Sari
Maaike: ‘We gaan terug naar 2011. Mario en ik waren al een tijdje samen en hadden een kinderwens. Dus dan stop je met de pil en ga je proberen om zwanger te worden. Toen dat na een tijdje niet lukte zijn we naar het ziekenhuis gegaan en ondergingen we allerlei onderzoeken. Onze enige mogelijkheid was een ICSI-behandeling, een soort IVF. Het was een heel zwaar traject. Je krijgt een hoop hormonen en je weet natuurlijk ook niet of het gaat lukken. Gelukkig voor ons was het de eerste keer raak. We waren zo blij en opgelucht! Helaas bleek bij de 1e echo dat het kindje gestopt was met groeien. We baalden enorm maar aan de andere kant waren we ook opgelucht, want we wisten dat we dus wel zwanger konden raken. Vol goede moed gingen we een nieuwe poging tegemoet.’
‘Je zult het niet geloven, maar ook deze poging was meteen raak. Bij de echo stond ons een volgende verrassing te wachten: ze zagen twee kloppende hartjes. We waren zwanger van een eeneiige tweeling. Alles voorliep voorspoedig en ik voelde me goed, tot de 20 weken echo. Toen bleek dat de kindjes ongelijk groeiden. Ze noemen dat dan een TTS tweeling. Dat houdt eigenlijk in dat het ene kindje teveel bloed geeft aan het andere kindje en het andere kindje eigenlijk te weinig teruggeeft. Ze zeggen weleens: het ene kindje die zit op de Bahama’s en het andere kindje die is een beetje de hongersnood. Er brak opnieuw een spannende tijd aan met heftige ingrepen. Ik zat totaal niet meer op onze roze wolk. De hele zwangerschap was gewoon zorgelijk en het is dan afwachten hoe het afloopt. Gelukkig verliepen de ingrepen goed en ging alles weer goed, tot week 26.’
‘Ik werd wakker met pijn in mijn buik en belde meteen Mario en het ziekenhuis, we mochten meteen komen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen bleek dat ik al weeën had. Ik kreeg meteen weeënremmers en er volgden gesprekken met de artsen. Zelf had ik meteen het gevoel: dit wordt niets. Ik moest toen in het ziekenhuis blijven in Leiden, omdat ze daar ook gespecialiseerd zijn in tweelingen. We leefden echt een beetje naar die 28 weken toe. Dat is dan toch zo’n mijlpaal, als ze dan toch geboren worden dan hebben ze aanzienlijk veel meer kansen. Toen ik 28 weken zwanger was zei ik nog tegen Mario: ‘We gaan taart halen, we gaan het vieren!’. Totdat ik die volgende ochtend wakker werd met buikpijn. De artsen constateerden dat ik ontsluiting had en dat de kindjes die dag geboren zouden worden. Dat is natuurlijk een schok. Je weet dat het kan gebeuren, maar het is dan toch in één keer plotseling.’
‘Die dag werd de tweeling geboren. Eerst kwam Sari en die was precies 1000 gram en vlak daarna kwam Nova en die was 830 gram, het waren hele kleine kindjes. Omdat ze zo vroeg werden geboren bleef het spannend hoe de kindjes het gingen doen en lagen ze allebei in de couveuse aan allerlei kabeltjes en snoertjes. Je bent moeder geworden, maar je hebt eigenlijk geen kinderen om voor te zorgen, dat wordt allemaal door de artsen gedaan. Ze waren soms zo kwetsbaar, dus echt de kindjes bij je houden, dat kangoeroeën, dat kon ook niet altijd. Dat was gewoon vreselijk.’
‘In januari werd Sari heel erg ziek.De artsen vertrouwden het eigenlijk niet en ze wilden wat kweekjes afnemen. Het ging eigenlijk zo snel en ze werd in korte tijd zo ziek dat we eigenlijk naar een ander ziekenhuis overgebracht moesten worden. Om haar veilig in een ambulance te vervoeren moesten ze een tube in haar luchtpijp plaatsen, zodat ze haar zouden kunnen beademen. Het lukte de artsen niet en op een gegeven moment zag ik ze Sari reanimeren. Helaas is het niet gelukt en is ze overleden toen ze 2 maanden oud was.’
Nova
‘Achteraf denken ze dat het een bacterie is geweest. Een dag later werd Nova ook ziek, gelukkig konden ze er bij haar sneller bij zijn. Omdat ze bij Sari kweekjes hadden afgenomen wisten ze nu welke medicatie ze Nova moesten toedienen. Waarschijnlijk is het een hersenvliesontsteking geweest. Ze heeft ook écht op het randje gelegen en je bent dan zo bang om haar ook te verliezen, zodat je ook echt een soort muurtje voor jezelf opbouwt. Je wilt die pijn niet nog een keer voelen. Het is ook heel raar, want je hebt nog een kindje die voor haar leven vecht en tegelijkertijd moet je dan ook een begrafenis regelen voor je andere kindje, dus je kunt ook niet elke dag in het ziekenhuis zijn. Dat was een bizarre tijd. Gelukkig krabbelde Nova weer op en mochten we in februari voor het eerst naar huis. Ze was toen 3 maanden oud.’
