Met pensioen
Terug naar het jaar 2011, Adje was 61 jaar en verhuisde samen met haar drie teckels naar Italië. Om verschillende redenen wilde zij weg uit Nederland: ze vond het te druk, te lawaaierig en de Italiaanse cultuur sprak haar meer aan. Adje: ‘Waar de meeste mensen aan denken als ze 61 zijn, is hun pensioen. Zij gaan dan een beetje fietsen en dat soort dingen. Ik dacht alleen maar: wat kan ik nog veranderen in mijn leven. Nú kan het nog. Het is tenslotte altijd mijn soort leven geweest. Natuurlijk vond ik het spannend en soms ook een beetje heftig, maar ik ben altijd al een waaghals geweest. Het zat gewoon een beetje in mijn patroon. Ik woon nu aan het einde van een weg, helemaal solitair. In de zomer heb ik natuurlijk gasten, maar in de winter ben ik soms wel vijf maanden in mijn uppie. Daar moet je wel het type voor zijn, ik vind het echt heerlijk.’
Op naar Italië
Toen Adje besloot dat zij naar Italië zou gaan, begon haar zoektocht naar huizen al in Nederland. Na vele huizen bekeken te hebben vertrok ze naar Italië. Naar haar idee had zij toen nog niet de plek gevonden waar zij wilde wonen. Adje: ‘Toen ik net aangekomen was in Italië reed ik vanaf de plek waar ik verbleef, een heel lang pad af. Ik keek toen op de hoek van het doorgaande pad en zag daar een te koop-bord in de tuin staan. Ik dacht toen eigenlijk gelijk: “Draai maar meteen om”. Het onkruid en de struiken met bramen en rozebottels groeiden allemaal uit de muren van het huis. Ik heb toen nog even snel gekeken maar het enige wat ik dacht was: “Ga maar gauw terug”. En toch drie dagen later toen het mooi weer was en ik even de tijd ervoor had, ben ik teruggegaan naar dat huis. Ik wilde toch nog even kijken…en toen zag ik het gehele plaatje. De plek is echt waanzinnig en iedereen die hier komt, of mij volgt op sociale media zegt dat ik in een paradijs woon.’
Adje was alleen naar Italië gekomen, maar ondanks dat, had het huis toch een enorme verbouwing nodig. Genoeg geld om alles over te laten aan de aannemer had zij niet en vrienden konden niet even naar haar toe komen om te helpen. Toch moest zij een oplossing bedenken. Adje: ‘Ik heb mij toen ingeschreven bij een platvorm waarop mensen van over de hele wereld het werk dat zij uitvoeren aanbieden. Die willen dan voor een bepaalde periode voor je werken. Deze mensen kwamen van over de hele wereld: Nieuw-Zeeland, Australië, Canada… Ik heb toen een aantal mensen gevonden en zo ben ik hier dus ook begonnen met verbouwen. De aannemer heeft natuurlijk wel iéts gedaan; zoals de weg naar het huis helemaal opnieuw aangelegd. Die was namelijk té slecht om overheen te rijden. Verder moest het hele huis worden gevoegd en legde hij een ecologische zwemvijver aan.’
Inburgeren
Adje: ‘Ik ben ook vrij snel de taal gaan leren. Al had ik het erg druk met de verbouwing, ik moest toch met de aannemer allerlei technische dingen bespreken. Je leert de taal ook snel door hier simpelweg te zijn en te praten met andere mensen. Als ik een bouwvergadering had maakte ik een van tevoren een lijstje met dingen die ik dan vertaalde. Zo heb ik langzamerhand de start gemaakt om de taal te leren en ik ben daarna ook niet meer de boeken ingedoken. Je moet niet bang zijn om fouten te maken, want in het begin doe je natuurlijk maar wat. Maar je leert op die manier heel veel in een hele korte tijd.’
Een eigen B&B
Toen Adje nog in Nederland woonde, had zij al een eigen B&B. De stap om dit in Italië voort te zetten was daarom ook een stuk kleiner. Adje: ‘Toen ik nog in Nederland woonde was ik al eigenaresse van een B&B. In een heel klein dorpje in Drenthe had ik een combinatie van een galerie, beeldentuin, restaurant en een B&B. Toen ik naar Italië verhuisde ben ik opnieuw een B&B gestart: Podere del Buongustaio. Ik vind het heerlijk om zoiets te hebben, omdat je toch weer in contact komt met andere mensen nadat je alleen bent geweest. Het is iedere keer ook weer een verassing wie er komt logeren.’
