zeggen? Kan ik nog even snel een vestje aantrekken. Moet ik zijn kin optillen? Zal ik de deur een beetje dichtdoen? Zal ik gewoon zeggen dat hij omhoog moet kijken? Dat hij weg moet gaan? Er flitsen veel ideeën door mijn hoofd, maar ik zeg niets. Als de stilte te lang tussen ons blijft hangen, zeg ik: ‘U lapt de ramen van de meeste buren? Leuk voor u, maar hoe kan ik u helpen?’ Hij begint zenuwachtig en heel zacht te praten zonder ook maar 1 keer van zijn briefje op te kijken. Ik kan hem niet verstaan en vraag of hij het nogmaals wil herhalen. Ik moest denken aan iets wat ik onlangs had gelezen. Een tijdje geleden is gebleken – na onderzoek van 5 jaar – dat mannen die naar borsten kijken, een lagere bloeddruk, een kalmere polsslag en een verminderd risico op harten vaatziekten hebben. Prachtige resultaten! Echt waar, maar moet dat hier nu aan mijn voordeur getest worden? De man kijkt weer heel even in mijn ogen. Ik kijk hem vol verwachting aan, zal het hem lukken? Ja… ja… eh, nee. Weer dwaalt zijn blik naar beneden en tot mijn verbazing begint de grote man nu ook een klein beetje te stotteren. Ik zucht hardop en vraag hem nogmaals zijn laatste zin te herhalen. En terwijl hij naar zijn briefje staart, vraagt hij: ‘Mevrouw, mag ik uw voorgevel schoonmaken?’ Wat? Really?! De man begint nog meer te stotteren. ‘Nnnee, nneee, ik bedoel uw ramen mevrouw, ikkk bedoel uw ramen!’ Geïrriteerd en een beetje ontdaan doe ik de deur dicht. Je begrijpt dat deze man mijn ramen niet zal schoonmaken en al helemaal niet mijn voorgevel onder handen zal nemen. Als ik langs de spiegel in de gang loop zie ik dat twee extra knoopjes van mijn blouse openstaan… En ja, dat is misschien iets te veel van het goede. Arme man!
