‘Huh? Verschillende artikelen verschenen online, social media stond er vol mee. En als het op internet staat, is het waar. Toch? En dus kwamen daar de appjes, met schermafbeeldingen en het onderschrift: ‘Nou Zoey, moet je mij iets vertellen?‘ En: ‘Goh, zijn jullie druk bezig?‘ Met daarbij tien suggestief knipogende smileys. Tja, de (roddel)pers… Ooit had ik volgens hen een heel gelukkige relatie met iemand die ik letterlijk één keer had ontmoet. Maar zodra het op TV is of ergens gepubliceerd wordt, gelooft iedereen het.
En nu ben ik blijkbaar klaar voor een gezin. Hoe kwamen ze daar nou weer bij? Ik stuurde Timor (Steffens) een berichtje: ‘Als je nu al kinderen wilt, mag je het ook gewoon direct tegen mij zeggen hoor!‘ Ik gniffelde. Timor die over z’n privéleven praat, dat is pas echt nieuws! Het bleek uiteindelijk uit een interview te komen voor de film F*ck de liefde. Daarin werd Timor gevraagd of hij later een gezin zou willen stichten. Waarop hij antwoordde dat hij dat in de toekomst wel wilde. En die reactie veranderde magisch in: ‘Wij zijn er klaar voor, nu meteen, niet morgen, maar nu!’ Wij konden er om lachen, maar ergens vind ik dat je ook voorzichtig moet zijn met zulke uitspraken. Hoe vaak hoor je dat het niet lukt, dat een baby je niet gegund is? Zo’n bericht zou dat nog eens extra kunnen inwrijven. Maar in ons geval… Wij moeten eerst nog een aantal jaartjes heel goed oefenen.
Waar we wél klaar voor zijn, is een huisdier. Geen goudvis, vogel of knaagdier, maar een hond(je). En als je het goed bekijkt, zijn honden voor veel mensen als kinderen. Ik stuitte in mijn research zelfs op talloze hondencrèches in Amsterdam, waar honden lekker de hele dag verzorgd worden en kunnen spelen met soortgenoten. Meer bewijs van het feit dat je hond een soort kind is, heb ik niet nodig. Toch vonden wij, dat het na meer dan een jaar voorbereiden en inlezen, tijd werd voor gezinsuitbreiding. Een ander soort dan waar de meeste mensen op onze leeftijd aan beginnen.
En omdat het gaat om een dier in plaats van een minimensje, komen er in plaats van ‘gefeliciteerd’ vooral vragen en opmerkingen. ‘Kun je niet beter wachten?‘ ‘Dan moet je elke dag vroeg op, en door wind en regen lopen‘. Of deze: ‘Dat is veel verantwoordelijkheid! Heb je daar wel tijd voor?‘ Allemaal vragen die je vreemd genoeg niet krijgt als je een kindje krijgt… Maar tijd heb ik. Ik heb juist een heel flexibel leven. En mocht het zo zijn dat het een dagje niet lukt, dan hebben we een heel oppasteam om ons heen verzameld. Wie wil er nou niet op een slim, goedgetraind, lief hondje passen? Daarnaast verlang ik naar meer structuur en stabiliteit. Het lijkt me heerlijk om lekker te wandelen – ja, door weer en wind, van regen smelt ik niet! – te zorgen en te moederen. Win, win, win. En om de pers dan toch even voor te zijn: ‘Timor en Zoey gaan voor harige gezinsuitbreiding, woef!’
