Geen luxe
Het is november 2019 als Janine samen met haar partner en twee vrienden naar Namibië vertrekt, om daar twee weken met een groep rond te reizen. ‘Omdat het een groepsreis was, was alles voor ons geregeld. Wij hoefden zelf eigenlijk nergens meer aan te denken’, begint Janine haar verhaal. ‘We sliepen in hele kleine tentjes. Elke dag moesten we het tentje weer opzetten en afbreken, dus we hadden echt de hele ervaring.’
Omgebouwde bus
‘We kwamen aan in Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Daar konden we even opstarten en dat was echt superleuk. Doordat we al snel samen uiteten gingen, leerden we de groep ook al beter kennen. Er waren Nederlandse mensen bij, Belgische mensen, maar ook Fransen. De bus waar we mee reisden zag er vanaf de buitenkant wel prima uit, maar dit viel echt heel erg tegen. Niet alle stoelen zaten achteraf goed vast. Hier kwamen we na het ongeluk natuurlijk pas achter. De gids vertelde ook dat zij de bus zelf hadden omgebouwd, maar je gaat natuurlijk niet meteen van het slechtste uit. Wij dachten heel naïef: we zijn in Afrika, dus zoiets kun je wel verwachten.’
‘Om alle verschillen van het land te zien moesten we veel kilometers afleggen en hebben we dus heel wat uren in de bus doorgebracht. De wegen verschilde van onverhard met kiezelstenen, heel slecht met diepe gaten en heel soms een stukje geasfalteerd. En zo ook de omgeving. We hebben uren gereden zonder maar iets tegen te komen, we gingen van een stadje door de woestijn, richting de kust en weer door de duinen en zagen we verschillende zons op- en ondergangen. Zo kwamen we langs de populairste plekken zoals Solitaire, de Sossusvlei, Dune 66, skeleton coast, de zoutbanken, Walvisbaai, gingen we sandboarden, zagen we hoe de mensen daar leefden en eindigde we Namibie in het Etosha National Park.’
Hele lange rit
‘De volgende rit richting Botswana was lang. En als de reisleiding dat al zei konden we daar best nog een paar uur bij optellen. We konden kiezen tussen de nacht door rijden of de volgende ochtend te vertrekken. Om zoveel mogelijk tijd te winnen kozen we er gelijk allemaal voor om de nacht door te rijden. We zouden eerst een paar uur rijden en daarna wat gaan eten om daarna de meeste uren van de rit te kunnen maken.’
Slingerende vrachtwagen
‘Met het stel vrienden zaten wij aan een tafeltje in de bus. Zo reden wij daarom achteruit. Het was al donker geworden en we werden al moe na weer een indrukwekkende dag. We hadden tegen elkaar gezegd dat we eerst zouden gaan eten voor we probeerde te slapen. We reden op een tweebaansweg. Tot op een gegeven moment de bus uitweek van de weg omdat er slingerende vachtwagen op ons af kwam. De vrienden tegenover ons zagen die dus ook op ons af komen, net als nog meer medereizigers die nog wakker waren. De chauffeur van de vrachtwagen was waarschijnlijk even in slaap gevallen en probeerde de wagen weer op de weg te houden, maar dat lukte niet meer. De 2 veel te zware beladen containers die hij mee had vielen van de wagen af. Onze chauffeur heeft het stuur omgegooid om zo de vrachtwagen en containers te ontwijken, we reden het gras in maar 1 van de containers raakte nog net het laatste puntje van onze bus waardoor we op zijn zij belandde.’
‘Ik kan me nog herinneren dat ik het geluid hoorde van glas dat kapotging en dat onze bus op zijn kant ging. Iedereen slingerde door de bus. Uit reflex deed ik alleen mijn handen voor mijn gezicht en haalde die pas weg toen ik zeker wist dat we stil lagen. Ik kan me het moment nog wel goed herinneren, maar omdat het allemaal zo onverwachts was, is het gewoon een beetje vaag. Omdat wij aan de ander kant van de bus zaten en andersom hebben wij achteraf denk ik de beste plaatsen in de bus gehad en kwamen we er met een klein schrammetje verder heel goed vanaf. Doordat het stel vrienden van ons vooruit reed klapte die hard met hun buik en been op het tafeltje waar we aan zaten. Onze vriend had zichtbaar pijn aan zijn been, maar na zon heftig ongeluk viel dat toch nog wel mee.’
Halve gezicht weg
‘Omdat we heel bang waren dat de bus in brand zou vliegen, wilden we zo snel mogelijk eruit. De partner van een vriendin van mij probeerde door het raampje boven hem te klimmen. Samen met mijn partner heeft hij diegene die konden uit de bus gehaald op kracht van adrenaline. Toen hij eenmaal zelf naar beneden sprong ging hij bijna out van de pijn. Samen met mijn partner is het toch gelukt om de meeste mensen te helpen om de bus uit te komen.’
‘Ik weet nog dat er een meisje vooraan in de bus zat met haar voeten op een rekje. Zij zat helemaal klem na het ongeluk en zij had denk ik wel het meeste pijn van iedereen. Ze kon alleen maar schreeuwen van de pijn. Er reisde 2 verpleegkundige vriendinnen mee waarvan er 1 gewond was en de ander overal hielp waar kon. Zo ook bij de jongen achterin. Zo hoorde wij hoe het in de bus was en dat het met hem niet goed ging. Hij overleefde het ongeluk niet. De container raakte hem in het gezicht en hij hoestte bloed op.’
