Jordy Onkenhout (29) uit Heerhugowaard had altijd maar één grote droom: profvoetballer worden. Hij speelde op hoog niveau, trainde vijf keer per week en had zelfs stages bij grote clubs in Engeland zoals Leicester en Stoke City. ‘Ik voetbalde op best hoog niveau en was echt goed op weg. Het was mijn droom om profvoetballer te worden, en ik dacht dat niets me daarvan zou weerhouden.’ Maar toen hij zeventien jaar was, veranderde alles. Wat begon als een onschuldige bobbel in zijn nek, werd de start van een zware periode vol ziekte en onzekerheid.
De eerste diagnose
‘Ik had anderhalf jaar lang een bobbel in mijn nek, maar zei er niets van. Alleen mijn beste vriend wist ervan. Mijn ouders komen uit Amsterdam, en ze hebben me altijd geleerd: niet piepen, gewoon doorgaan. Mijn oma zei altijd: ‘Ben je een man of een muis?’ Als ik dan klaagde over een pijntje, riep ik meteen dat ik een man was en ging ik door. Ik wilde gewoon niet laten zien dat ik pijn had.’ De uitspraak van zijn oma bleef Jordy bij en werd later zelfs de titel van zijn boek: Mannen of Muizen.
Op 27 januari 2014 kon hij de pijn niet langer verdragen en vertelde hij eindelijk aan zijn ouders over de bobbel in zijn nek. ‘Die ochtend had ik zoveel pijn dat ik het niet meer voor me kon houden. We dachten eerst nog dat het misschien een vetbultje was. Mijn ouders maakten zich niet zoveel zorgen, en mijn oma ging zelfs met me mee bloedprikken omdat mijn ouders gewoon naar hun werk gingen.’ Maar al snel bleek het veel ernstiger te zijn. Na een reeks onderzoeken kwam de diagnose: lymfeklierkanker. ‘Toen het woord kanker viel, stortte mijn wereld in. Ik was topfit, trainde vijf keer per week. Ik had nooit gedacht dat ik ziek kon zijn.’ Jordy onderging zijn eerste operatie, waarbij een stukje van de lymfeklier werd weggehaald voor onderzoek, en al snel volgde de eerste chemokuur.
Ondanks de zware chemotherapie hield Jordy vast aan zijn droom om terug te keren op het voetbalveld. ‘Nadat ik schoon was verklaard, ben ik meteen weer gaan trainen. 436 dagen na mijn laatste wedstrijd stond ik weer op het veld. Ik heb er ruim een jaar en drie maanden over gedaan, maar ik wilde het maximale eruit halen.’ Het profvoetbal had hij al uit zijn hoofd gezet, maar hij droomde ervan om weer te spelen op amateurniveau. ‘Ik trainde elke dag bij de fysio om mezelf weer op te bouwen.’
De tweede klap
Net toen Jordy weer hoop begon te krijgen en zijn leven opnieuw op de rails leek te krijgen, sloeg het noodlot opnieuw toe. In juni 2015, amper een jaar nadat hij schoon was verklaard, voelde hij zich opnieuw niet lekker. ‘Bij een controle zagen ze weer puntjes op de scan. Het was weer lymfeklierkanker. Dit keer was het erger, want ik had gradatie 3. Dat is nog niet de hoogste gradatie, maar het kwam wel dichtbij.’ Wat volgde was een zware behandeling, met een chemoraster en uiteindelijk een stamceltransplantatie. ‘Ik kreeg een soort rooster, net als op school, maar dan met mijn chemobehandelingen. Mijn vrienden hadden hun schoolrooster en ik had mijn rooster voor wanneer ik 13 pillen moest innemen. We hebben daar soms om gelachen, want je moet toch proberen positief te blijven.’
De behandeling was zwaar, maar Jordy bleef vechten. ‘Ik kreeg drie weken intensieve behandelingen, gevolgd door een weekje rust. Aan het einde van die reeks kreeg ik mijn ingevroren stamcellen terug. Daarna moest ik een maand in quarantaine blijven.’ Net toen hij dacht dat het niet zwaarder kon, kreeg zijn vader een hersenbloeding. ‘We lagen onder elkaar in het ziekenhuis in Amsterdam. Die tijd was voor mijn moeder en zusje echt vreselijk, maar ook voor mij. Tijdens de moeilijkste periode van mijn ziekte kon mijn vader er niet voor me zijn, omdat hij voor zichzelf aan het vechten was.’
