Marcel en Giséla werden tijdens huwelijksreis aangevallen door een olifant: ‘Het was een kwestie van seconden’

Marcel en Giséla

Een onverwachte wending

Rennen voor ons leven

‘Vanaf dat moment zijn we gaan rennen voor ons leven. In eerste instantie dachten we: we rennen terug naar het kamp, maar daar waren we eigenlijk nog! Onze tent was maar een paar meter verderop. Gewoon zo hard mogelijk doorrennen dus.’

Onder de voet van een olifant

‘Maar al snel kwam ik ten val. En toen was het een kwestie van seconden voordat de olifant bij me was. Het ging allemaal zo snel. Ik heb hem niet letterlijk op me af zien komen omdat ik natuurlijk op de grond lag. Ik probeerde nog om opzij te rollen en toen was hij alweer voorbij mij geraasd. Door de chaos had ik geen idee wat er precies was gebeurd, maar ik wist wel dat ik geraakt was. Ik weet dat de olifant langs- of over me heen is gelopen. Het zou kunnen dat hij tijdens het voorbijgaan tegen me aan is geschopt . Of hij letterlijk op me heeft gestaan weet ik niet, ik vermoed dat mijn been er dan niet meer aan gezeten zou hebben. We hebben het idee dat hij mij misschien niet op de grond heeft zien liggen, dus dat ik gewoon in z’n weg lag.” En Marcel? “Marcel had meer geluk en kon net op tijd de bosjes in springen. Het scheelde een haar. Hij kwam later terug gerend met zijn gezicht, armen en benen onder het bloed door de sprint door de bossen, bezaaid met naalden. Verder was hij lichamelijk ok.’

Ziekenhuisbed

‘Ik kwam rechtop en ik zag gelijk dat mijn been gebroken was, waarna ik om mij heen begon te schreeuwen. De gidsen kwamen al snel naar me toe en plaatsten mij in een Jeep om me naar een ziekenhuis te vervoeren. Ik werd super alert. Op de een of andere manier voelde ik de pijn niet zo sterk op dat moment. Dus zei ik meteen: ‘Het komt wel goed, misschien valt het wel mee, want ik kan mijn tenen nog bewegen.’ Eerst zijn we naar een soort klein medisch centrum gegaan. Daar konden ze een spalk aanleggen, maar verder konden ze niet veel doen. Het tweede ziekenhuis waar we naartoe werden gebracht was iets beter uitgerust, maar er liepen zelfs katten onder het bed, dus dat was ook niet ideaal. Gelukkig hebben ze daar wel röntgenfoto’s gemaakt om te controleren of ik geen interne verwondingen had. Gelukkig viel dat mee; het waren echt mijn benen. Toen hebben we alles geregeld met de verzekering om naar de hoofdstad te reizen, nadat we wisten dat het gebroken was. Het duurde ongeveer 6 uur om naar de hoofdstad te reizen met een gebroken been, dus dat was allesbehalve aangenaam. Het was echt een beproeving. Bovendien zijn de wegen daar natuurlijk niet optimaal, wat de reis extra belastend maakte. Mijn rechter onder-, scheen- en kuitbeen bleken volledig gebroken, en mijn rechterenkel was ook gebroken. Mijn linkerbeen was volledig verwond en ontstoken. Het was inmiddels ‘s avonds laat toen we het ziekenhuis bereikten. Het linkerbeen zag er buitengewoon ernstig uit, bijna alsof het er niet meer aan zat. Een operatie was dringend nodig om het te herstellen. Die operatie verliep goed. Ik ben daarna nog twee keer naar de operatiekamer gegaan, voornamelijk omdat het linkerbeen gehecht moest worden. Het was behoorlijk ontstoken, dus we moesten zorgvuldig controleren of alles goed ging en het grondig reinigen. Dat betekende nog twee keer onder narcose. Wat betreft mijn rechterbeen, daar is een pin ingebracht van mijn enkel tot mijn rechterknie om alles aan elkaar te zetten, samen met enkele schroeven in mijn enkel. Die pin zit er nog steeds in.’

Fit to fly

‘Uiteindelijk hebben we ongeveer 7 dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Ik wilde absoluut, koste wat kost, zo snel mogelijk naar huis. Ik had een ‘Fit to fly’ verklaring nodig, maar daarvoor moest ik op één been kunnen staan. Ik kon natuurlijk op beide benen niet lopen, dus kreeg ik een fysiotherapeut toegewezen. Gelukkig kon ik uiteindelijk met krukken op één been, op mijn tenen, half strompelend het vliegtuig in. Dus dat was onze huwelijksreis.’

