Kan je om te beginnen iets over jezelf vertellen?
‘Ik ben Janny Smits, inmiddels 60 jaar en doe voornamelijk vrijwilligerswerk. Daarbij doe ik wat werkzaamheden voor de regio tv, laat ik honden uit en pas ik op ze. Als hobby ben ik figurant en af en toe model. Op dit moment ben ik bezig met een leuke, grote klus. Ik schrijf een boek over de filmwereld waar o.a. Herman Brood, Wild Romance en Dennis Alink, filmmaker en filmcriticus, bekend van de documentaire Unknown Brood in terugkomen. Ik ben fan van Herman Brood en kwam vaak in zijn atelier boven café Dante.’
Kan je ons vertellen over het moment waarop je met Herman Brood in aanraking kwam?
‘Dit was 13 mei 1979. Ik ging met een vriend van school naar mijn eerste grote concert. Herman trad op in Amersfoort en Nina Hagen zong ook even mee op het podium. Ik vond het heel leuk en dacht: dit wil ik vaker. En dat heb ik dus ook gedaan. Ik heb heel veel optredens van hem gezien. Ver weg en dichtbij.’
Wat was het eerste moment waarvan je dacht: dit is té gek?
‘Bij dat eerste optreden. Bij het eerste nummer al. Je kent het natuurlijk allemaal al van tv, maar als je erbij bent én het is ook nog je eerste optreden dan is dat sowieso indrukwekkend. Ook had ik de kunst van Herman ontdekt. Hoewel veel mensen het geen kunst vonden, heb ik alles bijna altijd mooi gevonden. Ik zag altijd dat wat hij deed heel goed was.’
Heb je ook een mooiste of leukste herinnering aan Herman Brood?
‘O ja, best een hoop, maar de mooiste was dan toch het moment dat mijn man en ik speciaal voor hem naar Utrecht gingen. Hij zou tegenover de Bijenkorf live gaan schilderen. Ik wilde natuurlijk geschilderd worden, of getekend in dit geval. Mijn man en ik waren die dag 12,5 jaar bij elkaar dus het was er echt een dag voor. Wat mij opviel was dat Herman verlegen was als hij wat vroeg. Je verwacht dat niet, maar hij was echt heel verlegen buiten het podium om en hij praatte ook heel zacht. Op een gegeven moment zei hij: ‘waarom willen jullie deze tekening?’ Ik vertelde hem dat we 12,5 jaar bij elkaar waren. Hij antwoordde daarop met: ‘O wat prachtig, dat is mij nog nooit gelukt’. Vervolgens zette hij er ‘ik ook van jou’, op. Hij heeft meerdere schilderijen waar dat op staat dus ik ben daar ook heel trots op. Hij was zo anders dan ik dacht. Echt super aardig. Het was mijn mooiste moment met hem, omdat we naar hem moesten blijven kijken. Het werd hierdoor heel persoonlijk. Herman wist dat we het dubbele tarief moesten betalen, omdat we met z’n tweeën waren. Iedereen voor ons was alleen en werd vlot getekend. Maar onze tekening is heel gedetailleerd geworden. Ik ben er nog steeds blij mee en het hangt nog steeds op mijn slaapkamer.’
Heb je ook een favoriet nummer?
‘Ja, dat heet Magarita, maar is ook bekend als ‘I love you like I love myself’. Ik kende dat nummer al van Phoney & The Hardcore. Het blijft voor mij het mooiste nummer. Het raakt me en het is gewoon heel goed. Natuurlijk is ‘Saturday Night’ ook een leuk nummer en ‘Never Be Clever’, maar als ik er eentje moet kiezen, is dat ‘Margarita’.’
Word je ook weleens geraakt door zijn muziek?
‘Jazeker wel. Vooral bij de live concerten. De sfeer is dan goed en je kunt af en toe met bekenden van de band spreken. De drummer Jan en gitarist David ken ik goed. Naast dat het leuk is dat iedereen weet wie ik ben, vind ik het leukste dat ik steeds dezelfde trouwe fans en mensen die voor de band werken, tegenkom. Het is een hele hechte club en ik heb er vrienden aan over gehouden. Op Facebook heb ik zelfs vrienden die ik nog niet ontmoet heb, maar waarvan ik wel weet dat zij Herman Brood fans zijn. Ik heb er vrienden aan overgehouden.’
Stel je zou Herman nog één vraag kunnen stellen, wat zou je dan vragen?
‘Of hij een tekening wilde maken van onze zoon. Ik heb dat eerder gevraagd maar toen was hij al ziek aan het worden. Dat was nog niet bekend, maar ik wist dat al wel. Bij een van de ateliers zeiden ze van ‘nee dat gaat niet lukken, want dat kan hij niet meer’. En toen wist ik dus dat het slecht met hem ging. Ik had heel graag een tekening van onze zoon willen hebben of van ons drieën. Edwin Janssen heeft een schilderij gemaakt dat lijkt op een van Herman Brood, maar wel met zijn eigen naam eronder. Die hangt hier boven de bank en zo hebben we er toch een met z’n drieën.’
Ging u vaak naar het atelier van Herman Brood?
‘Ja heel vaak. Altijd als ik naar Amsterdam ging om te winkelen, ging ik eerst daar naartoe en liep ik gelijk door naar boven. Ik kreeg van het personeel altijd kleine dingetjes, zoals visitekaartjes, ansichtkaarten en leuke nieuwsbrieven. Eén keer liep ik naar beneden en toen was Herman, die hield van schaken, daar aan het schaken met een vriend. Mijn vriendin en ik zaten daar aan een tafeltje verderop en toen zei ze van: ‘ga naar hem toe en ga met hem op de foto’. Ik wilde dat niet. Ik vond dat raar. Bij een concert zou ik het doen, maar in het privéleven, nee dat doe ik niet. Achteraf heb ik er geen spijt van gehad, want ik heb respect voor zijn privéleven. Ja hij is beroemd, maar hij is gewoon aan het schaken met een vriend. Het feit dat hij vlakbij ons zat vond ik al leuk en goed genoeg. Ik ben daar best nuchter in.’
BN’ er crush van vorige keer gemist? Je leest het hier!
Heb jij ook een bijzonder verhaal en zou je dat met ons willen delen? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
