Keuze maken
Na het afronden van haar allround kappersopleidng was Karin Janssen klaar om meteen aan de slag te gaan. Haar talent viel direct op bij de teammanager van de kappersafdeling, die haar vroeg om het kappersteam te komen versterken als onderwijsassistente op de kappersopleiding. Geïnspireerd door deze kans besloot Karin om zich verder te ontwikkelen en volgde ze een verkorte lerarenopleiding. Karin: ‘Ik stond zelfstandig voor de klas. Ik had mijn eigen mentorklassen en mocht ook zelfstandig praktijklessen geven aan de leerlingen. Uiteindelijk heb ik dit bijna 8 jaar gedaan. Na een tijdje merkte ik aan mezelf dat ik wel een beetje klaar was met het lesgeven aan alleen maar pubers, de mentaliteit van de jeugd is anders.’
Toen Karin besefte dat haar hart niet langer lag bij haar huidige baan, nam ze een dappere beslissing: ze zei haar baan op en nam tijd voor zichzelf om ta gaan nadenken wat haar echt gelukkig zou maken. ‘Ik kreeg vaak de vraag van mensen of ik hun kindjes wilde knippen, want ik de reguliere kapsalon ging dat vaak gepaard met huilen en schreeuwen. Toen bedacht ik me dat er eigenlijk heel veel animo voor zou zijn. Kinderen zitten niet graag stil of ze dragen iets mee waardoor ze het heel moeilijk vinden om naar de kapper te gaan. Vaak zetten ze dan de boel op stelten, wat weer resulteert in ouders die zich ongemakkelijk voelen om met hun kind naar de kapper te gaan.’
Karin besloot om te onderzoeken of er in haar omgeving al iets bestond voor het knippen van kinderen, en kwam er per toeval achter dat er een vrouw was die dit al jaren deed. ‘Ik heb contact met haar gezocht en toen is het balletje gaan rollen. Zij was wat ouder en wilde juist wat minder gaan werken, terwijl ik op zoek was naar werk. Toen heb ik een tijdje haar ruimte gehuurd zodat ik kon voelen of dit echt iets was wat ik zou willen.’ Vanaf dat moment startte Karin’s carrière als kinderkapper. Met name kinderen met een ‘rugzakje’ kwamen bij Karin om te knippen. ‘Denk aan kinderen met indicaties, ADHD, ADD, autisme, angststoornissen, trauma’s… Ik begon steeds meer klantjes te krijgen en de mond-tot-mondreclame deed zijn werk. Zo groeide het uiteindelijk uit tot de kapsalon die ik tot op heden nog steeds heb.’
Prikkelarm
In Karin’s kapsalon draait alles om rust en comfort. Er is bewust gekozen voor een prikkelarme omgeving. De muren zijn licht en de sfeer is er ontspannen. Een speciaal hoekje met zorgvuldig geselecteerd speelgoed biedt Karin de kinderen een veilige plek om te ontspannen. ‘Tijdens de knipbeurt komen er geen mensen binnen rennen tussendoor, mijn telefoon staat ops stil en ook staat er geen muziek aan. Inmiddels heb ik een grote vaste klantenkring. Ik woon zelf in het Noorden van Limburg en ik knip klantjes vanuit het Zuiden van Limburg tot aan Tilburg. Dus dat is een hele grote afstand van waar de mensen vandaan komen. Er zijn in Nederland geen zaken die dit hetzelfde doen. Natuurlijk zijn er wel andere kinderkappers, maar ik heb zelf nog niet gehoord of gezien dat zij het op dezelfde manier doen zoals ik het doe.’
