6 oktober 2021
Vrijdagavond hebben we voor het eerst sinds het niet meer kan, weer een personeelsfeest. En dat is traditioneel een dolle boel. Laten we zeggen dat we allemaal niet vies zijn van een drankje. Daarnaast zijn we een bont gezelschap van nogal bijzondere persoonlijkheden. Of laat ik het anders formuleren. Als willekeurig wie een dergelijke avond met ons zou meemaken, zou deze persoon zich zeker afvragen uit welk speciaal verzorgingstehuis wij zijn losgelaten. We spelen het traditionele petje op, petje af waarbij de mensen die mee willen blijven doen, bij het beantwoorden van de vraag, degene volgen waarvan ze denken dat hij of zij nog enig verstand van zaken heeft. En degene die zich liever uitsluitend met het consumeren bezighouden, het tegenovergestelde doen. De grootste klapper van de avond is de karaoke set die naar binnen wordt gedragen. Twee collega’s kunnen eindelijk – na een jaar of zes zeuren – los op Islands in the stream en Dr. Bernard. Vol overgave, en daar is dan ook alles mee gezegd.
Koude douche
Zaterdag sta ik voor het eerst weer eens te blauwbekken op het sportveld. Het oogt vriendelijk buiten, maar het is steenkoud. Naast me staat een medemoeder in een complete Noordpoolexpeditie outfit, inclusief wanten. Tikkie overdreven vind ik, maar naarmate de wedstrijd vordert en ik geen gevoel meer in mijn voeten heb, word ik jaloers. Zelf verontschuldigt zij zich als volgt tegen de moeder aan de andere kant. Sinds een half jaar doucht zij ’s morgens koud in de tuin en dat is zo heerlijk dat zij dat de hele winter vol wil houden. Gewoon met de tuinslang. Nadeel is alleen dat ze het zó koud heeft, dat het de rest van de dag niet meer wil lukken om warm te worden. Inmiddels irriteert ze me niet alleen meer omdat zij zich wel lekker warm heeft aangekleed. Waarom doen mensen dit? Wat is die rare vorm van zelfkastijding die je steeds vaker om je heen ziet. Je woont in een fijn welvarend land met warm stromend water en je gaat buiten in de kou staan douchen. Ik zoek een ander plekje op om te voorkomen dat ik die discussie aanga.
Rob moet huilen
Op zondag zie ik die gekke Rob Geus op afvallerseiland van Robinson huilie huilie doen omdat hij zo’n honger heeft en nu begrijpt hoe erg dat is voor al die mensen die onvrijwillig geen eten hebben. Het is TV om van te smullen, maar ik doe niet mee aan al die gekkigheid. Iedere morgen als ik onder de warme douche sta, realiseer ik me wat een heerlijke luxe dat is. Hetzelfde gevoel heb ik als ik ’s avonds mijn warme, zachte, ratten- en insecten vrije bed in stap.
Best druk in je eentje
Het is bizar druk op werk en terwijl ik me door steeds meer teksten heen probeer te werken, krijg ik eerst een absentiemelding binnen van Mila haar opleiding en een mail van de sportvereniging dat inderdaad niet het studententarief wordt doorbelast omdat zij verzuimd heeft door te geven dat ze studeert. Zucht. Ik rij te hard naar huis om te koken voor mijn zus en haar man, die om 6 uur op Schiphol landen. Het lukt me om alles op tijd af te krijgen. Ondertussen een mega ruzie met Mila te maken, een schoon bloesje aan te doen en een deootje te spuiten. Weer een schoon bloesje te pakken omdat die vorige onder de deo vlekken zit. En met een wijntje aan tafel te zitten, als de vrouw die alles voor elkaar en onder controle heeft, als Terrie en Karel de huurauto parkeren. Maar daar trapt natuurlijk helemaal niemand in.
