Van oudsher, via mijn moeder, heb ik meegekregen dat je ergens in maart je hele huis overhoop moet halen. Gordijnen in de was, dekbedden opschudden, alles van zijn plaats, de kasten leeg, al het servies in de vaat, het zilver gepoetst. Een bezem door je kledingkast. Echt schoonmaken, niet even snel een doekje eroverheen, maar van boven tot onder, van links naar rechts. Vieze voegen worden aangepakt met schimmeloplossers en ook het schoonmaakazijn, dikke bleek, kalkoplossers, rvs poetsers en ovenreinigers worden ingezet. Ik begin er eigenlijk altijd redelijk blijmoedig aan. Het is toch een beetje het begin van de lente, een schone en frisse start. Ik hou ervan. Het afgelopen jaar echter was ik als gevolg van een knieoperatie minder mobiel. Ik was al een heel eind in de revalidatie, kon al weer goed lopen, maar vooral het bukken en op de knieën zitten, was nog een probleem.
Toen ik mijn zorg over de naderende jaarlijkse schoonmaak bij mijn man neerlegde, zei hij – inmiddels gepensioneerd buschauffeur – dat hij mij ging helpen. Alles wat voor mij lastig zou worden, zou hij overnemen… Ik moest lachen bij de gedachte. Vooral omdat hij nog nooit een noemenswaardig aandeel in de huishoudelijke taken heeft gehad. Het zal mij benieuwen… Om hem een beetje feeling met de materie te laten krijgen, neem ik hem mee naar de supermarkt om de diverse schoonmaakmiddelen in te slaan. Bij binnenkomst druk ik hem het uitgebreide lijstje in handen, terwijl ik de dagelijkse boodschappen voor mijn rekening neem. Als ik na een klein half uur de kassa nader – na een uitgebreid gesprek met de buurvrouw van nummer 17 en de kinderoppas van mijn kleinkinderen – is mijn man nog steeds in geen velden of wegen te bekennen.
Ik loop terug naar het betreffende gangpad en zie hem daar op de knieën in de buurt van het bleekwater snuffelen. Ik sluip naar hem toe, aai hem over de bol en zeg: “Je kunt er geen genoeg van krijgen hè, viezerik?” Maar de man die verschrikt opkijkt is niet de mijne… De blik in zijn ogen zal ik niet snel vergeten. Een combinatie van verontwaardiging en ongeloof. Ik op mijn beurt trek mijn hand terug en deins achteruit. Deze ‘oude’ baas is duidelijk niet de mijne… De ‘mijne’ staat inmiddels achter me met een mandje vol middelen en een grijns van oor tot oor. Als hij even later oog in oog staat met de arme man met een fles bleek in zijn rechterhand, lijk ik gered. De twee grijze kalende mannen met hun zon gebruinde bollen schieten in de lach en begrijpen de verwarring. De onbekende man steekt zijn hand uit naar mijn man en zegt: “Dus jij bent de viezerik die er geen genoeg van kan krijgen?” Aangenaam.
