De Franse beeldhouwer
Marie-Louise was 17 toen zij Michel, een Franse beeldhouwer ontmoette in de galerie van haar moeder. Hij kwam veel bij hen over de vloer omdat haar ouders kunst van hem kochten. Na een tijdje vroeg hij haar waarom zij niet met hem meeging naar Frankrijk, zodat ze kon zien hoe hij woonde en leefde. Marie-Louise ging in op dat aanbod. Marie-Louise: ‘Ik kwam in een klein dorpje terecht en daar heb ik een jaar geleefd samen met zijn ouders, broers en zussen. We waren toen in totaal met zijn negenen: zijn ouders, zes kinderen en daar kwam ik dan nog bij. Ik vond het echt fantastisch daar, totdat mijn vader belde dat ik terug moest komen naar huis. Hij wilde dat ik een vak ging leren. Met pijn in mijn hart ben ik toen terug naar huis gegaan.’
‘Toen ik terugkwam in Nederland ben ik gaan denken over wat ik wilde doen. Ik ben uiteindelijk de verpleging in gegaan en daarna de opleiding voor operatieassistente. Ik ben dat jaren blijven doen en heb dat werk zelfs in Engeland gedaan. Toen ik terugging naar Nederland heb ik mijn man ontmoet en hebben wij samen vier kinderen gekregen. Uiteindelijk zijn we gaan scheiden, en heb ik de vier kinderen grotendeels alleen opgevoed. In 2009 ben ik Hans tegengekomen. Met hem heb ik dit huis gekocht. Samen met Hans ben ik destijds gaan rondreizen door Frankrijk. Ook vond ik het leuk om aan hem te laten zien waar ik vroeger had gewoond. Ik had altijd goed contact gehouden met Michel, dus die heeft Hans toen ook ontmoet. Dat klikte gelukkig heel goed. Omdat Hans in Leiden woonde en ik in Zeist, trok hij nadat we terugkwamen van de rondreis bij mij in. We vonden het beiden een goed idee om samen nog een avontuur aan te gaan in Frankrijk.’
Oude ruïne
Nadat Marie-Louise en Hans al een tijdje aan het rondkijken waren naar huizen in Frankrijk, hadden zij nog steeds niets gevonden. Niets voldeed helemaal aan hun wensen, totdat ze op een regenachtige dag aan het rondrijden waren. Marie-Louise: ‘We reden langs een ruïne en zeiden tegen elkaar: dit is het! Die ruïne hebben we uiteindelijk gekocht en zijn we helemaal gaan verbouwen. Art en route, heet het nu. Het stond op instorten, dus er moest veel aan gebeuren. Van buiten zag je dat erg goed, maar van binnen ook. Hans was architect en ik inmiddels kunstenaar, dus dat hielp natuurlijk wel mee tijdens de verbouwing.’
‘Het was een vrij groot huis voor met z’n tweeën. Samen hadden we wel zes kinderen, maar die kwamen nooit allemaal tegelijk. We besloten daarom om één kamer in het huis te gaan verhuren. Van het een kwam het ander. Inmiddels zijn er 4 kamers en 4 gîtes en dat loopt nu erg goed’, aldus Marie-Louise.
Helaas is Hans 1 jaar geleden overleden. Sindsdien runt Marie-Louise de boel samen met vrienden. Zij komen om de beurt langs uit Nederland om haar één of twee maandjes te helpen. Marie-Louise: ‘Het is heel bijzonder dat we dat samen kunnen doen en daar ben ik ook heel dankbaar voor. Het bedrijf is gewoon veel te groot om alleen te kunnen runnen.’
Van jongs af aan
Marie-Louise vertelt dat zij van jongs af aan al wist dat zij naar Frankrijk wilde gaan. ‘Ik vind de mentaliteit in Frankrijk, en dan vooral op het platteland, heel fijn. Mensen kijken je niet aan op wat je draagt, zijn makkelijk in de omgang, vriendelijk en het is allemaal heel erg relaxt. Het is er ook niet zo druk, dat vind ik erg fijn. In Amsterdam bijvoorbeeld, daar word ik na één dag al gek. Hier heb je de rust en de ruimte, heerlijk.’
Een nieuw begin
In het jaar dat Marie-Louise bij Michel en zijn familie woonde, is zij de Franse taal al gaan leren. Daar heeft zij nu dus geen moeite meer mee. Ook door de brieven die zij vroeger naar hem stuurde, heeft zij haar Frans aardig bij kunnen schroeven en naar mate je in een land woont gaat dit steeds beter. ‘Toen we het huis kochten zijn we begonnen met het verbouwen van ons eigen woongedeelte. Er was één appartementje met een slaapkamer en een keuken die we konden schoonhouden. Dat had ik helemaal afgescheiden van de rest, want voor de rest zaten we van top tot teen onder de stof. Het was een gigantische klus om alles te verbouwen. We hebben samen met een aannemer het dak en de balken gedaan, dat moest met een hijskraan. Voor de rest hebben we alles zelf gedaan.’
