Als ik dreig chagrijnig te worden van de zoveelste lockdown – een harde nog wel – moet ik mezelf tot de orde roepen. Voorheen deed ik dat door me te realiseren dat er mensen zijn die er echt last van hebben. Nu werkt dat niet meer omdat ik daar juist verdrietig van word. Shanna is wankel en moet huilen omdat ze haar laatste jaar op de middelbare school in rook op ziet gaan. Ik zie het sprankje hoop als zij online leest dat scholen wel open mogen blijven voor examen klassen. Die hoop wordt even later – totaal volgens verwachting – de grond ingeslagen met een mail dat de school volledig dichtgaat. Ik ben niet verbaasd. Vorige week hebben ze alle toiletten – op één blok na – gesloten omdat deze vies werden achtergelaten. Vraag me niet naar de logica. Maar gelukkig mogen examen leerlingen in tegenstelling tot andere leerlingen in geval van vragen, nog wel contact opnemen met de leraren. Zij zijn te goed voor deze wereld.
Je moet jezelf in beweging zetten
Mila zit ook niet lekker in haar vel. Ze heeft last van PHPD (pijntje hier, pijntje daar) en het feit dat haar twee beste vrienden gaan samenwonen in Amsterdam. Ineens lijkt het of iedereen een plan heeft en verdergaat met zijn leven. Ik zeg dat zij de enige is die zichzelf in beweging kan brengen. Zij weet dat het waar is, maar krijgt het vooralsnog niet voor elkaar. Het niet meer kunnen werken in de horeca, sporten in teamverband en tenslotte ook niet meer naar school kunnen, maakt dat ze teveel tijd heeft. Teveel tijd om met negatieve gedachtes en die eeuwige telefoon bezig te zijn. De kunst is om dat om te zetten. De eerste sollicitatie voor een baan in de zorg is inmiddels verstuurd.
Al mijn coronamaatjes zijn van de partij!
Zelf ben ik vooral mijn zeikerige ik zat. Op zaterdag wordt onze eetafspraak voor die avond afgezegd. Het zoontje van het stel waar we gaan eten, is met zijn klas naar huis gestuurd en moet in quarantaine. Even zit ik te mokken dan stuur ik een app naar onze coronamaatjes, waarmee we inmiddels alle lockdowns en avondklokken getrotseerd hebben, of ze zin hebben om vanavond tapas te eten. En zo kom ik bij een lichtpunt. Iedereen kan! Dat had je voorheen op een zaterdagavond niet hoeven te proberen. Wij hebben een gezamenlijke passie voor koken, eten en drinken (niet perse in die volgorde). Zodra wij met elkaar aan tafel zitten, is alles goed.
Hij ligt al 10 dagen met corona in het ziekenhuis en ik weet van niks!
Om kwart voor negen krijg ik een app van mijn zus Terrie. Of ik weet dat Alfredo al 10 dagen in het ziekenhuis ligt met covid. Hij is de levenspartner van mijn drie jaar geleden overleden moeder. De neef van mijn veel te vroeg overleden vader. Ik ken hem al sinds mijn geboorte en hoewel hij altijd met mijn moeder in Italië woonde, heb ik een fijne band met hem. Hij heeft er voor gekozen ons niet te informeren en ik begrijp dat. Je wilt niet dat mensen zich zorgen maken als ze toch niets aan de situatie kunnen veranderen. Ik realiseer me dat ik me heel lang zorgen heb gemaakt dat hem iets zou overkomen. Vooral omdat ik niet wilde dat mijn moeder nog een keer alleen zou achterblijven. Pas nu realiseer ik me dat ik het ook voor mezelf verdrietig zou vinden. Vanavond steek ik een kaarsje voor hem aan.