‘Thuis deed Nova het eigenlijk heel goed. Er waren wel een heleboel therapieën die ze moest volgen en we moesten vaak op controle bij de kinderarts. Ik zelf moest wel heel erg wennen. In het begin was het dan toch wel onwennig, dan ben je al 3 maanden moeder, maar dan zijn toch nog een heleboel dingen in een keer nieuw. Zo sliep Nova heel erg diep waardoor ik soms toch de angst had van: ademt ze nog wel, is ze niet overleden? Dat ik dan toch dat stukje angst had om dat kamertje binnen te gaan om te kijken of alles nog goed was.
Joek
‘We wilden toch graag een broertje of zusje voor Nova en besloten toch om ervoor te gaan. Gelukkig raakte ik ook deze keer weer snel zwanger. Alles ging ook eigenlijk goed en ik voelde me ook goed. Tot het moment dat ik 27 weken zwanger was. Ik voelde eigenlijk niets meer bewegen in mijn buik, dat vond ik heel raar. Gelijk belde ik het ziekenhuis en mocht ik komen voor een echo. Eenmaal daar aangekomen bleek alles in orde en werd ik weer naar huis gestuurd. Ik ging er dan ook echt van uit dat alles oke was.’
‘Een paar dagen later voelde ik nog steeds geen beweging en ben ik opnieuw terug gegaan naar het ziekenhuis voor een echo. En daar kwam de volgende klap: het kindje was overleden. Opnieuw vielen we in een gat, moesten we wéér een begrafenis regelen, opnieuw door het verdriet heen. Voor de verwerking moet het kindje dan nog een paar dagen in je buik blijven zitten, maar van mij had het er meteen uit gemogen. Op 10 augustus 2015 werd Joek geboren, na 28 weken zwangerschap.’
Fenn
‘Achteraf bleek dat ik een zeldzame auto-immuunziekte heb, APS, het antifosfolipidensyndroom. Bij zwangere vrouwen met APS is er grote kans op bloedstollingen en vroeggeboortes. Bij de zwangerschap van Joek bleek later een stolsel in de placenta te hebben gezeten. Waarschijnlijk heeft dat ook meegespeeld met de tweeling, maar daar komen we niet meer achter. We waren aan de ene kant opgelucht, dat we wisten waar het aan lag. We vroegen ons dan ook af of het verstandig zou zijn om nog een keer voor een kindje te gaan. We zijn naar de gynaecoloog geweest voor een advies; wat zijn de opties, is het verstandig of niet. Hij gaf eigenlijk aan als je medicatie slikt je evenveel kans van slagen zou hebben als bij een gewone zwangerschap. Gelukkig was het weer snel raak. Door het verlies van Sari en Joek heb ik niet van de zwangerschap kunnen genieten. Ik had continu de angst dat het mis zou gaan. De zwangerschap verliep voorspoedig en op 31 oktober 2017 werd onze zoon Fenn geboren. We konden ons geluk niet op. Met twee gezonde kinderen waren we compleet.’
Koddige Koters
‘Onze overleden kindjes die horen bij ons. Onze dochter Nova heeft het regelmatig over ze. Ze was natuurlijk jong, maar ze heeft het toch wel meegekregen. We hebben in de kast een fotoboekje staan en aan mijn sleutelbos hangen sleutelhangers met foto’s van hun en daar kregen we eigenlijk best wel leuke reacties op. Ik ben me daar toen verder in gaan verdiepen en heb toen een website opgezet. In het begin was dat voor mezelf ook een soort afleiding, dat je niet in je verdriet blijft hangen en dat je ook gewoon doorgaat.’
‘Zo is ‘Koddige Koters’ ontstaan. Er zitten een heleboel kraamcadeautjes bij voor leuke gelegenheden, maar we hebben ook een categorie met troostcadeautjes. Daarin hebben we sleutelhangers met daarin ook voetafdrukjes die we daarin op hout kunnen branden. We hopen mensen daarmee blij te kunnen maken en daarmee een stukje troost te kunnen bieden. Af en toe krijg ik ook wel een order binnen van een overleden kindje en dat doet altijd pijn. Ik voel altijd dan wel weer mijn eigen pijn terugkomen, het voelt een beetje dubbel. Je eigen verdriet komt altijd wel weer een stukje terug, maar het is ook wel heel fijn om iets dierbaars te mogen maken voor die mensen, je weet wat ze meemaken.’
Een wonder
‘In de tussentijd zijn we spontaan zwanger geworden, iets wat volgens de artsen nooit had kunnen gebeuren. Dat was heel erg schrikken, je ging er niet vanuit natuurlijk. Toch altijd weer die angst, als het maar goed gaat. De wens voor een kindje was er wel, maar we wilden eigenlijk niet nog weer zo’n stressvolle periode doorgaan. Ook die zwangerschap was ook écht geen roze wolk. Mario en ik, zeiden heel vaak tegen elkaar: ‘We gaan pas genieten, als het kindje gezond en wel geboren is.’ Ons dochtertje Romée is op 10 maart 2022 geboren met 38 weken. Ook zij doet het helemaal goed. Nu kunnen we ook écht gaan genieten. Natuurlijk hebben we nog vaak pijnlijke momenten, de overlijdensdata bijvoorbeeld of als we de verjaardag van Nova vieren. Dan hadden we eigenlijk twee verjaardagen moeten vieren of als iemand spontaan in een gesprek onze overleden kindjes noemt, dat soort dingen dat blijft gewoon emotioneel. Ik merk wel dat de scherpe kantjes er een beetje vanaf gaan, maar de pijn die blijft.’
Heb jij ook een heftig of mooi verhaal en wil je dat met ons delen? Mail dan naar [email protected]