Heftige hernia
Veel mensen twijfelen rond hun vijftigste over hun carrière, maar bij Anouk begon die twijfel veel eerder. Door een hernia moest ze haar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis opnieuw evalueren. ‘Mijn rugklachten begonnen vijftien jaar geleden, en dat maakte het werk in het ziekenhuis steeds zwaarder. Op een gegeven moment was het gewoon niet meer haalbaar’, vertelt ze. Zo stond Anouk opnieuw voor een belangrijke keuze, en dat was niet de eerste keer in haar leven…
Moeilijke keuze
‘Vanaf de HAVO moest ik kiezen: zorg voor mensen of zorg voor dieren? Uiteindelijk werd het zorg voor mensen’, legt Anouk uit. Destijds speelde het financiële plaatje een grote rol, want werken als dierenartsassistente verdiende weinig. Daarbij bood de zorg voor mensen meer stabiliteit en doorgroeimogelijkheden. ‘Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze toen, maar na een aantal jaar begon ik steeds meer interesse te krijgen voor de dieren.’ Dit verlangen werd sterker toen ze als vrijwilliger bij de dierenambulance ging werken. Uiteindelijk besloot Anouk de opleiding tot dierenartsassistente te volgen en daarnaast één dag per week bij de dierenarts te werken, naast haar fulltime baan op de intensive care als verpleegkundige.
De rek was eruit
Aan het einde van de opleiding kreeg Anouk de eerdergenoemde hernia. Ondanks een operatie bleven de rugklachten aanhouden. Ze besloot terug te keren naar het ziekenhuis, maar zowel haar collega’s als zijzelf realiseerden zich dat dit fysiek niet langer haalbaar was. Na de coronapandemie wist ze zeker dat het tijd was om te stoppen. ‘Het tillen in het ziekenhuis en alle rare bewegingen die je moet maken, is echt heel zwaar. Het was niet meer haalbaar. Daarnaast had ik het na zoveel jaar ook gezien. De rek was eruit. En als je verder wil leren, kom je steeds verder van de patiënt te staan. Op zich vind ik patiëntenzorg hartstikke leuk, maar ik hoefde niet verder te leren in management of wat dan ook.’
Op dat moment had Anouk zelf acht langharige katten en was ze al eens bij een trimster geweest. Toen dacht ze: ‘Dit moet ook anders kunnen. Wat als ik het zelf ga leren? In ieder geval kan ik dan mijn eigen katten verzorgen, en wie weet wat daar verder uitkomt.’ En zo begon een nieuw avontuur.
Fulltime kattentrimster
Ruim vijf jaar geleden besloot Anouk haar trimsalon te starten. ‘Ik dacht: ik ga het gewoon proberen. Als het een beetje loopt, kan ik stoppen met werken in het ziekenhuis, want er moet wel een inkomen zijn. Toen kwam covid, en dat hielp natuurlijk niet mee.’ Toen de trimsalon weer open mocht, zette Anouk haar bedrijf voort. Per 1 januari 2025 is ze fulltime kattentrimster, na ruim 30 jaar als (IC-)verpleegkundige te hebben gewerkt. ‘Ik dacht: als ik het nu niet doe, wordt mijn rug er niet beter op. Bovendien is het dan een stok achter de deur om hier serieus mee aan de slag te gaan.’
Anouk is een echte doorzetter: ‘Ik ben er nog steeds niet helemaal, het is nog niet voldoende om van te leven, maar ik ben vastberaden. Als ik nu niet alles geef, komt het nooit goed. Ik ga er een succes van maken.’ Inmiddels heeft ze een redelijk vast ‘klantenbestandje’. ‘Ik zeg ‘je’, omdat het nog moet groeien voordat ik ervan kan leven.’ Toch brengt het starten van een eigen onderneming ook veel onverziene uitdagingen met zich mee. Zo moest Anouk zich plotseling verdiepen in marketing. Hoewel het voordelig is dat ze bij de dierenarts werkt, is het nog steeds lastig om mensen bekend te maken met kattentrimsalons. Vaak kennen mensen alleen hondentrimsalons of worden katten al getrimd bij hondentrimsalons, omdat er verder weinig alternatieven waren. Toch moet dat anders: ‘Een kat is geen hond. Er is een andere benadering nodig’.
Een oud schuur
Anouk werkt vanuit haar oude schuur, die ze samen met haar vader heeft omgebouwd tot trimsalon. ‘Gelukkig heb je als kattentrimmer niet veel ruimte nodig, alleen een trimtafel, kam, borstel en tondeuse. Dat is naast je kennis en ervaring, het belangrijkste. Het fijne is dat ik alles vanuit huis kan doen.’
