”Vorige maand hebben we meegedaan aan een tv-programma over Doe Maar. De populairste Nederlandstalige popgroep aller tijden. Als ik alleen al die naam hoor, word ik met m’n gevoel en gedachten teruggebracht naar het begin van de tachtiger jaren. Ik was 8 jaar en kreeg van m’n vader 25 gulden om een cassettebandje van Doe Maar te kopen. Ik heb het binnen no-time grijs gedraaid, want ik raakte betoverd. ‘Reggae’ heette die muziekstijl waar ik overgevoelig voor bleek. Maar vooral de zeer directe, weinig verhullende teksten van deze mannen, maakten diepe indruk op mijn jonge verstand.
We komen niets tekort, we hebben alles:
Een kind, een huis, een auto en elkaar.
Maar weet je lieve schat wat het geval is?
Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar.
Is dit alles? Is dit alles wat er is?
Mijn ouders waren met hun dagelijkse werk bezig. De zondagen waren saai. De kerstdagen eigenlijk ook. Op vakantie gingen we nooit. Ze zouden wel gek zijn als ze de winkel twee weken dicht zouden gooien, begreep ik. En ik vond het allemaal prima. Ik wist niet beter. Maar ik herinner me nu nog steeds dat ik bij dat liedje dacht: Als ik zelf zo oud wordt als mijn ouders… dan wordt het leven dus niet specialer dan dit? Dat mag mij niet gebeuren. Zelfs hun eigen sterrenstatus maakte ze niet meer blij. Dat kon ik duidelijk aan ze merken toen ik verdrietig voor de tv zat in 1984. Ik was 9 jaar en ik zag hoe ze voor hun afscheidsconcert werden geïnterviewd door een heel jonge Dieuwertje Blok, met op de achtergrond een zaal vol huilende meisjes. Op de vraag wat ze de komende tijd van plan waren zag ik Henny Vrienten schuldbewust glimlachend antwoorden: ‘Eerst een hele lange tijd NIETS’. Ik moest er niet om lachen en heb nog twee jaar gehoopt dat ze op deze beslissing terug zouden komen, maar het was echt afgelopen. En daarmee was het ook een soort van afgelopen met de Nederlandstalige popmuziek. MTV kwam en de hele wereld werd fan van Madonna, Michael Jackson, Wham! en vele Engelstalige artiesten die daar achteraan kwamen. Ikzelf werd ook een groot muziekfanaat, maar vergat nooit hoezeer Nederlandstalige teksten mij konden beïn- vloeden. Dat is in mijn hart gekropen en later op een mooie manier tot bloei gekomen. Ik ging zelf teksten schrijven, zingen en maakte daar mijn beroep van.
Intussen ben ik veertig jaar verder. De zondagen zijn niet veel beter geworden. Soms zou ik willen dat ze weer eens zo rustig waren als toen. En de doordeweekse avonden: Samen op de nieuwe bank, elk een eigen hoek, elk een eigen telefoon, een blik op het tv-scherm, maar in gedachten ver weg. Misschien zelfs ergens anders. We hebben net onze zomervakantie geboekt, een camping in Zuid-Frankrijk. Met veel zwembaden en glijbanen. Dat vinden de kinderen geweldig en daar gaat het toch om? Je vraagt je af of je nog weet waar je partner vroeger van hield. Hielden we echt zo van avontuurlijke reizen? Of maakten we dat elkaar wijs, omdat het zo’n romantisch idee leek? Op een gegeven moment komt de routine, ongevraagd, binnenwaaien. En voor je het weet, zit je beiden in die comfortabele, zij het een beetje saaie kringloop van het dagelijks leven. Ontbijt, school, werk, boodschappen, avondeten, slapen, herhalen. Je moet zeggen dat je niets te klagen hebt. Je hebt je werk, je gezin en je gezondheid (meestal). Daar moet je het geluk vinden. In die routine die geruststellend is. Die je op een bepaalde manier gevangenhoudt in een comfortabele cocon. Misschien is dat wel het geheim van langdurige relaties: het vermogen om de dingen die ertoe doen – de dingen die je samen hebt opgebouwd – in rust te waarderen. Want ja, misschien is dit alles, maar misschien is het wel genoeg.”
