Grote droom
Nadat Mirjam de kunstacademie had afgerond, kreeg zij een grote opdracht die grotendeels buiten uitgevoerd moest worden. In een skipak en met handschoenen aan stond zij buiten, toen zij dacht aan de warme Nederlandse eilandjes waar zij ook naartoe zou kunnen gaan. Niet veel later had zij al haar bezittingen in Nederland weggedaan en vertrok zij met 1 kuub aan spulletjes naar Curaçao. Dit is inmiddels 20 jaar geleden…
Grote droom
Het was altijd al een droom van Mirjam om de wereld te verkennen. Van de herfst en winter hield zij niet, dus de zomer was het seizoen waar altijd naartoe geleefd werd. Nederland was nooit helemaal haar land, vertelde Mirjam: ‘Ik heb altijd achter mijn keuze gestaan om te vertrekken uit Nederland. Op Curaçao spreken ze dezelfde taal, dus er zijn veel mogelijkheden om bijvoorbeeld een bedrijf op te starten. Dat heb ik ook gelijk gedaan.’
Eenmaal aangekomen, verbleef Mirjam nog een aantal dagen bij haar vader. Hij woonde op dat moment ook nog op het eiland, maar vertrok kort daarna naar Puerto Rico. ‘Al was het maar voor eventjes, vond ik het fijn om aan te komen bij familie. Via een krantje kun je daar heel makkelijk woningen vinden, dus dat was zo geregeld. Ik kwam terecht bij een woonboot en dat vond ik erg leuk. Op die manier zat ik in de warmte, maar toch ook aan het water met uitzicht op alle andere bootjes’, vertelde Mirjam.
Drastisch besluit
Van stilzitten hield Mirjam niet, dus binnen de kortste keren had zij haar eigen kunstatelier op het eiland. Daar werden workshops gegeven en souvenirs gemaakt die je vandaag de dag nog steeds in Nederland ziet terugkomen. Samen met haar vriend had Mirjam haar leven helemaal op orde, maar toch besloten zij dat er verandering moest komen. Zij verruilden het eiland-leven daarom voor een leven op het water en gingen voor een zeilboot. Mirjam: ‘Ik werd daar heel blij van, lekker avontuurlijk. Op die manier hebben we ook een groot deel van de Caraïben mogen zien.’
Hoewel ze na een tijdje het land onder haar voeten miste, dacht Mirjam’s vriend daar anders over. Zijn liefde voor de zeilboot was zo groot geworden, dat hij niet meer van boort wilde. ‘Het hebben van een atelier op het water lijkt ideaal, maar een boot beweegt natuurlijk altijd. Ik nam mijn schildersezel wel eens mee naar de kant, maar dan zit je op een strandje… Daarom scheidden 2 maanden geleden onze wegen. Ik heb mijn spulletjes gepakt en ben naar Europa vertrokken. Je leeft maar 1 keer, dacht ik’, aldus Mirjam.
Busje omgebouwd
Het idee van altijd haar thuis bij zich hebben, vond Mirjam een groot voordeel aan het leven op een zeilboot. Hoewel ze het leven op het water inruilde voor land, creëert zij dit zelfde idee nu op haar eigen manier: ‘Ik heb een busje gekocht en die omgebouwd tot een tiny home. Daarmee ga ik de aankomende tijd door Europa reizen. Niet alleen omdat ik benieuwd ben naar die omgeving, maar ook zodat ik wat dichter bij mijn ouders kan zijn. Zij worden ook al een dagje ouder.’
Ontdekking
Iets dat in Curacao heel anders is dan in Nederland, zijn de temperaturen. Niet alleen de temperaturen in de buitenlucht, maar ook in het water. Mirjam vertelde over nieuwe hobby’s die zij kreeg nadat zij emigreerde: ‘Eenmaal wonend op Curaçao, ben ik veel gaan duiken. Het water is ontzettend warm en helder, waardoor het zicht supergoed is. Dat is heel anders dan in Nederland. Ook gaat eten buiten de deur een stuk makkelijker, waardoor ik veel verschillende culturen en keukens heb leren kennen. Dat is ook hetgeen wat ik zo leuk vind aan het reizen; In Frankrijk haal je ‘s morgens een lekkere baguette voor 50 cent en in Grenada kun je wel duizend verschillende soorten kruiden leren kennen. Iedere plek heeft zijn eigen voor- en nadelen.’
‘Voordat ik naar Curaçao kwam, had ik ook al veel gezien in bijvoorbeeld Australië, Indonesië en Azië. Een jaar lang heb ik in een busje door Australië gereisd, waardoor ik al een beetje wist wat ik kon verwachten van het wonen in een busje. Toen was het zelfs nog veel primitiever. Nu heb ik een zonnepaneel op mijn dak, terwijl ik toen alles met olielampjes deed. Ik was toen ook een stuk jonger, dus die opties waren er toen nog niet eens’, blikt Mirjam terug.
