Verdwaald
Het is de laatste wintersportdag voor een bevriend gezelschap van 6 stellen. 4 van de 12 personen uit de groep besluiten deze laatste vakantiedag te gaan snowboarden. De rest gaat nog een laatste dagje met z’n allen op de lange latten op stap, voordat ze vanavond terug naar Nederland zullen rijden. De groep raakt echter verdwaald in de bossen van Flaine en zullen uiteindelijk ‘s avonds in het donker middels een reddingsoperatie met helikopter uit de bossen gehesen worden.
Rechts of links?
Ze spreken af om elkaar allemaal om 12.00 uur te zien voor een lunch op de berg. Het is 11.30 uur wanneer de skiërs besluiten om -nog met een ouderwetse filmcamera- een video op te nemen. “Ski maar even een stukje off-piste door de bomen heen over dat bospad, dat is mooi voor de beelden”, roept Jack ze na. Na een stuk bospad komen ze bij een splitsing. Er staat een groot verkeersbord met daarop een grote pijl naar links. Later zal op de video terug te zien zijn dat ze pal voor het grote verkeersbord stilstaan om met elkaar te overleggen welke richting ze uit zullen gaan en uiteindelijk kiezen voor ‘rechts’. Hier maken ze een keuze die hen later bijna fataal wordt.
Gaandeweg wordt het pad steeds smaller en smaller. Met z’n 8-en op een rij vervolgen ze het pad naar beneden dat prompt ophoudt bij een klein stromend beekje. Het watertje is ongeveer een meter breed, dus ze trekken hun ski’s uit en stappen er met een grote pas overheen. ‘Best gek’ zeggen ze tegen elkaar. Maar ze vervolgen hun weg.
Lachend wordt het beekje overgestapt
Hou ons in de gaten
Na een tijdje is er geen sprake meer van een pad dat ze kunnen volgen. Ze komen in een dicht bebost gebied terecht vanwaar niet te zien is welke richting ze op moeten. Het wordt lastig om op ski’s verder te gaan. Iemand roept: ‘Ik denk dat we onze ski’s uit moeten doen!’ waarop de ander reageert met: ‘Moeten we niet terug?!’ Maar het idee om terug te gaan wordt direct afgeketst. Ze hebben er zéker al een half uur klimmen en klauteren op zitten, dus om dat hele stuk weer terug omhoog te klimmen lijkt onbegonnen werk. Het is inmiddels al over 12-en, dus via sms laten ze aan de 4 snowboarders die op hen wachten in het bergrestaurant weten dat ze het niet redden. ‘We zijn de weg kwijt, hou ons ff in de gaten’, sturen ze. ‘Er zijn in ieder geval mensen die van onze vermissing af weten’, zeggen ze nog lacherig tegen elkaar.
Fysiek zwaar
De ski’s gaan uit en worden over de schouders verder gedragen. De bomen en struiken zijn bedekt met een meter sneeuw, ze zakken tot de heupen erin weg dus makkelijk vooruit komen is het niet. Ook zitten er diepe kuilen in de berg die je niet ziet door de dikke laag sneeuw. Regelmatig hijsen ze iemand op die tot zijn nek in de sneeuw is weggezakt. Het vraagt fysiek een hoop energie, waardoor er zo nu en dan een pauze ingelast wordt om op adem te komen.
Even een pauze om op adem te komen
Paniek
Ze besluiten batterijen van telefoons te sparen. Twee jongens klimmen met 1 telefoon zo hoog mogelijk omhoog om bereik te ontvangen en bellen de snowboarders. Zij geven de telefoon aan een lokale barman. Hij zegt hen dat het bijna onmogelijk is om in dit gebied te verdwalen. “Volg het beekje”, is zijn advies. Het geeft hen hoop. Het kronkelende stromende beekje loopt nog steeds rond hen, ze geloven dat het beekje uiteindelijk in een dorp uit zal komen. Steeds maken ze een oversteek van de ene berg naar de andere berg dwars door het beekje, dus voeten en benen zijn drijfnat en ijskoud.
Na uren ploeteren is het inmiddels 16.00 uur en wordt de groep steeds zenuwachtiger. Om 17.00 uur zullen de liften dicht gaan, dus ze hebben nog weinig tijd. Voor de zoveelste keer proberen ze naar een bergtop te klimmen om de omgeving af te speuren in de hoop een piste of een dorp te zien, maar alles wat ze zien is boomtoppen. Het bos wordt steeds dichter, de hellingen steiler en het begint te schemeren. Telefoons hebben geen bereik meer en de paniek slaat toe. Met hun laatste beetje energie proberen ze hun weg te vervolgen, maar hun zoektocht houdt abrupt op als ze niet verder kunnen. Het beekje is steeds breder geworden en wordt uiteindelijk een rivier die ze niet meer te voet kunnen oversteken om verder te klimmen. In de diepe sneeuw verzamelen ze hongerig en rillend van de kou hun voedselvoorraad: een mars en een paar toffees. Sommige meiden raken bevangen door de kou en beginnen wartaal uit te slaan.
Alarmcentrale
Overkomt ons dit nou echt? Gaan we hier de nacht doorbrengen? Wachten we af? Zouden de snowboarders hulp hebben gestuurd? Zouden ze wel weten welke kant ze op moeten? Zullen ze ons vinden? Overleven we dit?
Twee jongens wagen een laatste poging. Ze klimmen via een gladde steile helling zo hoog mogelijk omhoog. Met een minimaal bereik op de telefoon wordt 112 gebeld. De Nederlandse alarmcentrale verbindt hen door met de Franse centrale. Zij stellen voor een skileraar op hen af te sturen. “Nee! Zinloos! Dat gaat uren duren en ook met een skileraar komen we hier niet weg”. De jongens weten de Fransen te overtuigen en een helikopter wordt naar hen toegestuurd.
Redding
Wanneer de helikopter overvliegt is het inmiddels donker. De groep zwaait en schreeuwt, maar de piloten in de helikopter zien ze niet. Via de alarmcentrale krijgen de jongens die nog steeds boven op de steile helling staan rechtstreeks contact met de piloten. Zo kunnen zij het direct laten weten wanneer de helikopter boven hen vliegt. Er is echter geen plek om te landen, dus de heli blijft boven de bomen hangen. Er ontstaat een ware sneeuwstorm en flinke paniek, waarbij de groep geïnstrueerd wordt op elkaar te gaan liggen. Vanuit de helikopter zakt een van de reddingswerkers aan een touw naar beneden. Een voor een worden de wintersporters aan een tuigje omhoog gehesen. Hangend aan de reddingslijn besluit Carina haar ogen te openen om te zien waar ze zich bevinden. Zo ver als ze kan kijken, ziet ze boomtoppen. Ze beseft: nooit hadden ze te voet een uitweg uit dit bos kunnen vinden. De helikopter kan echter niet te lang blijven hangen op een plaats, dus wanneer er twee van hen omhoog gehesen zijn, moet de helikopter terug om te landen. Het duurt een tijd voordat iedereen is gered, ze worden naar het politiebureau gebracht.
Vanuit de helikopter
Thuis
De politie regelt taxi’s en zo komt de groep rond 21.00 uur thuis in de chalet waar de snowboarders al uren in spanning op hen wachten. Het is een emotioneel weerzien en samen spreken ze af: nooit meer off-piste.
De thuisrit naar Nederland stellen ze met een nachtje uit, ze hebben even tijd nodig om op adem te komen.
