100%NL Magazine Marc de Hond
Delen

Tragisch nieuws: Marc de Hond op 42-jarige leeftijd overleden

Marc de Hond ging op zijn 25ste onder het mes vanwege een goedaardige tumor in zijn rug. Door een medische misser kwam hij in een rolstoel terecht. Eind 2018 werd er opnieuw een tumor ontdekt, deze keer in zijn blaas en kwaadaardig. Voor zijn kinderen wil hij een bijzonder aandenken achterlaten, voor het geval ze hun vader verliezen aan kanker. Zojuist werd bekend gemaakt dat Marc de Hond op 42-jarige leeftijd is overleden. Wij spraken Marc de Hond nog enkele maanden geleden, voor een interview in 100%NL Magazine.

Toen schrijver, theatermaker en presentator Marc de Hond (42) op 19 december 2018 de diagnose blaaskanker kreeg, werd alles op scherp gezet. Hij trouwde als de bliksem met zijn grote liefde, ex-topatlete Remona Fransen, en liet zijn testament opstellen, zodat hij zijn vrouw en kinderen Livia (3) en James (1) in elk geval financieel goed achterlaat. “Maar ik zat wel met het probleem: als er binnen nu en twee, drie jaar iets met mij zou gebeuren, dan hebben mijn zoon en dochter nauwelijks herinneringen aan mij. Mijn moeder overleed toen ik drie was (aan uitgezaaide borstkanker, red.), waardoor ik haar nooit echt heb leren kennen. Ze is destijds zo attent geweest om een bandje voor mij in te spreken met een boodschap. Die audioopname is mij enorm dierbaar, maar liever had ik gehad dat er meer was. Ik dacht: stel dat ik voor mijn kinderen een soort overdosis aan Marc achter laat, zodat ze daar, als ze er ooit behoefte aan hebben, naar zouden kunnen kijken…” Marc deed de vóór zijn ziekte geschreven theatershow Voortschrijdend Inzicht weg, omdat de urgentie ontbrak. In plaats daarvan bedacht hij een bijzonder concept, waardoor hij voortleeft voor zijn kinderen. Drie maanden lang laat hij zich in 29 theaters het hemd van het lijf vragen door steeds een andere bekende Nederlander. Eva Jinek doet mee, net als Gordon, Paul de Leeuw, Humberto Tan, Barbara Barend en Claudia de Breij. “Ik neem dat op en monteer het voor Livia en James. Dat leek mij de beste manier om mijn levensverhaal in korte tijd op video te krijgen. Dat is een cadeau aan mijn kinderen en het geeft mij het gevoel dat ik dát in elk geval voor ze heb gedaan. Mocht ik er later niet meer zijn, dan kunnen ze er toch achter komen wie ik was.”

Zelf heeft hij nog flarden van herinneringen aan zijn moeder. “Ik kan me mijn derde verjaardag goed voor de geest halen, vier weken voordat mijn moeder stierf. Omdat ze ziek was, zouden we eigenlijk geen feestje hebben. Ik word wakker en mijn vader komt me uit bed halen. Hij feliciteert me en zegt: ‘We hebben een verrassing voor je’. Ik ga naar het bed van mijn moeder, mijn oma’s en opa’s zijn er. Ik krijg een glijbaan en er komt een goochelaar binnen, die ballonbeesten opblaast. Verder kan ik me nog herinneren dat ik met mijn moeder naar de Efteling ben geweest, en naar het circus van Bassie en Adriaan. Dus er is een aantal fragmenten in mijn geheugen verankerd waarvan ik vrij zeker ben dat dat niet komt door latere foto’s of filmpjes. Alleen, het is niet heel erg veel. Ik heb ook relatief weinig tijd met mijn moeder gehad. Zij leeft voort in de verhalen die mensen over haar vertellen aan mij.” Hoe het verlies hem heeft gevormd, kan hij niet precies duiden. “Ik weet niet hoe ik zou zijn geweest als mijn moeder wel had geleefd. Maar ik heb het geluk gehad dat mijn vader een paar weken na het overlijden van mijn moeder verliefd werd op ons kindermeisje, dat sowieso al vaak voor mij zorgde en met wie ik een goede band had. Binnen een paar maanden trok zij bij ons in en werd zij mijn nieuwe moeder. Dus hoewel ik mijn biologische moeder nauwelijks heb gekend, heb ik wel altijd een moeder gehad. Ik heb vooral verdriet gehad toen mijn vader van haar ging scheiden en zij ergens anders ging wonen met mijn broertje en zusje. Dat heeft niet weggenomen dat ik haar altijd als mijn moeder ben blijven zien. Tot op de dag van vandaag hebben  we een goede band.”