Thuiskomst

‘Na aankomst hier moest ik natuurlijk verder onder controle bij het ziekenhuis. In eerste instantie bleek dat mijn voet niet helemaal recht stond, letterlijk naar buiten. Het leek alsof het bot niet goed aan het herstellen was omdat het niet correct op elkaar stond. Daarom hebben ze het hier in eerste instantie rechtgezet, of in ieder geval rechter. Vervolgens ben ik drie maanden lang intensief bezig geweest met fysiotherapie, terwijl ik hier op een bed lag, omdat ik nog steeds niet kon lopen. Het duurde echt drie maanden voordat ik weer op één been kon staan. Daarna ben ik opnieuw geopereerd omdat mijn botten nog steeds niet goed genazen. Ze hebben uiteindelijk wat schroeven verwijderd om meer druk te creëren, het bot moet een beetje kunnen bewegen. Na de tweede operatie is het uiteindelijk wel hersteld, maar of dit te danken is aan de operatie of aan mijn eigen mindset en andere alternatieve behandelingen die ik heb geprobeerd, zullen we nooit zeker weten.’

Fysiek herstel

‘In eerste instantie richtte ik me volledig op mijn lichamelijke herstel. Af en toe kwamen er natuurlijk mensen op bezoek, en sommigen vroegen: ‘Heb je geen nachtmerries of trauma’s?’ Aanvankelijk voelde ik er echt niets voor om daar aandacht aan te besteden. Ik dacht alleen maar aan mijn herstel; er was gewoon geen ruimte voor iets anders. Ik had ook niet echt last van nachtmerries. Slapen ging redelijk, afgezien van de pijn. Maar na verloop van tijd begon dat toch wel te komen. Vooral toen ik voor het eerst naar buiten kon. Toen merkte ik dat -na zo lang binnen te hebben gezeten- de drukte en prikkels van buiten moeilijk te verwerken waren. Ik was superenthousiast dat ik weer iets kon, dus ik ging gelijk naar de zaterdagse markt waar altijd veel mensen zijn. Dat was natuurlijk geen goed idee. We wonen in een dorp waar iedereen elkaar kent. Bekenden die ik tegenkwam wilden weten wat er precies met die olifant was gebeurd en hoe het met me ging. Dat was gewoon te veel in één keer, ik kreeg er letterlijk paniekaanvallen van.’

“Het gevoel dat ik aan die rolstoel gebonden was, dat ik niet weg kon lopen, dat benauwde mij. Het zweet brak me uit en ik kreeg geen adem.”

‘Ik keerde snel weer huiswaarts. Marcel had daar vanaf het begin al last van, omdat hij mobiel was en alle dagelijkse boodschappen deed toen we thuis waren. Hij werd echt gek van alle vragen die hij kreeg bij elke boodschap die hij deed. Op een gegeven moment zei hij: ‘Ik wil eigenlijk niet meer, ik ben er klaar mee.’ Toen kregen we het verzoek om ons verhaal in de lokale krant te vertellen. In eerste instantie voelden we daar niet veel voor, maar we dachten allebei: ‘Weet je wat, als we ons verhaal hier vertellen, dan heeft het grootste deel uit onze omgeving het gelezen en hoeven we het niet elke keer opnieuw te vertellen.’ Mensen bedoelen het goed, maar we hoefden ons verhaal niet steeds te herhalen. Dus dat hielp wel, denk ik.’

Mentale verwerking

‘Vanaf dat moment ben ik het stap voor stap gaan aanpakken, door eerst kleine stappen te zetten, zoals een rondje in de buurt lopen in plaats van meteen naar drukke plaatsen te gaan. Dat was denk ik stap nummer één. Maar op een gegeven moment besefte ik dat er echt iets gebeurd was en dat ik daar ook iets mee moest doen. Ik voelde niet de behoefte om naar een psycholoog te gaan, omdat ik niet echt last had van ernstige trauma’s, nachtmerries of paniekaanvallen. Maar ik besefte wel dat als ik later geen last wilde hebben, ik het moest verwerken. Dus dat heb ik gedaan. Mijn moeder deed al veel met meditatie en was erg bezig met zelfhulp, dus daar heb ik veel over gelezen en van geleerd. Ik praatte elke dag met haar en zij heeft me echt door deze periode heen geloodst, met tips en advies. Ik stond daardoor open voor hulp en besloot te gaan lezen, mediteren en paardencoaching te proberen. De paardencoaching was vooral erg waardevol, omdat er veel gespiegeld werd. Ik focuste me vooral op de toekomst in plaats van te blijven hangen in het verleden. Dat heeft me enorm geholpen. In de eerste plaats om niet constant terug te kijken naar het ongeluk, maar wel om te leren omgaan met ongewenste gedachten en hoe ik die kon ombuigen naar iets positiefs. Je moet namelijk verder. Want wat als het niet geneest? Ja, dat zijn geen fijne gedachten, maar je moet er wel eens over nadenken. Wat zou je dan doen? Hoe zou je leven eruitzien? Die vragen kwamen allemaal aan bod. Maar ook heel praktisch, los van het ongeluk: “Waar stond ik op dat moment in mijn leven?” “Waar wilde ik naartoe?” “Hoe zat het met werk?” Want alles stond natuurlijk stil. Dat heeft me echt geholpen om dichter bij mezelf te komen en ook om andere keuzes te maken. Marcel had weer andere issues. Hij voelde zich onbewust erg schuldig en nam de rol van zorgverlener op zich. Hij had zelfs momenten van twijfel waarin hij zich afvroeg of hij niet had moeten ingrijpen tijdens het ongeluk. Echter, door gesprekken en reflectie realiseerden we ons samen dat we het verleden niet konden veranderen en dat we elkaar niets kwalijk moesten nemen. We voerden hier waardevolle gesprekken over met behulp van mijn moeder. We richtten ons op vooruit kijken, naar de toekomst en hoe we wilden groeien als individuen en als ouders. Dit bewustwordingsproces stond centraal in ons herstel en groei.’