In haar kapsalon heeft Karin al talloze kinderen zien komen en gaan. Maar het verhaal van een speciaal kereltje blijft haar altijd bij. ‘Ik denk dat zo’n 90% van mijn klanten begonnen zijn met het schreeuwen, schoppen, slaan, bijten en dat soort dingen. Neem nou dat kereltje, nog geen drie jaar oud toen hij voor het eerst bij mij kwam. Dat is nog vrij jong.’ Ze herinnert zich nog goed hoe zijn moeder, ten einde raad, bij haar terecht kwam. ‘Hij had een thuiskapper die de hele familie altijd knipte. Hij zat in een kinderstoel aan de eettafel en kreeg meteen een kapmantel om. De kapster ging vervolgens direct met de tondeuse aan de slag. Eigenlijk zet je zo’n kindje onvoorbereid in de stoel en doe je een kapmantel om zijn nekje, waardoor hij een gevangen gevoel heeft. Zo’n kindje snapt niet dat dat oké is. Het kriebelt, het maakt herrie, het trilt op het hoofde, dat manteltje zit toch een beetje om het nekje. Zijn mama kwam bij mij terecht omdat hij zich bij niemand meer liet knippen.’ Karin wist dat ze iets moest doen om het vertrouwen van het jongetje te winnen. Met geduld, begrip en een vriendelijke aanpak slaagde ze er in om langzaam maar zeker zijn angst te verminderen en hem weer op zijn gemak te stellen. ‘Het kostte tijd, maar uiteindelijk begon hij te ontspannen en te genieten van zijn knipbeurten. Het was een emotioneel moment toen hij voor het eerst zonder tranen in zijn ogen de kappersstoel verliet. Dat is waar het voor mij allemaal om draait: het creëren van een veilige en comfortabele omgeving waarin kinderen zich op hun gemak voelen en met een lach de salon verlaten.’
‘Ik denk dat het werken met kinderen in mij zit’, vertelt Karin. ‘Ik heb er geen speciale opleiding voor gedaan. Veel ouders vragen me vaak: ‘Hoe doe je dit nou?’ Ik weet het niet, het is denk ik iets wat ik gewoon bezig.;
‘Er zijn natuurlijk ook kindjes die ik niet meteen kan knippen’, legt Karin uit. ‘Daarvoor moet ik eerst een stappenplan maken samen met de ouders en dan kijken we wat we beiden kunnen doen om het op te lossen. Ik durf dan te garanderen dat het goedkomt, misschien niet binnen 1 of 2 keer knippen, maar wel bij de 3e, 4e of misschien wel de 5e keer. Het is echt de manier van benaderen en misschien wel de omgang. Die moet heel relaxt zijn en bij mij is die klein en prikkelarm. Wat ik daarnaast ook heel belangrijk vind is dat alle kinderen er mogen zijn. Als ze boos zijn, laat ze lekker boos zijn. Waarom moeten wij tegen hen zeggen: je mag niet boos zijn? Bij mij mag dat er gewoon allemaal zijn en ik denk dat ze dat ook wel voelen.’
Dankbaar
Nu Karin een aantal jaren bezig is als kinderkapper kan ze vol overtuiging zeggen dat ze dolgelukkig is met haar dankbare beroep. Terwijl ze herinneringen ophaalt vertelt ze vol trots: ‘Inmiddels krijg ik zulke mooie en lieve reacties. Zelfs een moeder die huilde en aan me vroeg of ze mij een knuffel mocht geven na het knippen.’ Karin denkt nog steeds met een warm hart terug aan deze herinnering. ‘Dat raakte haar zo erg. Ze vertelde me dat ik de eerste was, buiten haar eigen kring, die haar kindje écht zag. Die zag wat de behoefte was van haar kind. Dat had ze nog nooit meegemaakt. Toen wist ik het zeker: dit is wat ik voor altijd wil blijven doen.’
Als we Karin vragen naar haar toekomstdromen moet ze even nadenken. ‘Wat ik nu doe, doe ik met zoveel passie en zoveel liefde, als ik zie wat ik daar aan waardering en dankbaarheid voor terug krijg…daar kan niets tegenop.’
Heb jij ook een kindje wat het moeilijk vindt om naar de kapper te gaan en zou je willen kijken of Karin het wel lukt om je kindje te knippen, of wil je meer informatie? Neem dan eens een kijkje op haar website!
