Natas: ‘Ik maak ruzie met Julian en ga in de logeerkamer slapen’
Zie ook:
Delen

Natas: ‘Ik maak ruzie met Julian en ga in de logeerkamer slapen’

Natasja (53) woont met haar man Julian (58), dochters Mila (18) en Shanna (15) en hond Ruby onder de rook van Amsterdam. Wekelijks schrijft zij over wat er speelt op werk, thuis, onder collega’s vrienden, familie en vage kennissen. Deze week wordt Natas bloedchagrijnig van alle coronaperikelen.

23 december 2020

Als je denkt dat je mogelijk besmet bent, ga je ineens allemaal pijntjes voelen. Je bent niet ziek maar moet wel net doen alsof en binnenblijven. Dus ik kruip onder een dekentje op de bank en ga de Crown bingen. Shanna mag woensdag uit isolatie als ze geen klachten meer heeft. Reuk telt daarin niet mee, want dat kan weken aanhouden. Verder had ze in eerste instantie al geen klachten. Het is een vaag verhaal. Wij hebben sowieso geen klachten maar moeten wel binnenblijven. Vrijdagochtend gaan we met z’n drieën door een laaghangende grijze wolk naar de Rai waar we de geoliede teststraat doorrijden. Mila kijkt die avond om de vijf minuten of haar uitslag al binnen is. Ze wil naar Xander die inmiddels een negatieve uitslag heeft gehad. Om een uurtje of 8 hoor ik een schreeuw, gevolgd door een ‘doei ik ben weg’. Ook Julian is negatief getest. Ik kan de uitslag niet checken omdat ik geen DigiD heb… In mijn agenda zie ik de doorgestreepte vlucht naar Portugal staan. Ik begin bloedchagrijnig te worden. Ik maak ruzie met Julian, ga in de logeerkamer slapen en sta de volgende dag nog vervelender op.

‘We doen allemaal gewoon ons best om er zo goed mogelijk doorheen te rollen’

Om een uurtje of 12 word ik gebeld, ook ik ben negatief. Ik had niet anders verwacht, maar kan er niet eens blij om zijn. Paula appt of het geplande etentje van die avond dan niet gewoon door kan gaan, maar ik moet even het een en ander resetten. Ondanks dat iedereen van onze vrienden negatief getest is, heb ik last van de gedachte dat andere mensen mogelijk door ons besmet zouden zijn. Mensen reageren raar op elkaar in deze periode, zijn veroordelend, meten met verschillende maten. Het lijkt of iedereen zijn eigen wijsheid in pacht heeft, terwijl de realiteit is dat we het allemaal even niet weten. En allemaal gewoon ons best doen om er zo goed mogelijk doorheen te rollen. Een vriendin die zelf viroloog is, vraagt mij of ze haar dochter die twee maanden geleden al besmet was nog een keer moet laten testen. Een andere vriendin die ook in de zorg werkt, vraagt of het handig is dat haar zoon met een immuunziekte vanavond met Shanna heeft afgesproken. Ik weet het niet! Als we die avond lekker met zijn vijven aan tafel spelletjes zitten te spelen, klaart het langzaam op. Vlak voor ik naar bed ga krijg ik een appje van Paula ‘Morgen wandelen? Jij mag de route uitzoeken’ Het wordt de 12 kilometer lange Aetsveld route vanuit Weesp. Wij combineren onze corona hobby met zelf meegenomen glaasjes wijn op een verlaten terras aan de Vecht en zien een moeder tegen haar jonge zoontje schreeuwen dat een fietsvakantie in Nederland wél leuk is. Het begint te miezeren. Ik ga languit op mijn smoel in het drassige weiland en terwijl ik daar zo lig, realiseer ik mij dat dit precies is wat ik nodig heb om weer met beide voetjes op de vloer te belanden. En door! Op naar de Kerst, zin in!

Delen