13 januari 2021
Heerlijk om na mijn quarantaine en vrije feestdagen weer naar kantoor te gaan. De collega’s op kantoor zeggen de feestdagen goed door te zijn gekomen maar zien er eerlijk gezegd stuk voor stuk nogal bescheten uit. De zwangere Anke moet ondanks haar prikfobie dagelijks een paar keer een naald in zichzelf prikken om haar suiker te controleren. Suzan probeert met twee niet slapende kinderen thuis alle bordjes hoog te houden. Renske ziet meteen aan het begin van het jaar haar eigen risico verdampen door een ontstoken verstandskies die pijn doet en eruit moet. En Loes heeft last van steentjes die door haar evenwichtsorgaan zweven. Ik zie er ook niet uit maar ik voel me fantastisch. Man wat slaap je heerlijk als je niet meer drinkt!
Rond 11 uur word ik gebeld op mijn mobiele telefoon, iets wat zelden tot nooit gebeurt. Ik ken het nummer niet en normaliter neem ik dan niet op, maar nu wel. Het is mijn nicht. Haar vader – mijn oom, de broer van mijn moeder – is overleden. Hij is 88 geworden. En zoals dat nu gaat is de begrafenis in besloten kring. We praten even en spreken af snel een wijntje te doen. Als ik die vrijdagavond naar huis rij, belt Julian. Of ik ook naar Paula en Mick kom. Omdat ik toch niet drink, rij ik erheen met de auto. Na één alcoholvrije cocktail, besluit ik dat het genoeg is geweest en schenk mijn glas vol heerlijke witte wijn. Ik heb geen ruggengraat. Het blijft nog lang gezellig en ik loop blij en veilig naar huis.
‘Ik ken het nummer niet en normaliter neem ik dan niet op, maar nu wel’
Als ik de volgende ochtend wakker word, zie ik dat Mila niet is thuisgekomen vannacht. In onze ‘Happy Family’ app zie ik dat ze om 4 uur geappt heeft dat ze de sleutel vergeten was, wij niet wakker werden en ze daarom bij haar beste vriend – de zoon van Paula – is gaan slapen. Even later krijg ik een app van Paula met een foto van schoenen. Quin heeft damesbezoek, herken jij deze toevallig? Ze zijn van Mila, ze is veilig. Ik voel me ontaard. Sowieso is er veel om je ongerust over te maken als het om de ‘kinderen’ gaat. Ze slaan zich prima door dat hele corona gedoe heen, maar de motivatie om iets aan school te doen wordt steeds kleiner. Mila moet eindexamen doen en hoewel ik betwijfel of ze het gaat halen, is het ook verschrikkelijk lastig om je nu in het vervolg te verdiepen. Open dagen worden afgelast, het contact met scholen is moeizaam. Shanna ziet haar proefwerkweek niet doorgaan, dus ook zij krijgt zichzelf moeilijk aan de slag en gaat volgend jaar met een flinke achterstand het eindexamenjaar in. Mila moet 15 februari afrijden maar heeft al zo lang geen lessen meer kunnen hebben, dat ook dat vrij kansloos is. Drie hele weken verlenging van de lockdown. Wanneer zijn we trouwens gestopt met die ‘intelligent’ te noemen? Iedere keer zeg je tegen jezelf: Het zijn maar drie weken. Even doorzetten, dan komt alles goed. En toch zijn we inmiddels bijna een jaar verder. Ik merk het overal om mij heen. De rek is er uit.
De week van Natas vorige week gemist? Je leest het hier!
