Mijn hele leven ben ik roodharig geweest, die rooie. Een klassieke met blanke huid, blauwe ogen en een enorme bos licht rossig haar. Zo eentje die na een kwartier in de zon zitten overal kippenvel krijgt en de rest van de dag in een grote witte blouse vanuit de schaduw kijkt hoe vrienden en vriendinnen aan het beachballen, surfen en waterscooteren zijn. En terwijl zij er met de minuut bruiner, zomerser en zonniger uit gaan zien, wordt de donderwolk boven mijn hoofd alleen maar groter. Inmiddels heb ik de respectabele leeftijd van 55 bereikt en heeft het grijs al het rood verdrongen, en met wat blonde highlights ben ik inmiddels getransformeerd van die rooie naar een struise blonde (al zeg ik het zelf). De bruine vriendinnen van weleer, met dito kleur haar, zie ik jaloers kijken. Zij moeten, om hun ‘jeugdige’ uitstraling te houden, om de drie/vier weken het haar verven. Vrolijk stem ik in, als ze zeggen dat je die uitgroei zo snel ziet op donker haar. Zie het als een kleine vergelding voor al die zomers afzien…
En toch blijf ik in mijn hart een rooie. Met alle gevoeligheden die daarbij horen. Zo liep ik onlangs in een restaurant, op zoek naar het toilet, langs een tafel vol luidruchtige mannen. ‘Zoek je het toilet, moppie’, riep er een en wees een kant op. Het bleek de kant van de keuken te zijn. Toen ik weer terug langs de tafel liep om wel de goede kant op te lopen, zei dezelfde grappenmaker: ‘Je kunt altijd je haar nog rood verven’. En daar, op dat eigenaardige moment en in een compleet verkeerd decor, knapte er iets bij mij. De jarenlange opmerkingen over dat rode haar hadden hun limiet bereikt en dat zou hij weten. Ik vertelde hem dat het ontzettend vervelend was als je jarenlang dezelfde opmerkingen kreeg over je uiterlijk en dat hij zich daar, met die enorme rare dikke kop van hem, vast van alles bij voor kon stellen.
Verbouwereerd liet ik hem achter. Toen ik mijn handen waste op het toilet en tevreden over mijn eigen assertiviteit in de spiegel keek, snapte ik hem pas. Deze man kon onmogelijk weten van mijn roodharige verleden en had mij als dom blondje een geintje willen flikken… Ook niet aardig. Maar het feit dat het zo lang duurde voordat ik dat door had, betekent dat ik niet alleen nog steeds in hart en ziel die rooie ben, maar ook nog eens een dom roodje…