Een dag in het leven
‘Tijdens de zomer is een dag voor mij nooit rustig. Ik sta om half 7 op en dan ga ik zwemmen en met de hond lopen. Daarna maak ik de ontbijtjes voor de bed and breakfast en voor sommige gîtes. Die ontbijtjes zet ik dan in kistjes klaar zodat de mensen met het kistje lekker in de tuin kunnen gaan eten. Dat is eigenlijk ontstaan in de coronatijd, toen mensen niet gezamenlijk bij elkaar aan tafel mochten zitten. Dit beviel eigenlijk heel erg goed, omdat mensen niet altijd samen willen eten. Die vinden het lekkerder om gewoon lekker met z’n tweetjes te ontbijten. We ontvangen alleen kinderen tot 1 jaar en vanaf 18 jaar, om de rust te bewaren. Als we dit allemaal geregeld hebben gaan we zelf ontbijten en nemen we even de dag door. Wat moeten we allemaal doen en wat moet er allemaal gebeuren vandaag? Wassen, strijken, eten maken, grasmaaien: alles doen we zelf. Ook hebben we een moestuin waaruit wij koken voor de gasten. Rond 1 uur lunchen we meestal samen en om 3 uur komen er dan weer nieuwe gasten. ‘s Avonds moet er weer gekookt worden voor alle gasten en ruimen we samen ook alles weer op. Het is een drukke, maar leuke dag.’
Zolang Marie-Louise nog op twee benen kan blijven staan, wil zij dit werk graag blijven doen. Marie-Louise: ‘Ik vind het ontzettend leuk, en ik moet natuurlijk ook een inkomen hebben. Ik heb natuurlijk straks wel AOW, maar ik heb geen pensioen. Ik heb gelukkig wel mijn kunstonderneming in Nederland en mijn B&B en gîtes in Frankrijk, dus er is altijd iets te doen.’
Een goede keuze
Marie-Louise vertelt dat zij geen moment spijt heeft gehad van haar keuze om naar Frankrijk te gaan. Sterker nog, zij heeft meer het idee gehad dat zij dit veel eerder had moeten doen, maar dit was helaas niet mogelijk. ‘Vanwege mijn kinderen heb ik nooit eerder de kans gekregen om dit avontuur aan te gaan. Ik ben hier 6 maanden per jaar. Ik heb natuurlijk ook nog vier kinderen en zes kleinkinderen, die wil je ook zien. Zij komen in de zomer altijd langs in Frankrijk Ik heb onder mijn huis een aparte gîte gemaakt, gescheiden van de gasten, daar verblijven zij dan. Dat is altijd heel erg gezellig. In oktober kom ik weer terug naar Nederland en dan pas ik twee dagen per week op de kinderen. Dan halen we de tijd dat ik ze niet heb gezien weer in.’
Bij een nieuw leven in een ander land, horen natuurlijk ook nieuwe mensen. Gelukkig heeft Marie-Louise ondertussen een aardige vriendenkring opgebouwd. Marie-Louise: ‘Via de familie waar ik vroeger bij inwoonde kende ik natuurlijk ook al wat mensen. Wel ben ik altijd druk met werk als ik in Frankrijk ben, dus heel veel tijd voor sociale contacten heb ik niet. Op een dorpsfeest zie je elkaar wel even, dan nemen we allemaal wat lekkers mee en feesten we samen. Of tijdens het boodschappen doen kom je elkaar wel eens tegen, en dan is het ook echt de bedoeling dat je even een praatje met ze gaat maken. Mensen hebben daar alle tijd, dus als je dat niet doet vinden ze je al snel arrogant.’
Verschillende meningen
Voor veel mensen kan het best een shock zijn als zij horen dat iemand die dichtbij hun staat, een avontuur aangaat in het buitenland. Er waren bij Marie-Louise dan ook verschillende meningen als het gaat om haar vertrek: ‘Mijn omgeving vond mij knettergek dat ik dit ben gaan doen. Toen ik het huis aan mijn kinderen liet zien, zeiden ze: ‘Mam, we wisten dat je maf was, maar dit slaat alles’. Soms heb ik het gevoel dat heel veel mensen ook zoiets zouden willen, maar het niet durven. Ik ben iemand die ergens in duikt en dan zie ik wel weer. Toen ik gescheiden ben wilde ik ook veel bij mijn kinderen zijn, dus heb ik mijn baan in de OK opgezegd en ben ik gaan schilderen. Toen ben ik een zaak begonnen en dat is heel goed uitgepakt: ik kon er vier kinderen van voeden. Voor hetzelfde geld lukte het niet, maar dat kun je van tevoren niet weten. Als je niets durft gebeurt er ook niks dat je verder helpt’, vertelt Marie-Louise.
Marie-Louise: ‘Ik denk dat ik zolang ik leef, blijf bouwen. Het is niet dat het heel veel waard is allemaal, maar ik vind het gewoon superleuk om te doen. Ik blijf voorlopig dus nog hetzelfde pad bewandelen.’
