Donderslag bij heldere hemel
Het is dit jaar vijf jaar geleden dat voor Liza Veerman (destijds 23 jaar oud) het leven een drastische wending nam. Van een onbezorgde meid die volop in het leven stond veranderde zij binnen een paar dagen in een doodzieke patiënt waarbij het de vraag nog maar was of zij het zou overleven…
Liza met een vriendin tijdens de Volendammer kermis
‘Ik had het gevoel alsof ik in de brand stond’
Liza: ‘We hadden net de Volendammer kermis achter de rug, die donderdag daarna begon ik mij beroerd te voelen. ‘Dat is niet zo raar na kermis’, dacht ik nog bij mezelf, dus ik besloot om die dag toch te gaan sporten en aan het werk te gaan als verpleegkundige. Tijdens mijn dienst begon ik me steeds slechter te voelen en ben ik uiteindelijk ook iets eerder naar huis gegaan. ‘s Nachts ging het helemaal mis…’
‘Ik had 41 graden koorts, voelde me heel erg ziek en had het gevoel alsof mijn lichaam in de brand stond, heel gek. Ik vertrouwde de boel niet en besloot om toch maar s’ nachts de Huisartsenpost te bellen. ‘Ga morgenochtend maar langs bij de huisarts en kijk daar maar verder’, werd mij aan de telefoon verteld. Eigenlijk werd ik die nacht steeds zieker. Op een gegeven moment werden mijn benen ijs- en ijskoud. Ik ben onder een warme douche gaan staan, heb samen met mijn moeder mijn benen gemasseerd, maar niets hielp.’
Foute boel
Liza: ‘Rond een uur of 4 ‘s nachts kreeg ik vlekken op mijn buik, ik dacht toen zelf aan een bloedvergiftiging. Mijn moeder heeft toen weer de Huisartsenpost gebeld en gelukkig mochten we toen wél komen. Toen ik daar aan kwam dacht men eigenlijk dat het om een allergie ging. Tijdens het onderzoek zette de dokter een glas op de vlekken op mijn buik. Als de vlekken weg zouden gaan was het goed, maar als ze niet weg zouden gaan was het foute boel. De vlekken gingen niet weg…’
‘Vanuit de Huisartsenpost ben ik doorgestuurd naar de spoedeisende hulp en toen ging alles ineens heel snel. Alles werd daar uit de kast getrokken om erachter te komen wat ik had. Ik werd getest op allerlei bacteriën: salmonella, legionella, zelfs de tamponziekte. De internist dacht dat het om een meningokokken bacterie ging, maar die uitslag hadden ze nog niet. Die volgende dag ben ik vanuit Purmerend overgebracht naar het OLVG in Amsterdam.’
In coma
Liza: ‘Aangekomen in het OLVG ging het eigenlijk alleen maar slechter. De dokters waren bang dat mijn keel zou opzetten en dat ik zou gaan stikken, dus besloten ze me om me in slaap te brengen. Ik was het daar niet mee eens, ze hebben me toen met vier man vast moeten houden. ‘Pa, als ik nou niet meer kan praten, leg dan wel een kladblok naast me neer. Als ik dan wakker word kan ik wat schrijven.’ Ik ben toen in slaap gebracht. Achteraf hoor je dan van de doktoren dat het een wonder is geweest dat ik die nacht heb overleefd, zo slecht was ik er aan toe.’ In het OLVG kwam de uitslag binnen: het ging om een meningokokken bacterie.’
‘Of je benen worden geamputeerd, of je gaat het niet overleven’
Liza: ‘In totaal heb ik 7 dagen in coma gelegen. In die tussentijd verbrandde mijn lichaam van binnen uit. Mijn lippen werden zwart, mijn vingers werden zwart en ook mijn huid werd langzaamaan zwart. Alles ging open. Toen hebben ze besloten om me over te plaatsen naar het Brandwondencentrum in Beverwijk.’
‘Eenmaal aangekomen in Beverwijk werden mijn benen ook zwart, ik heb dat met mijn eigen ogen gezien, een heel bizar gezicht. De koorts bleef aanhouden en ik knapte ook niet op. De eerste operaties die ik heb gehad waren aan mijn huid. Ze hebben toen de dode huid eraf gehaald en vervangen door donorhuid. Helaas gaf dat ook niet het gewenste effect. Het was inmiddels midden oktober en ik had nog steeds hoge koorts. Ik kan me het moment nog goed voor me halen dat de dokter binnen kwam met de woorden: ‘Je benen moeten geamputeerd worden, anders ga je het niet overleven.’ Ik wist dat het er aan zat te komen, maar op dat moment was dat heel heftig.’
