9 december 2020
Maandag en dinsdag op kantoor gaat het goede nieuws verder. Anke deelt roze en blauwe koekjes uit om haar zwangerschap te vieren en Renske heeft eindelijk een huisje gevonden zodat ze op zichzelf kan wonen. Ik gebruik de woensdag om wasjes te draaien en het huis een soort van op te ruimen.
Donderdag krijgt mijn linkeroog een nieuwe lens. Ik heb de volledige gedachte aan wat er gaat gebeuren weg geparkeerd. Ik ben dan ook uitermate rustig totdat de zoveelste medewerker vraagt hoe het gaat, zegt dat ik wel zenuwachtig zal zijn en waarschijnlijk niet geslapen heb. Ik voel mijn hartslag omhoog gaan. Na twintig minuten zit ik met oogkapje, zonder pijn weer in de auto. Die avond kan ik voor het eerst sinds 20 jaar whatsappjes lezen zonder bril.
‘Ik zie, ik zie, wat ik eerst niet zag!’
Wij hebben met zijn vieren lootjes getrokken voor het heerlijke avondje. Iedereen weet altijd meteen wie wie heeft behalve Shanna. Omdat zij het net als ik niet wil weten, maar dit jaar is er voor mij geen ontkomen aan. Iedereen vraagt namelijk wat ze voor die ander moeten kopen. ‘Ik toch niet’ zegt zij. Ik kijk haar aan en zeg: ‘Omdat jij mij hebt sukkel!’ Bij de surprise en het gedicht met ons nummer Love You More van Racoon op de achtergrond, hou ik het niet droog. Iets over dat we het voor een moeder in de overgang en dochter in de puberteit best goed doen. Het zullen de hormonen zijn.
Met de stoomboot die wegvaart, maken wij schoon schip. Sinterklaas eruit. Kerstboom er in! De ideale schoonzoon is weer blijven slapen dus ik stuur Mila met Xander naar de schuur om het hele zooitje van de vliering te halen. We hebben een wat brakke dag. Sinterklaas staat ook in het teken van de Spaanse wijnen. Langzaam komen er steeds meer lichtjes in de tent en worden we horendol van de kerstnummers. We proberen nog een keer de schoonouders over te halen om op tweede kerstdag onze kant op te komen, maar ze houden vol. Julians broer Raymond belt of wij bij hem komen, maar we draaien het om en nodigen hen uit. Kunnen we lekker in ons eigen kersthuisje blijven.
Buiten is het somber en hoewel ik me niet voor kan stellen dat er door dit dikke wolkendek iets van vitamine D doorsijpelt, hou ik mezelf voor dat het goed voor me is. Met muts, wanten en coole planga – de foeilelijke zonnebril die bij de behandeling hoort en waardoor mijn dochters mij keihard uitlachen – ga ik incognito naar buiten. Helaas herkent iedereen mij aan mijn hond. Ruby snauwt op zijn gebruikelijke manier en passant wat puppy’s af. In de verte zie ik mijn buurvrouw met haar scootmobiel rondrijden. Ze is net als ik 53 en heeft net een nieuwe heup gekregen. In het kader van de lamme helpt de blinde, loop ik een stukje met haar op. Met ‘snel even een bakkie doen’ nemen we afscheid. Dat bakkie moet even wachten. Ik schenk een restje rode wijn in en ga bij de haard zitten. Volgende week is Julian jarig, wat moet ik daar nou weer voor verzinnen?