Middle of nowhere
‘De vrachtwagenchauffeur probeerde ook wel te helpen, maar hij wist ook niet zo goed wat hij moest doen. Ook heeft de reisleider mensen proberen te bellen, want er was natuurlijk ook een ambulance nodig. Het duurde wel twee uur voordat de ambulance er was, want we waren in the middle of nowhere.’
‘In die twee uur waarin we moesten wachten konden we niets anders doen dan elkaar troosten. We waren allemaal in shock, er werd ook niet gehuild…dat kwam later pas. Toen we later weer bereik hadden en onze families konden bellen om uit te leggen wat er gebeurd was, kwam het besef pas.’
Door merg en been
‘Toen na twee uur de hulpdiensten kwamen, waren er eigenlijk maar twee ambulances waar zeven mensen in moesten. Dat was natuurlijk veel te weinig. Ook kreeg het meisje dat klem zat eindelijk hulp. Er werd tegen ons gezegd dat we moesten proberen niet naar haar te luisteren, maar haar gegil ging door merg en been. Ze had verbrijzelde bovenbenen en alles was gebroken en versplinterd. Toen ze naar het ziekenhuis werden gebracht, bleven wij achter. De jongen waarmee wij reisden, is ook meegegaan met de ambulance, want hij had te veel pijn aan zijn been. Hij vertelde later dat de ziekenhuizen daar ook erg onhygiënisch waren en ze niet eens wisten wat ze met de mensen aan moesten. Zo hebben ze daar geen lampen, maar gebruiken ze schijnwerpers en ze gaven geen morfine, maar paracetamol voor de pijn.’
Bussen met locals
‘Wij hebben nog een hele lange tijd moeten wachten in het gras totdat wij gered werden. De één viel in slaap en de ander zat rustig voor zich uit te kijken. In de tussentijd kwamen er allemaal bussen langs. Wij dachten dat wij werden geholpen, maar deze bussen zaten vol met locals. Voor hen is het normaal om te stoppen en overal foto’s van te maken. Zij maakten zelfs foto’s van de overleden jongen… Naast foto’s maken, namen ze ook onze spullen mee. Wij zijn uiteindelijk op zoek gegaan naar overgebleven spullen van ons en daar zijn wij met z’n allen omheen gaan zitten. De sfeer die toen heerste zal ik niet meer vergeten…’
‘Na een paar uur arriveerde de politie, maar ook zij hielpen ons niet. Integendeel: zij maakten wat notities en hadden zelf ook interesse in onze spullen. Zij wilden onze spullen alvast meenemen, maar ons niet. Dit bleek een kwestie van geld te zijn, want het land is zo corrupt als wat. De reisleiding heeft als brugman moeten praten om maar iets voor ons alle geregeld te krijgen bij de politie. Dat was niet makkelijk omdat hij uit Zimbabwe kwam en dus niet uit Namibie krijg je eerder de schuld dan dat ze je helpen.’
In een busje gepropt
‘In totaal hebben wij zo’n acht uur moeten wachten, voordat wij ergens anders naartoe zijn gebracht. We werden toen in een busje gepropt en dat paste maar net. Die chauffeur reed ook gewoon weer met 120 kilometer per uur over diezelfde weg. De plek waar we toen werden gebracht was wel fijn. We kregen allemaal een kamertje toegewezen met een bed, een douche en een plek om onze spullen neer te leggen. Gelukkig hadden we onze paspoorten en andere spullen nog. Al kon daar heel veel van weg, vanwege de benzinegeur.’
De reis af moeten maken
‘Later werden we weer met busjes naar andere plekken gebracht. Het werd steeds luxer, dus op een gegeven moment hadden we gewoon een eigen kamertje en waren er mensen die voor ons gingen koken. De rest van de reis hebben we moeten af maken, maar dan zonder de excursies. Eigenlijk was naar huis gaan het enige wat wij toen wilden. We hebben die dagen ook weinig gedaan, alleen een beetje praten met elkaar en veel slapen. We hadden nergens meer zin in.’
‘De laatste dag in Zimbabwe hebben we toch nog een excursie gedaan. Het groepsgevoel was ondanks alles wel beter geworden. Om na zoiets heftigs weer even iets leuks te doen samen is dan ook wel weer prettig. Ik denk ook dat de dagen daarna ons goed hebben gedaan voor het trauma. Ondanks dat het een leuke laatste dag was, zie je op de foto’s wel heel goed terug dat er iets aan de hand was. We zagen er heel anders uit.’
Begrafenis
‘Met een paar reisgenoten zijn we ook nog naar de begrafenis geweest van de overleden jongen. Dit was voor onszelf ook wel fijn en zo hebben wij het een beetje af kunnen sluiten. Toen zagen wij ook de ouders van de jongen en zijn vriendin die hij thuis had. Ik denk dat dat voor hen ook wel erg confronterend was. Met die groep hebben we ook nog twee keer afgesproken en gebeld. Ook zijn we nog een weekendje samen naar België geweest. Sommigen hebben nog steeds contact. Zij hebben echt een vriendschap opgebouwd.’
Ergste herinnering
