De laatste herinnering
‘In 1993 werkte ik in Turkije, voor een reisorganisatie. Op die bewuste dag heb ik samen met mijn Turkse vriend mijn moeder opgehaald van de luchthaven. Na een lange tijd zag ik eindelijk mijn moeder weer, ze kwam vakantie vieren in Turkije. Mijn moeder was net geland en door de ramen op de luchthaven zag ik haar bij de bagageband staan. Enthousiast klopte ik op de ramen en probeerde ik haar aandacht te trekken, maar ze keek alle kanten op behalve die van mij. Na een tijdje had ze haar koffers bij zich, gingen de schuifdeuren open en kwam ze vrolijk aanlopen. Dat is het laatste beeld wat ik me van mijn moeder kan herinneren…’
Yvonne samen met haar vriend.
Fataal ongeluk
‘Door een inhaalmanoeuvre van de andere partij werden we onderweg frontaal aangereden. Mijn vriend reed en mijn moeder zat achter hem, zij hebben de grootste klap gekregen en waren op slag dood. Ik heb het overleefd, had geen gordel om en ben door de voorruit gevlogen.’
‘Nadat de hulpverleners mij gevonden hebben, was ik in shock en sprak alleen maar Duits, ook al werd ik toegesproken in een andere taal. Ik sprak met mijn vriend altijd Duits en blijkbaar waren mijn laatste woorden in het Duits toen het ongeluk gebeurde. In het ziekenhuis brachten ze me in een coma. Vervolgens ben ik -terwijl ik nog in een coma verbleef- overgevlogen naar Nederland, daar heb ik mijn eerste grote operatie gehad aan mijn heupen en bekken. 8 uur lang zijn er 4 artsen met mij bezig geweest om alle puzzelstukjes weer met elkaar te verbinden, mijn hele lichaam was zwaar beschadigd.’
‘Na de operatie hebben ze me uit coma gehaald. Ik wist niets meer van het ongeluk en dus ook niet dat mijn vriend en moeder overleden waren. Mijn vriend is de volgende dag na het ongeluk in Turkije gelijk begraven, dat heb ik dus niet meegemaakt. De crematie van mijn moeder hebben ze geprobeerd zo lang mogelijk uit te stellen zodat ik daar wel bij aanwezig kon zijn. En dat is gelukt. Terwijl ik op een brancard lag heb ik afscheid van mijn moeder kunnen nemen. Het was een hele onwerkelijke situatie. Je staat daar bij een ceremonie en daar staat een kist, maar wie zegt dat mijn moeder daar in lag? Destijds heeft iemand anders voor mij beslist dat het beter zou zijn dat ik haar niet zou zien, met de beste bedoelingen uiteraard. Maar of het goed voor mij was? Ik vraag het me af. Het heeft mijn verwerkingsproces zeker vertraagd.’
Yvonne samen met haar moeder.
Medische misvattingen
‘Doordat mijn laatste herinnering in Turkije lag, en ik in Nederland uit coma ben gehaald heb ik heel lang last gehad van desoriëntatie. In eerste instantie dacht ik dan ook dat mijn moeder omgekomen was bij een vliegtuigongeluk. Van de dokters kreeg ik al snel de stempel psychotisch, zonder dat dit goed werd onderzocht. Mijn moeder kwam met het vliegtuig en ik was al een lange tijd in Turkije, dus achteraf is het helemaal niet zo gek geweest dat ik dacht aan een vliegtuigongeluk.’
‘Na het ongeluk kwam ik tegelijk in de medische mallemolen terecht en heb ik een jaar lang in het ziekenhuis gelegen. Na de ziekenhuisperiode brak een lange tijd van revalidatie aan en heb ik uiteindelijk mijn leven weer kunnen oppakken. Tot 2017, toen ben ik door een tweetal artsen geopereerd en ben ik in een situatie terecht gekomen waar ik nu al 5 jaar in zit. De operaties zijn niet goed uitgevoerd waardoor ik nu dus ook mijn heup kwijt ben en niet meer kan lopen. De ene na de andere medische misser werd gemaakt. Ik heb zo vaak geprobeerd dit aan te kaarten en verschillende klachten ingediend, maar ik word niet serieus genomen. De medische wereld heeft zoveel macht, die kunnen blijkbaar alles maken. Daarom besloot ik om een boek te schrijven.’
Boek ‘Een strijder voor waarheid en leven’
‘Helaas ben ik niet de eerste in mijn familie waarbij er medische missers zijn gemaakt. Het is bij mijn oma begonnen, 74 jaar geleden. Ook bij mijn oudste broer zijn er grove fouten gemaakt en nu ook bij mij. Ik vind dat de wereld dit moet weten. Mijn boek ‘Een strijder voor waarheid en leven’ is een eerbetoon aan mijn oma, moeder en broer. Ik hoop met dit boek andere mensen te waarschuwen hoe het er in de medische wereld in Nederland aan toe gaat. Het boek heb ik ook opgestuurd naar drie ministeries en de patiëntenfederatie, maar helaas heb ik alleen van de patiëntenfederatie en één ministerie iets gehoord. Er is één ministerie die zegt niets te hebben ontvangen terwijl het aangetekend verzonden is en door hen ook in ontvangst is genomen. Ik hoop dat er nu toch echt een verandering gaat plaatsvinden en dat andere mensen dit leed bespaard blijft.’
Andere kijk op het leven
‘Ik heb het vaak gehoord maar het is écht zo: na een bijna dood ervaring sta je anders in het leven. Voor het ongeluk was ik bang voor de dood, maar eigenlijk ben je dan ook bang om te leven. Dat ben ik nu niet meer en ik ben ook niet bang om dood te gaan, ik weet waar ik naartoe ga. Door het ongeluk sta ik heel anders in het leven, wat soms moeilijk is voor mijn naaste omgeving. Ik geloof dat je om een compleet mens te zijn je vier gebieden moet omarmen: Mentaal, fysiek, emotioneel en spiritueel. Van het mentale ging ik naar het fysieke stuk, want ik kreeg het ongeluk. Daarna kwamen de emoties die ik allemaal moest verwerken en vervolgens ben ik in het spirituele stuk gekomen. Ik kan niet meer lopen, ben heel erg beperkt en heb een hoop meegemaakt. Maar ik ben ook heel erg creatief, het lukt me om mijn leven op mijn manier te leven en ik ben er sterker uit gekomen.’
‘Wat ik andere mensen wil meegeven is: blijf vertrouwen op jezelf. Blijf trouw aan je eigen gevoel. En blijf genieten van het leven en van de kleine dingen, want het kan zo over zijn. Leef alsof het je laatste dag is, dat heb ik al die tijd ook gedaan. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen. Als het leven morgen voorbij zou zijn, moet je kunnen zeggen: het is goed. Dat kan ik.’
Meer informatie over het verhaal van Yvonne? Check hier haar website.