Nadat Marc te horen kreeg dat hij blaaskanker had, kreeg hij chemotherapie en werd zijn blaas verwijderd. De kwaadaardige tumor is uit zijn lijf, maar de artsen vonden wel uitzaaiingen in zijn lymfeklieren en maken zich zorgen dat de kanker terugslaat. “De statistieken zijn niet best. Slechts 35 procent van de mensen met blaaskanker is na vijf jaar nog in leven. Dat neemt niet weg dat ik erop hoop dat ik degene ben die de dans gaat ontspringen. Maar dat weet je niet zeker, dus ik hou er ook rekening mee dat het verkeerd kan gaan.” Of hij gelooft in een leven na de dood? Marc schudt zijn hoofd. “Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat, hoe het is voordat je geboren wordt, hetzelfde is als nádat je dood bent. Dus voor mijn geboorte was er volgens mij niks en daarna ook niet. Het enige moment dat je echt bestaat is de periode daar tussenin. Vervolgens leef je alleen nog maar voort in de herinneringen die mensen aan je hebben en in de boeken en films en video’s die er van je zijn.” Marc heeft vrede met die gedachte. “Dat staat ons allemaal te wachten. Alleen de een iets eerder dan de ander. Het enige is dat ik op mijn negenendertigste mijn eerste kind heb gekregen, en ik heb mijn kinderen wel gemaakt met het idee dat het mijn belangrijkste taak is om ze tot volwassenheid te brengen. Ik zou het eeuwig tragisch en verdrietig vinden als ik niet de mogelijkheid krijg om die missie te volbrengen. Alleen, het zwaard van Damocles wat momenteel boven mijn hoofd hangt, zou ervoor kunnen zorgen dat ik écht enorm veel ga missen. Dat zou ik voor hun erg vinden, en voor mezelf ook heel zonde. Daarom doe ik er alles aan om dat te voorkomen. Waar ik alleen niet in geloof, is dat je met je instelling of door je gedrag kan beïnvloeden hoe kanker uiteindelijk afloopt. Want naar mijn idee werkt kanker zo: of je hebt het geluk dat het juiste medicijn op het juiste moment jouw lichaam betreedt, of je hebt de pech dat dat medicijn er niet is of niet op tijd gevonden wordt. Ik weet dat er bepaalde medicatie in de pijplijn zit die veelbelovend is, maar het is een lang traject voordat het op de markt is. En dan moet je maar hopen dat het werkt. Er komt een moment dat ze kanker kunnen genezen, maar je moet het maar net kunnen uitzingen tot die tijd. Voor nu probeer ik me vooral niet te veel met mijn ziekte bezig te houden, maar leuke, zinvolle dingen met mijn tijd te doen.”

Dat is Marcs manier geworden om elke dag opnieuw in positiviteit te plukken en om te gaan met de klappen die het leven hem uitdeelt. Dit is niet de eerste keer dat hij een tik krijgt. Op zijn 25ste ging het bij het operatief verwijderen van een goedaardige tumor in zijn ruggenmerg al eens mis. Door een medische fout liep hij een dwarslaesie op, waardoor hij van de ene op de andere dag niet meer kon lopen. Die ervaring helpt hem nu om in het oog van de storm te blijven, waar windstilte is. “Volgens mij onderschat bijna iedereen zichzelf daarin, de meeste mensen denken: Als ik morgen een slecht nieuws gesprek heb, dan kun je me wegdragen. Op het moment dat je dat een keer meemaakt en erachter komt dat er veel meer veerkracht in je zit dan je van tevoren dacht, kun je dat als bagage gebruiken voor als er nog een keer iets naars gebeurt. Ik weet hoe sterk ik ben. Het heeft me toen mentaal niet kapot gekregen, dus dat gaat me nu ook niet gebeuren. Die tweede keer was voor mij veel makkelijker. Ik heb de situatie vrij snel geaccepteerd. Dat had ik niet gekund als ik niet  al een keer zoiets meegemaakt had. Waar het op aankomt is: ga je ervoor en wil je je leven terug of blijf je hangen in verdriet en teleurstelling? Daar moet je op een gegeven moment een keuze in maken. De een lukt dat binnen een jaar, de ander heeft er vijf jaar voor nodig. Bij mijn dwarslaesie heeft het proces best lang geduurd. In eerste instantie ontkende ik mijn handicap en wilde ik weer lopen. Toen dat niet lukte, ben ik gaan kijken: Hoe ga ik dan de rest van mijn leven invullen? Ik kwam erachter dat een rolstoel helemaal niet zo erg is – in ieder geval beter dan de hele dag op bed liggen. Gaandeweg heb ik mijn handicap omarmd.”

