2 december 2020
Met de verkiezing van Biden als president van Amerika, is het begin ingezet naar een beter alles. Op werk zijn wij er achter gekomen dat de hele corona en 2020 ellende het gevolg is geweest van een enorme clusterfuck van de sterren. Alles wat maar een beetje verkeerd kon staan aan die sterren, stond niet een beetje, maar extreem verkeerd. Nou hou ik me daar normaliter niet zo mee bezig, maar ik wil het gewoon heel graag geloven; Vanaf nu komt alles goed…
2020 was het jaar dat Julian uit Ischgl kwam, ziek werd, niet getest kon worden en genas. Ikzelf een beetje grieperig werd, niet meer dan dat. Mijn schoonouders vanaf maart in een zelfverkozen quarantaine leven. Mijn familie in Noord-Italië het zwaar te verduren had, maar overleefde. De vader van mijn ene en de moeder van mijn andere beste vriendin, op dezelfde dag overleden. Mijn oudste dochter haar 18de verjaardag niet kon vieren en de jongste niet op werkweek kon. Kortom een fractie van de narigheid die sommige anderen voor hun kiezen kregen.
En dan is daar lang verwacht, maar toch ook weer heel ineens het bericht dat we begin januari gaan vaccineren! Het middel waarmee we – afgezien van geleden verliezen – terug kunnen naar ons oude normaal! Waarmee we weer kunnen hossen door de straten, drinken op het plein en niet meer voor het zingen de kerk uit hoeven. Ik negeer de mensen die zeggen het vaccin niet te nemen en dans vrolijk verder op dit hoopgevende bericht.
‘Hossen door de straten, drinken op het plein’
Op mijn vrije dag loop ik met Ruby een rondje plas en hoewel het nog nooit zo zonnig en zacht is geweest in deze tijd van het jaar, heeft dat eigenwijze stuk vreten weer eens geen zin. In de ankers gaat hij. Ik trek hem er letterlijk doorheen, zoals hij dat de afgelopen tijd ook vaak omgekeerd met ons heeft gedaan. Bij het hondenstrandje zie ik een dame op middelbare leeftijd – zoiets als ik dus met het grote verschil dat zij er ook zo uit ziet en ik van mezelf denk dat dat niet zo is – die haar zwarte mopshondje snel optilt als ze mij en mijn tergterriër ziet aankomen. Ik negeer het, vandaag ook geen podium voor de zure hondenfluisteraars.
Op kantoor kunnen we voor het eerst in de tien jaar dat ik er werk, een korte adempauze nemen. Ook bij ons heeft Corona ervoor gezorgd dat sommige werkzaamheden tijdelijk wegvallen. Gelukkig hebben we een lange adem. We gebruiken deze tijd om het kantoor op te ruimen, wat geen overbodige luxe is als je daar nooit eerder tijd voor hebt gemaakt. En om vrije dagen op te nemen zodat we straks weer volop kunnen knallen! Maar eerst is het tijd voor mijn lang uitgestelde behandeling voor lensimplantaten. Zie ik straks alles (hopelijk) nog zonniger…
