Ik heb een eigenaardige fascinatie voor Expeditie Robinson. Met name omdat het mij de absolute horror lijkt. In alle opzichten. Het niet eten, in een te dik lijf in bikini naast een fotomodel zitten, niet slapen, constant mensen om je heen en overal vliegend en kruipend gespuis. Ik zou binnen een dag de meest onuitstaanbare versie van mezelf zijn en mijzelf nooit meer publiekelijk kunnen vertonen. Maar het zijn wel juist die mensen die het programma leuk maken. Het is niet omdat je dit seizoen bij god niet meer weet wie er op welk eiland zit, dat het niet leuk is. Maar het feit dat het op een EO Jongerendag kamp lijkt, waarin iedereen elkaar het licht in de ogen gunt. Rob Kneus die wordt weggestemd omdat hij niet meer verder kan, in plaats van de sterkste speler. Mensen die vertrekken omdat ze hun kindjes missen, spelers die op verzoek worden weggestemd. Ik verlang naar de Brabo man die zich lachend als de backstabber profileert en via gemene spelletjes steeds verder komt. De humor en scherpe tong van Soundos of de geraffineerdheid waarmee Fatima het spel won. Dit is de plek waar mensen voor zichzelf moeten gaan, anderen moeten voorliegen en het recht van de sterkste moeten pakken. Op dat televisie eiland is dat leuk, in de gewone wereld niet. Met het einde in zicht lijkt het daar eindelijk te draaien. Nu maar hopen dat het hier ook goed komt.
Die meisjes wandelen alsof ze door de winkelstraat slenteren
Als ik met Mila een heel stuk wil gaan wandelen om zowel haar als mezelf naar buiten te krijgen én in beweging, komt er net een vriendin van haar op ziekenbezoek. We staan al in de startblokken. En waar ik zeker weet dat ze deze gelegenheid met beide handen aangrijpt om weer op de bank te gaan zitten, vraagt ze of de vriendin meegaat. En waar ik er nog overtuigder van ben dat er geen perfect gekapte haar op haar hoofd hieraan moet denken, gaat ze mee. Ik waarschuw dat het een eind lopen is, een kilometer of twaalf. Maar ze weten van geen wijken. Ze slenteren achter mij aan, klagen over het feit dat ik te snel loop. Roepen na een kwartier ‘zijn we er al bijna’ en krijgen blaren. Twee jonge vrouwen van 18 en 19. Als we halverwege neerstrijken op een terras belt de vriendin haar vriend, die in de auto springt om haar op te halen. Mila blijft solidair. Ik loop er twee keer zo lang over als normaal en ben kapot.
Spontaan feestje
In het weekend gaat het geplande feest van Paula niet door. Als alternatief heeft Julian bedacht samen met wederzijdse vriend en goede kok Mart voor haar te koken. Het is zo’n typische mannenafspraak. Zowel ik als Paula zijn niet op de hoogte. Die ochtend krijg ik een app van haar Hebben wij iets afgesproken vanavond? Als ook de kinderen gedurende de dag lucht krijgen van wat er op het menu staat, schuiven er steeds meer aan. En zo overtreden we voor de zoveelste keer alle regels. Met ons vaste bescheiden clubje, dat wel.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
