22 september 2021
Xander is terug! Zo verdrietig als ik was toen het uitging, zo blij ben ik nu het weer aan is. En zoals ik mijn heftige emoties destijds niet kon verklaren. Begrijp ik ook nu weer niet waarom het me zo raakt. Als hij vrijdag mijn beide dochters paait met een enorme hoeveelheid sushi, waar ook Julian en ik vrolijk van mee snoepen, zie ik waarom. Deze jongen is zo verschrikkelijk aardig. Niet om de sushi, maar gewoon omdat er geen kwaad in zit.
Tegenpolen
Toen Mila in eerste instantie vertelde dat ze weer samen op date gingen, heb ik haar gevraagd of ze het heel zeker weet. Dat ze niet na een tijdje weer kan bedenken dat het toch niet voor haar is. Dat ze waarschijnlijk tegen dezelfde dingen aan zullen lopen. Dat zijn rust en haar onrust best lastig te combineren zijn. Maar als ze tegen elkaar aanliggen op de bank. Zij tegen de andere kant als gebruikelijk omdat hij een rib gebroken heeft met sporten, zie ik dat als ze het goed aanpakken juist die twee extremen van beiden, de ander van nut kunnen zijn. Ik blijf er dagen van op wolkjes lopen. Koop de dingetjes die hij lekker vindt en zeg tegen Shanna dat ze er af moet blijven wat uiteraard tot enorme verontwaardiging leidt.
Chaos
Het enige moment dat we Shanna nog zien, is namelijk als ze in de keuken scharrelt om iets te eten te zoeken. Vervolgens vertrekt ze met het hele zooitje naar haar bedstee, waar de lege borden en glazen zich opstapelen totdat ze beneden dusdanig uitdunnen, dat er niets anders opzit dan een rondje door hun kamers te maken. En iedere keer ben ik weer verbaasd hoe je in zo’n korte tijd zo’n chaos kunt creëren.
Irritatiepuntjes
Van je eerste puber leer je dat het beter is om los te laten dan constant zonder enig resultaat de confrontatie op te zoeken. Zij heeft op haar beurt van haar oudere zus geleerd dat ze die dingen die ouders tot op het bot irriteren, beter zoveel mogelijk kan doen in de beslotenheid van haar kamer. Dus daar zit ze series te bingen terwijl ze ondertussen ook iets onzinnigs op haar telefoon doet en met haar vrije hand iets consumeert. En dat zijn geen worteltjes. Dat neemt niet weg dat wij bij beiden nog regelmatig een poging wagen om haar op het rechte pad te krijgen. Met rollende ogen en ‘doe ik straks’ als reactie. Eens in de zoveel tijd barst de bom. De ene keer ben ik het, de andere keer Julian. Het gaat vervolgens een paar dagen beter, totdat het weer fout gaat. Het voordeel is dat echt heftige uitbarstingen zoals we die wel met Mila gehad hebben, uitblijven. Het nadeel is dat we weinig zicht hebben op wat ze doet. Ze oogt sinds school en sport weer in volle gang zijn gelukkig, maar ik betwijfel of er ooit nog iets aan huiswerk wordt gedaan. En dat is gezien het feit dat zij in haar eindexamenjaar zit niet handig.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