“Het ongeluk heeft me laten inzien hoe snel het leven voorbij kan zijn en heeft me wel aangespoord om bewuster te leven en keuzes te maken die echt bij ons passen.”

Toekomst

‘Na deze heftige gebeurtenis zag ik in dat het tijd was om het roer om te gooien en keuzes te maken die echt bij mij passen. Ondanks twijfels over de reacties van anderen, besloot ik toch mijn baan op te zeggen en te stoppen met de studie die niet meer bij mij paste. Marcel en ik realiseerden ons het belang van het volgen van je gevoel en genieten van het leven. Binnen twee weken vond ik een nieuwe baan. Mijn interesse in persoonlijke ontwikkeling leidde me naar een studie in organisatiepsychologie, met een specialisatie in coaching. Ik wist dat ik een carrière wilde opbouwen gericht op persoonlijke groei, maar ik had nog niet de achtergrond om meteen in dit vakgebied aan de slag te kunnen. Daarom koos ik voor een rol waar ik kon leren en groeien, in de hoop dat dit me zou brengen waar ik wilde zijn. Hier heb ik de afgelopen drie jaar ontzettend veel geleerd, maar het verlangen naar meer vrijheid en ruimte voor persoonlijke ontwikkeling zorgde voor een nieuwe omslag in ons leven. We hebben ervoor gekozen om te gaan reizen voordat onze oudste dochter naar school gaat. We vertrekken binnenkort naar Azië voor vijf maanden en daarna plannen we een verblijf in Italië. Dit avontuur geeft me de kans om me te richten op mijn gezin en te ontdekken waar mijn hart echt ligt.’

Zo zie je maar, als je de moed hebt om te kiezen voor wat je echt gelukkig maakt, het leven zichzelf vaak op een positieve manier ontvouwt.

Reizen

‘En ja.. we zullen ook Sri Lanka weer aan doen. Avontuurlijke activiteiten zoals jungletochten of het opzoeken van wilde dieren staan niet erg hoog op ons lijstje, hoewel we een safari niet uitsluiten. Het idee om een olifantenreservaat te bezoeken leidt wel tot twijfel, maar we zijn bereid om dit aan te gaan als een kans om angsten te overwinnen en bewust te blijven. Terugkijkend op mijn leven voor het ongeluk, besef ik dat ik altijd al een verlangen naar avontuur en ondernemerschap had, maar dat de levensveranderende gebeurtenis mijn leven in een stroomversnelling heeft gebracht en mij een nieuwe kijk op het leven heeft gegeven. Het ongeluk heeft me laten inzien hoe snel het leven voorbij kan zijn en heeft me wel aangespoord om bewuster te leven en keuzes te maken die echt bij ons passen.’

Je hart volgen

‘Na zo’n ingrijpende gebeurtenis te hebben meegemaakt, besef ik des te meer hoe kostbaar tijd is en dat het zomaar voorbij kan zijn. Daarom geloof ik sterk in het volgen van je hart en leven vanuit je ware zelf. Ik verdiep me dan ook veel in zelfbewustzijn en authenticiteit. Wat ik vooral prachtig vind, is dat door bewuster te leven, ik niet alleen mijn eigen dromen kan najagen, maar ook een voorbeeld kan zijn voor mijn kinderen. Ik houd mezelf elke dag een spiegel voor, ben me bewust van de keuzes die ik maak en hoe ik communiceer, en dat heeft een positieve invloed op ons allemaal. Mijn partner staat er hetzelfde in.’