Editie: Maart/April 2020
Sinds ik met de voorstelling Mijn Man Begrijpt Me Niet door de Nederlandse theaters tour is de naam Domingo voor mijn vriendinnen en mij een begrip geworden. Domingo staat voor de ideale man; hij is woest aantrekkelijk, zo’n echte latin lover en niet alleen gepassioneerd in bed, maar ook intelligent. Natuurlijk heeft hij een heel knap gezicht met zo’n masculiene kaaklijn, volle lippen en van die ogen waar je in verdrinkt. Zijn lichaam is op een natuurlijke manier atletisch en hij is lenig. Hij heeft een hele lekkere dikke ehm… bos met haar ;-), neemt de wereld serieus maar nooit zichzelf en heeft een gezonde dosis humor. Maar… en daar zit de crux: hij heeft een vreselijke lach. Niet om aan te horen. Oftewel, Domingo is de ideale man in het échte leven. Hij is geweldig en past super bij je, maar heeft ook wat minpuntjes waar je je overheen moet kunnen zetten. De een knapt af op zo’n vreselijke lach, de ander op kromme tenen of een accentje. Maar is het écht zo erg? Je kunt er enorm op inzoomen en dan wordt het de dealbreaker. Maar misschien kun je wat krom is, in je hoofd proberen recht te lullen. Als in: ‘Die kromme tenen aan zijn doorleefde voeten staan voor hard werken. Hij heeft gewoon heel veel kilometers gemaakt’. Of: ‘Dat zijige Limburgse accent maakt hem juist authentiek en puur, want hij verloochent zijn afkomst niet’. Die vreselijke lach, vind ik persoonlijk een lastige, maar als je daar even over nadenkt, weet je daar ook vast iets op te bedenken. Wat ik probeer te zeggen is: wees veeleisend in je keuze voor een partner, maar niet té, want dan vind je hem nooit. Met mijn vrijgezelle vriendin ging ik eind januari een paar dagen naar Lanzarote om wat vitamine D te tanken, zodat we die druilerige winter zouden doorkomen. En als je dan toch in Spanje bent, ga je op zoek naar Domingo. Toch? Dus we hadden onze kittigste outfitjes aangetrokken – ook al ben je 40+, je voelt je van binnen nog hetzelfde als toen je 25 was – en maakten ons op om via de boulevard naar Puerto del Carmen te wandelen alwaar we de stad onveilig zouden maken. Halverwege kregen we al zere voeten en om kromme tenen te voorkomen maakten we een tussenstop in een kleine karaokebar. Je voelt hem al aankomen: 2 cocktails verder – we kunnen niet meer zo goed tegen drank – waren we niet meer weg te slaan. We hadden het complete repertoire van de Backstreet Boys erop zitten en wilden net aan Paradise by the Dashboard Light (de lange versie) beginnen toen de laatste twee bejaarden de tent uitliepen. De enige Domingo die daar nog rondliep was de barman/karaokezanger, maar die was ons inmiddels helemaal beu omdat we zijn podium in beslag namen en alle acht bejaarden klanten hadden verjaagd. Dat ging hem dus ook niet worden. En ach, zo’n man is ook niet zaligmakend. Misschien is het zelfs weleens lekker om een tijdje zonder te zijn. Ik vond het heerlijk om mijn 20er jaren grotendeels als vrijgezel te doorlopen. Welk punt ik probeer te maken? Misschien dat relaties ingewikkeld zijn? En dat je niet per se een partner nodig hebt om gelukkig te zijn? En/of dat de ware nooit perfect is? Ik ben nu al 19 jaar met Charly en hoewel ik hem regelmatig achter het behang wil plakken, is hij mijn Domingo. Perfect imperfect. Met kromme tenen, hele flauwe grappen, maar daarop volgend gelukkig wel een hele leuke lach. En mijn vriendin? Zij heeft een heel goed excuus om nog een tijdje lekker de Spaanse badplaatsen af te struinen om waarschijnlijk te eindigen met Guus uit Limburg, die weliswaar een zachte G heeft, maar ook een hele dikke bos met haar.
Laatste column van Tanja Jess gemist? Je leest het hier!