‘Ik organiseer ook twee keer per jaar Wine&foodreizen, samen met een chef uit Nederland. Dat bestaat uit een week vol met activiteiten. Overdag ga ik zelf met de mensen op pad. Ik hou er dan van om de mensen echt mijn eigen favoriete plekken te laten zien en niet per se de meest bekende. Ik ga liever naar de wat kleinere lokale plekjes die alles zelf met hart en ziel verbouwen. Daardoor wordt het ook weer heel persoonlijk’, aldus Adje.
Spijt?
Ondanks dat Adje nooit een gevoel van spijt heeft ervaren, denkt zij toch wel eens na over het feit dat ze niet meer terug kan naar Nederland. Adje: ‘Spijt heb ik nooit gehad. Het enige wat ik weet is dat ik nooit meer terug kan naar Nederland, daar denk ik wel eens over na. Ik ben dit leven nu zo gewend, dat ik daar niet meer zou kunnen aarden. Ik ben ook nog maar 1 keer terug geweest naar Nederland, en dat was echt omdat het moest. Ik had verwacht dat ik dat wel fijn zou vinden, maar dat had ik mis. Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van mijn boek. Als ik die uit zou willen uitgeven moet ik natuurlijk wel even terug naar Nederland, maar dat vind ik nu al spannend. Dan moet ik helemaal zelf in de schijnwerpers staan.’
‘De titel van het boek is TRUFFELS ALS HAGELSLAG. Mijn recepten krijgen nu een plek in mijn nieuwe kookboek, Italiaans natuurlijk, met daarin vooral ook veel plek voor alle verhalen van en over mijn vrienden, buren en dorpsgenoten. Over hun lievelingsrecepten, hun kennis van de natuur en hoe ze die gebruiken in de keuken, in hun werk en bij hun hobby’s, zoals jagen en het verzamelen van kruiden, groente, truffels en paddenstoelen. En natuurlijk gaat het ook over hun passies en de liefde die ze hebben voor eten en voor hun eigen producten’, aldus Adje.
Familie en vrienden
Adje heeft nog goed contact met haar familie en vrienden, zelfs zo goed dat zij wel eens bij haar komen logeren. Adje: ‘Ik vind het ontzettend leuk als familie en vrienden komen logeren, het contact is dan heel anders dan hoe het in Nederland was. Zij komen nu twee weken langs en dan ben je gewoon veel intensiever met elkaar, je hebt heel ander contact.’
Een ander leven & andere mensen
Adje ervaart het leven in Italië als relaxt. Veel relaxter dan in Nederland. In Nederland heeft iedereen een agenda, in Italië niet. Adje: ‘Ik zal een voorbeeld geven van waarom ik het zo fijn vind hier. We ontbijten hier elke zondagochtend met elkaar, maar het is niet verplicht. Toch ga ik er altijd met plezier heen, omdat het niet iets is dat moet. Als je je broodje alleen wilt ophalen en meenemen naar huis, kan dat. Als je 10 minuten wilt blijven, kan dat. Alles is prima. De mensen hier nemen veel meer tijd voor elkaar. Je kunt over de markt lopen en een willekeurig iemand tegenkomen waar je de volgende twee uur mee staat te kletsen. Ik vind dat heel prettig.’
‘Ik mis eigenlijk niets aan Nederland. Ik zou nog wel eens een lekkere haring willen eten, maar daar blijft het ook wel bij. Het is de mentaliteit, de gezelligheid en de rust die Italië zo heerlijk maakt. Natuurlijk is dat niet in heel Italië zo, neem bijvoorbeeld Rome: dat is een enorm drukke stad. Waar ik woon heb je dat wel. Een goed voorbeeld van een verschil tussen de mensen in Italië en Nederland ervaarde ik laatst. Een tijdje geleden was het Internationale vrouwendag. Toen ik opstond kreeg ik een prachtig gedicht van mijn buurman. Niet alleen op vrouwendag, maar ook met Pasen, Moederdag, kerst en oud & nieuw. Mijn buurman heeft gewoon een vrouw en is getrouwd, en bedoelt daar ook niets mee. Dat is hoe ze hier met elkaar omgaan en dat maakt het leven echt leuker’, aldus Adje.
