15 september 2021
In het kader van de grote inhaalslag op het gebied van buitenlandse reizen, ga ik met Paula en Inge naar Milaan. Zij worden dit jaar beiden 50 en dat lijkt mij een mooie gelegenheid om het leven te vieren op de manier zoals wij dat het liefst doen. Aan tafel met een mooi bord eten en een goed glas wijn in de hand. Het kan zo simpel zijn. Op een paarse krokodil achtig akkefietje na met de autohuur – ik heb met mijn creditcard betaald en Inge als hoofdbestuurder opgegeven, en dat kun je wel zo boeken, maar je krijgt onder geen beding de auto mee – liep de reis vlekkeloos. Laverend van de ene eettent naar de andere, een beetje winkelen, liggen op een bedje aan het meer. En steeds maar weer verbaasd tegen elkaar zeggen ‘Nou heb ik weer trek’. Niet goed voor de kilo’s, wel voor het geluksgevoel. De voornemens voor wat we allemaal gaan doen en vooral niet meer consumeren als we straks weer thuis zijn, zijn goed. Dat we alle drie weten dat er toch niets van komt, maakt dat we het zo fijn hebben samen. We laten elkaar in de waan en houden ondertussen onszelf voor de gek. Lekker toch!?
Familiebezoek in Italië
Omdat ik in de buurt ben, ga ik ook bij familie langs. Naar de zus van mijn vader die begin volgend jaar 100 wordt. Logischerwijs van alles mankeert, maar in haar hoofd nog altijd frisser is dan ik. Haar broer van 98 die twee huizen verderop woont en waarmee zij jarenlang zoveel gekibbeld heeft, dat ze nu maar helemaal gestopt zijn met praten. Ondertussen beiden zwelgend in hun eigen verdriet omdat ze helemaal niemand meer hebben. In tegenstelling tot de ogen van tante, zijn die van oom nog prima. Als ik het kelderhokje inloop waar hij altijd in het donker zit, ondanks dat daarboven een volledig gerenoveerd huis staat waarin hij alleen woont, zegt hij; ‘sei bella robusta’. Wat zoveel betekent als ‘Jezus wat ben je dik geworden’. De verzorgster van mijn tante verwoordt het zo ‘Je ziet er goed uit, maar je bent wel dik geworden’. Als er vervolgens een vrouw van echt enorme omvang de tuin in komt lopen zegt ze tegen haar, ‘Je ziet er goed uit, je bent afgevallen’. Mijn klomp breekt. Als we even later met zijn tweeën in de keuken staan omdat die echt dikke alle salami heeft opgegeten, geef ik haar een semivriendschappelijke beuk. Dat ze er zo makkelijk vanaf komt, komt omdat ik immens respect heb voor het werk wat ze doet.
Stiekeme affaire
De volgende dag sluit Alfredo aan voor de lunch. Hij is drie jaar na de dood van mijn moeder weer verliefd. Op zijn 79ste heeft hij weer een Nederlandse vrouw aan de haak geslagen. Zij over de 70 en getrouwd, heeft een stiekeme affaire met hem. Je ziet hem stralen als hij over haar praat. Dat hij nog nooit een maîtresse heeft gehad en dat ze zich gedragen als pubers. Uit angst voor te-veel-informatie probeer ik het gesprek op iets anders te brengen. Maar hij weet van geen stoppen. Hoe de gevoelens veranderen en er inmiddels zelfs sprake van is dat zij haar man gaat verlaten en bij hem komt wonen. Bijna als een soort excuus zegt hij tegen mij; ‘Jouw moeder was best moeilijk’. ‘Echt waar?’ Zeg ik ‘Dat is me nooit opgevallen’. We moeten lachen, ik ben gek op die man.
Natas van vorige keer gemist? Je leest het hier!