Nieuw project
Nu Mirjam een nieuwe richting op is gegaan met haar busje, heeft zij ook een nieuw plan bedacht om haar kunst tot uiting te brengen. Art adventures on wheels, is de naam die zij aan het project heeft gegeven. ‘Hiervoor ga ik langs bij verschillende kunstenaars, die om beurten een tijdlijn op mijn busje (zullen gaan) schilderen. Het lijkt me ontzettend leuk om bij andere kunstenaars langs te gaan en hen ook te leren kennen. Ook lijkt het mij leuk om in de toekomst een platvorm te ontwikkelen waar ik bijvoorbeeld workshops geef aan kinderen en bejaarden, en mezelf te verdiepen in alle mogelijkheden online. Er zijn bijvoorbeeld livestreams waarbij mensen kunnen kijken naar hoe ik mijn kunst maak en tegelijkertijd wat geld kunnen doneren. Of iets met YouTube, maar daar moet ik nog wel even handigheid in vinden’, grapt Mirjam.
De wereld is klein
De reis met het door zichzelf omgebouwde busje, begon voor Mirjam in Zeeland: de plek waar zij oorspronkelijk vandaan komt. Om te beginnen wilde zij een wel heel bijzondere schildering op haar busje… ‘Leuntje en Merien, het boertje en boerinnetje, komen net als ik uit Zeeland. Het leek me daarom ontzettend leuk om die op mijn busje te hebben staan. Ik heb de tekenaar van de cartoons gebeld en gevraagd of hij mij daarmee kon helpen. Ik kende hem helemaal niet, maar ik mocht bij hem langskomen en hij wilde het graag doen’, zegt zij.
Van waar Mirjam uiteindelijk zal eindigen en waar zij zich thuis zal voelen, heeft zij nog geen idee. Daarom sluit zij niets uit en is zij van mening dat er altijd een weg terug is. ‘De wereld is eigenlijk maar klein, want je kunt overal naartoe binnen een dag. Veel mensen hebben een soort drempel waar ze niet overheen komen, maar ik heb die drempel helemaal niet. Naar mijn idee is de wereld klein, maar groot genoeg om nog allemaal nieuwe plekken te ontdekken.’
Dikke tranen
Hoewel het Mirjams eigen keuze was om te vertrekken uit Nederland en ze daar nooit spijt van heeft gehad, is afscheid nemen iets dat haar altijd zwaar valt… ‘Al is het maar een paar uurtjes vliegen, heb ik altijd dikke tranen over mijn wangen. Je bent blij om iemand na een lange tijd weer eens te zien en je moet daarna alweer weg. Toch heb ik zodra ik de hoek om ben, gelijk zin in een nieuw avontuur.’
Op momenten dat Mirjam even in Nederland is, vindt zij het wel belangrijk om veel tijd vrij te maken voor familie en vrienden. Wel is het lastig om alle vriendschappen te onderhouden wanneer je naar het buitenland verhuist, vertelde Mirjam. ‘Uiteindelijk heb je maar een handje vol vrienden nodig. Echte vrienden die je staan op te wachten op Schiphol, dat zijn de mensen die je in je leven moet hebben. Als je twee jaar weggeweest bent en je komt bij hen aan, is het alsof je ze gister nog gezien hebt. Dat is met familie ook zo, dus dat is heel fijn. Je pakt zo de draad weer op’, ging zij verder.
Beren op de weg
Er waren veel verschillende meningen over het vertrek van Mirjam. Sommige mensen vonden het helemaal niet leuk, maar anderen wilden dat zij haar leven ging leiden op haar eigen manier. Mirjam vertelt: ‘De een ziet altijd beren op de weg en de ander ziet ze niet. Ik zag ze ook niet, maar had er juist ontzettend veel zin in. Ik was blij, dus de mensen die van mij houden waren automatisch ook blij voor mij. Ik heb de eerste paar jaar dan ook ontzettend veel bezoek gehad. Dat was altijd superleuk, maar soms vergaten de mensen die langskwamen dat ik geen vakantie had en gewoon moest blijven werken, haha.’
Mirjam is van mening dat nieuwe mensen ontmoeten heel gemakkelijk gaat wanneer je alleen reist. Veel makkelijker dan wanneer je als stelletje ergens bent, ervaarde zij: ‘Op het moment dat je alleen reist ga je ergens aan de bar zitten en even met de barman kletsen. Als je met z’n tweeën bent pak je een tafeltje en praat je meestal alleen met elkaar. Mensen die alleen reizen staan vaak ook meer open voor een gesprek met iemand die ze helemaal niet kennen. Je wordt sneller uitgenodigd op plekken en daardoor ontmoet je ook weer andere mensen. Mensen die misschien wel dezelfde interesses hebben als jij.’
Op zoek naar een stekkie
‘Vaak denken mensen aan later als ze ouder zijn, want dan willen ze dit en dat nog doen. Ik bekijk het juist andersom. Ik kijk naar de dingen die ik allemaal al gedaan heb. Voor alle mooie plekken die ik heb mogen zien tijdens mijn periode op de zeilboot, ben ik ook ontzettend dankbaar. We gingen op de wind van A naar B, langs alle andere mooie eilandjes. Dat was heel bijzonder. Voor de toekomst hoop ik in ieder geval dat ik bij een leuke woongroep terecht kom. Ik heb zelf geen kinderen, dus op die manier hoef ik dan ook nooit alleen te zijn. Ik ga de aankomende tijd met mijn busje rondreizen en op zoek naar mijn stekkie’, vertelde Mirjam.
Ook heeft zij nog een laatste advies voor mensen die twijfelen om een grote stap zoals deze te zetten: ‘Je moet het gewoon doen, denk ik. Heel veel mensen dromen, maar die doen niks. Je moet niet wachten, want het komt niet naar je toe. Ik vind het ook mooi om daarin een inspiratiebron te zijn voor anderen.’