Opnieuw ziek
Na maanden van behandelingen werd Jordy opnieuw schoon verklaard, maar kort daarna bleek er opnieuw een probleem te zijn. ‘Tijdens een controle zagen ze onder mijn borstbeen een klein beetje vloeistof op de scan. Waarschijnlijk had de chemo een restje achtergelaten dat weer was gaan groeien.’ De artsen vertelden Jordy dat hij opnieuw geopereerd moest worden, maar dit keer zonder chemotherapie, wel met bestralingen. ‘Het was een heel zware operatie. Tijdens het intakegesprek zei ik tegen mijn ouders: laten we dit tussen ons houden. Er bestond een kans dat ze mijn ribben moesten verwijderen om bij de tumor te komen, en als dat zou gebeuren, zou ik op de intensive care komen te liggen en vechten voor mijn leven.’
Gelukkig liep het anders. ‘De artsen konden via drie kleine gaatjes tussen mijn ribben door werken, met een camera en twee happers. Ze lieten een long leeglopen om ruimte te creëren en hebben de tumor met een happer verwijderd.’ De operatie was succesvol, maar het herstel was zwaar. ‘Het eerste wat ik zei toen ik wakker werd, was: ‘Heb ik mijn ribben nog?’ De verpleegkundigen lachten en zeiden: ‘Meneer Onkenhout, als u zo reageert, heeft u zeker uw ribben nog.’ Ik was zo blij dat ik bijna uit bed wilde springen.’
Opnieuw leren leven
Na de operatie volgden 20 bestralingen, en uiteindelijk werd Jordy voor de derde keer schoon verklaard. Maar het herstel was opnieuw zwaar. ‘Na de operatie kon ik bijna niks. Ik kon mijn eigen naam niet meer schrijven en moest opnieuw leren hoe ik een schroef en moertje in en uit elkaar moest draaien. Mijn hele motoriek was weg.’ Maar Jordy gaf niet op. ‘Ik ben iemand die niet opgeeft. Als het de tiende keer niet lukt, dan lukt het de elfde keer wel. Ik bleef het proberen. Elke dag werkte ik aan mijn herstel.’
De JoJo Foundation
Tijdens zijn ziekte werd de JoJo Foundation opgericht, een stichting die geld inzamelt voor kinderen en jongeren met kanker. ‘We hebben in Hoofddorp comfortkamers gerealiseerd, waar familieleden kunnen blijven slapen bij patiënten. Het mooie is, dat ik zelf altijd in zo’n kamer heb mogen liggen tijdens mijn behandelingen. Dat heeft me enorm veel geholpen.’
Jordy blijft nauw betrokken bij het ziekenhuis waar hij behandeld is. ‘Ik ga nog regelmatig langs om te kijken wat ze nodig hebben. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat het koffieapparaat van het ziekenhuispersoneel kapot was. Dat vond ik vreselijk, want zij zorgen zo goed voor iedereen, dan verdienen ze ook een goede kop koffie. Dus toen hebben we meteen een nieuw koffieapparaat voor ze geregeld.’
De voetbaldroom
Hoewel zijn eigen voetbaldroom niet is uitgekomen, leeft Jordy zijn passie nu op een andere manier. ‘Ik heb twee vrienden die broers zijn, en die nu wel profvoetballers zijn. Ik analyseer hun wedstrijden en geef ze tips. Tijdens de vakanties train ik ze. Het is geweldig om hen te helpen met hun droom en het een beetje mee te beleven. Wat ik zelf niet heb kunnen bereiken, beleef ik nu via hen.’
Mannen of Muizen
Jordy heeft zijn indrukwekkende verhaal vastgelegd in zijn boek Mannen of Muizen, waarin hij openhartig schrijft over zijn gevecht tegen kanker en zijn onverwoestbare doorzettingsvermogen. Met inspirerende anekdotes en zijn unieke kijk op het leven, neemt hij je mee in een verhaal dat hoop geeft, zelfs in de donkerste tijden. Mannen of Muizen is een absolute aanrader voor iedereen die kracht en inspiratie wil halen uit een verhaal van een echte doorzetter.
Met zijn boek Mannen of Muizen wil Jordy vooral één ding: mensen inspireren. ‘Ik linkte kanker altijd meteen aan de dood, maar dat hoeft niet zo te zijn. Natuurlijk heb ik veel geluk gehad, maar ik wil mensen laten zien dat er hoop is. Als iedereen iets liever is voor elkaar, wordt de wereld vanzelf een beetje mooier.’
Bestel het boek Mannen of Muizen hier!
