Iedereen kent het wel. De euforie die je voelt na het behalen van je rijbewijs. Ondanks de trillende voetjes, knikkende knieën en een plotselinge uitval van de motor voor een stoplicht, was ik tóch in één keer geslaagd. Mijn rijinstructeur van 67 jaar maakte na afloop zelfs een vreugdesprongetje. Trots als ik was besloot ik een paar dagen erna gelijk mijn rijkunsten te showen aan mijn klasgenoten. Vol vertrouwen stapte ik in de auto en eenmaal aangekomen bij de parkeerplaats van mijn middelbare school, ging ik wel even laten zien aan iedereen hoe je een auto inparkeert. Voor uit. Misschien niet mijn slimste idee ooit. Heel stoer probeerde ik de auto tussen een dure Mercedes en een minder dure Fiat Panda te parkeren. Al gauw bleek de auto héél scheef en héél dichtbij zijn buurman de Mercedes te staan. Natuurlijk de Mercedes…
Na een aantal pogingen en een inmiddels vuurrood hoofd werd het me duidelijk dat ik deze auto niet in of uit het vak zou krijgen zonder de Mercedes te raken. Ik besloot mijn ego opzij te zetten, wurmde mezelf uit de auto en ging naar de conciërge om hulp te vragen. Hij barstte in lachen uit waardoor mijn hoofd niet meer te onderscheiden was van een tomaat. Weer bij de auto aangekomen, nam ik plaats achter het stuur en gaf de conciërge vanaf buiten aanwijzingen. Na twee keer HO! en STOP! ging het de derde keer alsnog mis. Ik had de Mercedes geraakt en de schade was niet mis… Het liefst was ik op dat moment met de Noorderzon vertrokken, maar de conciërge wees me erop dat ik de verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn fouten. Dus gingen we binnen een briefje schrijven met daarop een verontschuldiging en mijn telefoonnummer. Deze hebben we onder de ruitenwisser gelegd.
Na wat leek uren – in werkelijkheid was het hooguit 25 minuten – ging ik naar de geschiedenisles. Ik moest natuurlijk uitleggen waarom ik zo laat was, met als gevolg hilariteit alom in de klas. Ook de leraar lachte vrolijk mee, totdat hij opeens vroeg wat voor auto het was… of ik niet toevallig zijn auto had geramd. En je raadt het al. De Mercedes was inderdaad van hem! Met de hele klas, gingen we de schade opnemen. Een van mijn klasgenoten snelde vooruit en riep op afstand dat de kras wel twee meter lang was. Ik heb mijn 62-jarige geschiedenisleraar nog nooit zo hard zien lopen. De voorbode maakte dat de schade enorm meeviel… We moesten maar afwachten hoeveel de reparatie zou kosten. Eenmaal thuis moest ik het vervelende nieuws ook nog aan mijn ouders melden. Heel boos waren ze niet, wel mocht ik een hele lange tijd niet meer in de auto rijden. Wat achteraf begrijpelijk was. Uiteindelijk vielen de reparatiekosten mee en was het niet nodig om de verzekering erbij te betrekken. Maar de hele school wist van mijn debacle en daar werd ik nog vaak aan herinnerd in de gangen. Mijn status als goede chauffeur – voor zover die er al was – was voor het leven besmet. En zelfs nu nog als er iets over mij in verband wordt gebracht met autorijden, herinneren mijn vrienden, ouders en familie me nog heel graag aan dit incident.