Revalideren
Liza: ‘Mijn onderbenen zijn op een maandagochtend geamputeerd en al vrij snel daarna ging het iedere dag een stukje beter met me. Het moest dus écht gebeuren.Je emoties zijn helemaal weg op dat moment, ik zat echt in de overlevingsstand. Ik weet nog wel dat toen mijn benen geamputeerd waren, die wonden elke dag helemaal verzorgd moesten worden. Als de verpleging dan alleen al naar het verband keken, schreeuwde ik het al uit van de pijn. Toen is besloten dat als ze de wonden gingen verzorgen ik iedere keer in slaap werd gebracht dan werd ik ’s middags weer wakker.’
‘Pas toen ik het eerste weekend thuis kwam besefte ik pas écht dat mijn benen eraf waren. Dan zit je in een rolstoel waardoor je nergens bij kunt, niets is op ooghoogte. Hoe moet dit op mijn werk? Hoe gaat dit later? Het zijn allemaal vragen die op dat moment door je hoofd schieten. Het is erg veel om te verwerken.’
‘Op 5 december kwam ik in het revalidatiecentrum Reade, dat was ook de eerste keer dat ik echt gehuild heb. Hier heb ik alles geleerd weer zelf te kunnen doen, ondanks dat ik in een rolstoel zat. Daarna kwam ik in contact met Frank Jol. Bij hem heb ik helemaal opnieuw leren lopen, op protheses. Ik moet zeggen, het is me 100% meegevallen. Toen ik voor het eerst op de protheses tussen zo’n brug in mocht lopen ging dat gelijk al heel goed. Daarna mocht ik los gaan lopen, dat was ook een heel raar moment. Je zit al zo’n tijd in een rolstoel en als je dan weer gaat staan voel je je een reus, dan heb je weer je normale lengte.’
Opnieuw leren lopen
Jeroen
Liza: ‘Na een tijdje ben ik het gewone leven weer gaan oppakken en ben ik gaan Tinderen. Daar kwam ik Jeroen tegen!’
Jeroen: ‘Het was toen net het begin van de coronatijd en omdat ik net als Liza in de zorg werk hadden we het daar over en was er een klik.’
Liza: ‘Ik vertelde eigenlijk bij iedereen altijd vrij snel mijn verhaal, want als je me in het echt ontmoet en ik heb niets verteld is dat wel een afknapper…’
Jeroen: ‘Toen Liza haar verhaal vertelde wist ik gelijk dat zij het was. Wij hadden elkaar al eerder ontmoet.’
Jeroen en Liza
Toeval bestaat niet
Jeroen: ‘Toen Liza die bewuste dag op de spoedeisende hulp terecht kwam was ik de eerste die haar daar opgevangen heeft. Een collega van mij zei toen: ‘Jeroen, dit is wel een interessante casus, misschien kan jij daar heen.’ En dat was achteraf Liza. De casus van Liza is me altijd bij gebleven en ik ben haar nooit vergeten. Ik was net klaar met mijn opleiding en Liza was de eerste echt zieke jongvolwassene die ik heb gezien. Ik heb haar verhaal altijd onthouden.’
‘Ik weet nog goed dat ik een keer tijdens vakantie op Facebook zat te kijken en ik een filmpje van het AD van Liza tegenkwam. ‘Oh Liza, eigenlijk is ze er nog best goed vanaf gekomen’ dacht ik toen, hoe stom dat ook klinkt. Ondanks dat het natuurlijk vreselijk is wat er is gebeurd heeft Liza ook ontzettend veel geluk gehad dat ze het overleefd heeft. Andere jonge mensen zijn er wel aan overleden.’
‘Toen Liza en ik aan de praat raakten op Tinder en zij mij haar verhaal vertelde was ik best wel voorzichtig in het begin. Je weet niet natuurlijk ook niet hoe het allemaal gaat lopen, ik wist niet wat Liza allemaal kon. Daarom hebben we het in het begin heel rustig aan gedaan. Uiteindelijk kwam ik erachter dat Liza helemaal geen beperkingen heeft.’
Toekomst
Liza: ‘In het revalidatiecentrum is er wel eens tegen me gezegd dat ik nooit meer zou kunnen werken. ‘Nou dat zal je nog wel eens zien’, dacht ik toen. Uiteindelijk heb ik keer op keer de mensen om mij heen en mezelf versteld doen staan met wat ik eigenlijk allemaal kan. Zo kan ik ook gewoon weer autorijden. Mijn zusje haar vriendin heeft destijds een crowd funding opgezet voor een speciaal aangepaste auto. Het hele dorp kende mijn verhaal en zo werd in no-time het geld bij elkaar gehaald, dat vond ik zo mooi. Hoe de mensen met je meeleven, maar ook willen dat jij het leven weer oppakt.’
‘Als je zoiets als dit meemaakt ben je in één klap volwassen, het zorgeloze leven is voorbij. Maar ik ben heel erg blij dat ik er nog ben, en dat ik alles weer kan. Ik ben heel erg gelukkig met Jeroen en kan niet wachten wat de toekomst voor ons in petto heeft. In mei krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis en gaan we weer een nieuw hoofdstuk in. Ondanks alles wat er gebeurd is ben ik erg gelukkig!’