Marc zit de komende jaren nog volop in de medische molen. Hij laat om de paar weken zijn bloed testen en elke drie maanden krijgt hij een CT-scan. “De dag van de uitslag blijft spannend, want zonder dat je het doorhebt kan er in de tussentijd verschrikkelijk veel misgaan. Het feit dat ik mij nu goed voel, zegt niets over wat er op dit moment op een CT-scan te zien zou zijn. Elke keer als je de dokterskamer binnenloopt kan je te horen krijgen: ‘tot over drie maanden,’ of ‘sorry, je hebt nog drie maanden’. In het theater maak ik een grapje over hoe ik daarmee omga; je bestelt geen bankstellen meer met meer dan drie maanden levertijd. Dat vind ik het leuke aan het podium. Voor mij is grapjes maken de enige uitlaatklep, waardoor ik macht kan krijgen over mijn situatie. Ik kan de uitkomst van mijn ziekte niet beïnvloeden, dat zal het lot moeten bepalen. Het enige wat ik kan doen, is het bespotten en ridiculiseren. Erom lachen werkt louterend. Ik heb het idee dat dat ook in onze familie zit. Mijn opa Sam en oma Jannie konden vroeger grappige anekdotes vertellen over het concentratiekamp waar ze in zaten. Galgenhumor, noemen ze dat. Daar kan ik van genieten. Een paar dagen voordat mijn blaas eruit ging begin 2019 heb ik een afscheidsetentje voor familie en vrienden georganiseerd met een melige speech over mijn blaas. Ik sprak hem aan met zijn artiestennaam ‘Blaas B’, die anatomisch gezien in het verlengde ligt van mijn ‘Lange Frans’, door mijn vrouw ook wel ‘Lil’ Kleine’ genoemd.”

Eind 2019 gaf Marc in de Amsterdamse Koepelkerk zijn ja-woord aan Remona, met wie hij negen jaar samen is. “Toen ik te horen kreeg dat ik een tumor in mijn blaas had en niet meer wist hoe lang ik nog had, vond ik het een verschrikkelijk idee dat Remona en ik nog niet getrouwd waren. Het motto van mij en mijn vrouw is dat we niet wachten op het licht aan het einde van de tunnel, maar dat we de lampjes zelf willen ophangen ín de tunnel. Ik had iets nodig om me op te verheugen, voor als ik het ergste achter de rug had. Tijdens mijn eerste chemo heb ik bedacht dat ik haar ten huwelijk wilde vragen.” Marc zou Marc niet zijn als hij daar geen spektakel van zou maken. Hij troonde Remona op het podium tijdens een voorstelling van zijn goede vriend Jochem Myjer in theater Carré en toverde een ring tevoorschijn. “Twee uur voordat we naar Carré gingen, kreeg ik koorts. Als dat gebeurt tijdens je chemo, dan moet je worden opgenomen. Ik zag het hele aanzoek al in het water vallen, maar in het ziekenhuis hebben ze binnen drie kwartier mijn bloed en longen gecheckt. Ik kreeg toestemming om naar Carré te gaan voor het aanzoek. De volgende ochtend ben ik opgenomen, omdat ik die nacht weer koorts kreeg, maar het huwelijksaanzoek was toen in elk geval geweest, haha.” De bruiloft overtrof alle verwachtingen – van de taart en de ceremonie tot Remona’s jurk, de speeches en de eerste dans. Marc: “Ik vond rolstoeldansen altijd een beetje suf, maar geïnspireerd door Bibian Mental in Dancing with the Stars zijn we dat in gaan studeren. Ik ben minder getalenteerd dan Bibian, dus ik heb het een beetje moeten faken door de dans niet te lang te maken, maar het was heerlijk om samen te doen.” Vooraf was de vraag of Marc energiek genoeg was om zijn grote dag in volle glorie te beleven. “Door de chemo’s was mijn conditie achteruit gehold. Begin november begon ik langzaam op te knappen. Een week voor de bruiloft heb ik op mijn verzoek een bloedtransfusie gekregen als opkikker. Die energie kon ik goed gebruiken, omdat ik in diezelfde periode ook meedeed aan De Slimste Mens. Op ons trouwfeest heb ik tot 1 uur ’s nachts op de dansvloer gestaan. Een groot cadeau, want voor hetzelfde geld was ik zo moe geweest dat ik in een hoekje op de bank had moeten liggen.”

De sleutel voor een goede relatie, waarin zijn ziekte niet op een negatieve manier regeert, is volgens Marc totale openheid naar elkaar toe. “We spreken alles uit. De ene dag zit ik in de put en helpt zij mij daaruit, de andere dag is het andersom. Gelukkig gebeurt het maar zelden dat we er allebei tegelijk doorheen zitten. Het is fijn om zo’n sterke vrouw naast je te hebben. We vormen een geweldig team, maar ik kan me ook voorstellen dat veel relaties stuk gaan door kanker. De dynamiek verandert, dat moet je wel met elkaar bespreken, anders voelt de een zich schuldig en baalt de ander. Daarin kun je elkaar kwijtraken, en ik zou het echt eeuwig zonde vinden als onze relatie zou verslechteren door mijn ziekte. Het heeft onze liefde alleen maar groter en sterker gemaakt. Dat maakte de bruiloft extra bijzonder. Je belooft er voor elkaar te zijn in voor- en tegenspoed, maar ja, daar waren wij natuurlijk allang mee bezig.”

Beeld: BSR Agency

Delen