Richard Krajicek: ‘Het begon allemaal tamelijk eenvoudig. In 1997 startten we als stichting die sportveldjes aanlegde voor kinderen in aandachtswijken. Maar het werd al snel meer dan dat. We kregen te horen dat onze Playgrounds ook fijne plekken waren om samen te komen. Sport was geen doel op zich meer, maar een middel. Het nieuwe doel werd om de jeugd op een veilige manier met elkaar te laten sporten en spelen in leefbare wijken. In 2006 startten we daarom met het Krajicek Scholarshipprogramma. In ruil voor een studiebeurs gingen jongeren uit die wijken beweegactiviteiten voor kinderen organiseren. Het bleek een groot succes en inmiddels hebben we al meer dan 2000 studiebeurzen uitgereikt.’
‘Mijn ouders hadden thuis in Den Haag best vaak ruzie, meestal over geld. Gelukkig kon ik wel altijd tennissen. Voor mij was het een uitlaatklep. Dat veel kinderen die mogelijkheid niet hebben, ervaarde ik pas toen ik in de Schilderswijk die tennisclinic gaf. Veel van die kinderen hadden nog nooit een racket vastgehouden, laat staan op een club gezeten. Gewoon, omdat er geen geld voor was. Ik dacht altijd dat wij weinig geld hadden thuis, maar er bleek dus nog een overtreffende trap te zijn. Ongelooflijk vond ik dat. Iedereen moet toch kunnen sporten?’
‘We zien dat we een verschil maken. Wijken worden leefbaarder en we zien dat kinderen er later in hun leven nog steeds wat aan hebben: samenwerken in een team, je afspraken nakomen, zelfvertrouwen opdoen, leren verliezen en jezelf een spiegel voorhouden: dat neem je je hele leven mee. Onze Scholarshippers voegen daar nog wat aan doe: ze zijn niet alleen zichzelf aan het verbeteren, maar ook hun omgeving. Bovendien zijn het bereikbare rolmodellen. Als kind wil je de volgende Memphis Depay worden, maar als je beseft dat dat waarschijnlijk niet gaat lukken, demotiveert dat enorm. Er zijn dus bereikbare roldmodellen nodig, jongeren uit de eigen buurt, die het goed doen in hun wijk, op hun werk en tijdens hun studie. Dan houd je je jongeren erbij.’
‘Iedereen heeft zijn eigen redenen om zich te ontworstelen aan zijn verleden. Maar als je het niet écht zelf wilt, dan gebeurt er ook niks. Toen het op mijn zestiende minder goed ging met spelen, gaf ik niet op. Ik was vastbesloten om door te gaan. Dus ik ging van school, veranderde van coach en gaf mijzelf vier jaar. Als ik het dan niet had gemaakt, zou ik teruggaan naar school.’ In 1996 won Richard Krajicek Wimbledon en hij klom op tot de vierde plaats van de wereldranglijst tennis. ‘Het is fantastisch om te zien dat wij jongeren een beetje op weg kunnen helpen door ze financieel te ondersteunen en ze aan te moedigen om in zichzelf te geloven.’
Wil je ook bijdragen aan een sportieve, sociale en verbonden samenleving? Doneer dan aan de Krajicek Foundation.
