‘Je bent vijf dagen en nachten daar. Je slaapt tussen de patiënten, drinkt ‘s avonds een theetje met de nachtzuster en zit volledig in de materie. Het raakt je tot op het bot. En dat mag je ook laten zien, je bent geen robot. Ik ben ook in De Borch in Eelderwolde geweest; een gezinskliniek voor mensen die net zijn afgekickt. Dan gaan papa en mama eerst afkicken en op het moment dat ze helemaal clean zijn, gaan ze naar De Borch, komen de kinderen er weer bij en gaan ze samen aan een reïntegratieproces beginnen.
Afkicken is een, maar dan ook daadwerkelijke draad weer oppakken, dat wordt je daar geleerd. Toen ik er was zat er één compleet gezin en verder veel alleenstaande moeders. Ook tienermoeders van wie sommigen niet wisten wie de vader was. Eentje die er in de gevangenis achter kwam dat ze zwanger was. Daarvan kun je denken: had je broek omhoog gehouden en dat denk ik ook weleens, hoor. Maar ze hebben vaak geen ander voorbeeld gehad en al zoveel dingen meegemaakt, heel schrijnend. In de Huntington kliniek zijn het niet alleen cliënten, maar hele families. Ik sprak een vrouw uit een gezin van vijf van wie er vier de ziekte hebben. Ik heb ook die ene zus gesproken die het niet heeft. Zij blijft straks alleen over. Twee zijn er al dood en twee gaan er binnen niet al te lange tijd dood. En dan het gevoel: waarom ik niet? Hoe ga je daar mee om?
Toen ik op vrijdagavond thuiskwam was ik kapot. René zei: ‘We gaan even lekker helemaal niks meer doen. Jij gaat in bad, of even op de bank liggen. Je neemt mee wat je daar hebt gehoord.’ Wat heeft geholpen is dat de mensen tegen mij zeiden: ‘Je komt niet om ons te genezen, je komt hier om te laten zien dat het er is.”’