Zorgen voor mens én dier
Zorgen voor anderen, zowel mensen als dieren, is altijd al een passie van Anouk geweest. Inmiddels komt die passie volledig tot uiting in haar werk als kattentrimster. ‘Het is een ontzettend leuk beroep. Je kunt het heel simpel ‘dieren helpen’ noemen, maar ik vind juist de combinatie met het medische stukje meedenken zo interessant. In de praktijk waar ik werkte, mochten we echt meedenken met de dierenarts, wat ik ontzettend waardeerde. Daarnaast komt de zorg voor de klanten die zich zorgen maken om hun geliefde dieren ook om de hoek kijken. Die ene arm om iemand heen, dat is waar de zorg voor mensen weer terugkomt in mijn werk.’
Moeilijke momenten
Zoals in elk vak, zijn er ook moeilijke momenten in de trimsalon. ‘Als het niet goed gaat met een ouder dier, blijft het verdrietig, maar kun je er vaak meer vrede mee hebben. Maar als het een jong dier is, grijpt dat je wel aan.’
Wat voor anderen een nachtmerrie is, ziet Anouk juist als een uitdaging. ‘Katten die moeilijk te trimmen zijn, daar ben ik heel goed in. Dat is mijn expertise en ik vind het ook een uitdaging. Als ze lastig zijn, kijk ik of het toch lukt. Ik heb de mogelijkheid om een afspraak bij de dierenarts te maken en het onder narcose te doen, maar gelukkig komt dat maar zelden voor.’ Misschien komt dat ook wel door Anouk haar tactieken: ‘Als ze heel bang binnenkomen, stel ik ze op hun gemak met verschillende methoden, zoals etherische oliën, en allerlei vormen van afleiding, zoals snoepjes, lekkers, speeltjes, geurstokjes… wat maar werkt.’ Als dat lukt, is ze dolgelukkig. Vooral de opluchting die ze ziet bij de eigenaar die zijn hart vasthoudt en denkt: ‘Komt het wel goed?’, vindt ze geweldig.
De juiste aanpak
Bij Anouk staat katvriendelijkheid hoog in het vaandel. Het vastpakken van een kat in het nekvel of trimmen onder dwang is voor haar absoluut geen optie, omdat het veel stress veroorzaakt. ‘Veel mensen weten niet dat het pijn doet bij het dier. Ze zeggen vaak: ‘Moeder doet het ook bij de kitten poes’, maar dat is echt een ander verhaal. Het is altijd kortdurend. Als jij tien minuten in dat nekvel trekt om te scheren, is dat echt anders. Het veroorzaakt veel stress. Katten willen zelf bepalen, en hoe meer stress, hoe meer ze willen ontsnappen. De eerste keer lukt het misschien nog om te trimmen, de tweede keer ook, maar de derde keer wordt de kat zo heftig en zoals andere trainers zeggen ‘agressief’.’
Daarom is Anouk met veel trimmers aangesloten bij Kattentrimsters.nl, een keurmerk dat het katvriendelijk trimmen bevordert. ‘We hopen dat we steeds verder uitbreiden in Nederland en men op deze manier gaat trimmen, voor het welzijn van de kat.’
Anouk ziet ook dat steeds meer dierenartsenpraktijken de ‘catfriendlypractise’ hanteren, dus diervriendelijk werken. ‘Vroeger waren er alleen hondentrimsalons, maar een hond kun je in bedwang houden en die kent overgave. Een kat kent dat niet, die vecht letterlijk tot hij erbij neervalt. Daarom is het een ander vakgebied en zijn er kattentrimopleidingen ontstaan.’
Toekomstdroom
‘Ik heb mezelf nu een jaar gegeven om haar trimsalon te laten slagen. Ik heb nog geen een plan B, voor het geval dit niets wordt. Mijn toekomstdroom is om hier van te kunnen rondkomen en dit werk te blijven doen. Ik wil steeds meer katten helpen en het vak van kastentrimmer bekender maken, zodat mensen niet alleen mij, maar ook mijn collega’s beter weten te vinden. En dat baasjes beter weten wanneer ze aan de bel moeten trekken als het niet goed gaat met de vacht van hun kat.’
Volgens Anouk is de verzorging van de huis-tuin-en-keukenkat minder complex dan die van langharige katten. ‘Mensen willen dan zo’n leuke langharige ‘pluizenbol’, bijvoorbeeld tijdens Corona, maar ze weten vaak niet dat daar een heel stuk verzorging bij komt kijken. Als ze daar achter komen, is de eerste stap meestal naar de dierenarts. Gelukkig verwijzen steeds meer dierenartsen door naar kattentrimsters, maar het gebeurt nog niet vaak dat men eerst naar een kattentrimmer gaat.’
