Editie: September/Oktober 2020
‘Je kunt pas echt van een ander houden, wanneer je geleerd hebt van jezelf te houden’. Een veel gehoorde uitspraak in allerlei coaching sessies en zelfhulpboeken. Een cliché, maar daardoor niet minder waar. Sterker nog, de meeste clichés zijn waar en daardoor zó vaak gezegd dat ze een cliché zijn geworden. Dus ja, ik geloof ook wel dat je voldoende goed in je vel moet zitten om echt oprecht lief te kunnen hebben. Om niet een ander te hoeven zoeken om jouw leegtes op te vullen, maar jezelf in alle ‘volheid’ te kunnen geven. Alleen valt mij de laatste tijd op dat mensen hier tegenwoordig wat in lijken door te slaan. We worden doodgegooid met advertenties van cursussen over ‘zelfleiderschap’ en ‘zelfontplooiing’. Zelfhulpboeken met titels als Vind je persoonlijke geluk, Just Be You, 3 stappen naar autonomie of 17 tips om van jezelf te houden. Tips als Vraag jezelf af: wat heb ík nu nodig? en Kijk in de spiegel en word verliefd op jezelf. Zijn we niet met zijn allen in onze zoektocht naar geluk veel te veel met onszelf bezig? Ieder zichzelf respecterend mens doet tegenwoordig op z’n minst aan meditatie en/of yoga. Ik ook hoor, maar in al deze ‘zijnsoriëntatie’ schuilt ook een gevaar. Want zijn we niet tijdens de zoveelste ‘stilte retraite’ of ‘ontdek jezelf wandeling’ enorm in een eenzame bubbel aan het raken. Ik heb een collega die gewoon midden in een gesprek ineens haar oortjes indoet en haar ogen sluit omdat het tijd is voor haar ‘mantrachanting’… En dan moet je niet denken dat je gezellig mee mag chanten (misschien een zegen), nee, dat chanten doet ze in haar hoofd. ‘Lekker’ in haar eentje… Hebben we in deze tijd, waarin er zo geschreeuwd wordt op social media en mensen elkaar niet meer lijken te horen, niet veel meer behoefte aan iets dat ons helpt te verbinden, respectvol te communiceren, écht te leren luisteren? Want je kunt wel enorm aan de slag gaan met je zoektocht naar jezelf en jouw verlangens, maar het is ook nog altijd een waarheid als een koe dat jouw vrijheid begint waar die van een ander eindigt en het leven dikwijls vraagt om compromissen. En als je dat niet geleerd hebt en die boodschap hebt gemist, tja, dan wordt het standhouden van duurzame relaties of functioneel communiceren wel heel lastig. Het is best schrikbarend hoeveel gezinnen vandaag de dag uit elkaar vallen. Sowieso sneuvelt tegenwoordig zo’n 40% van alle huwelijken en dan hebben we het nog niet over de ongetrouwde stellen. Tja, als Just Be You je levensmotto wordt en je kritiek ervaart als een aanval op je authenticiteit, want ‘jij bent nou eenmaal zo en mensen moeten je nemen zoals je bent’… Je kunt ook té vol van jezelf raken waardoor er helemaal geen ruimte meer is voor de ander. En verliefd worden op je spiegelbeeld? Neigt dat niet gewoon heel erg naar narcisme? Ik ken mensen die van de ene meditatie workshop naar de andere gaan. Ze doen ‘lichaamswerk’ en aan ‘zelfontplooiing’. Luisteren eindeloos naar podcasts getiteld Creëer je droomleven en Breng jezelf tot bloei. Allemaal prachtig natuurlijk en er zullen ook zeker veel mensen bij gebaat zijn. Ik mis alleen die hele lading cursussen, podcasts en zelfhulpboeken met titels als Leer eerlijk naar jezelf kijken, 10 stappen naar liefdevolle communicatie of Hoe word ik een waardevolle vriend. Want laten we niet vergeten dat we niet alleen zijn op deze wereld. Uiteindelijk moeten we het samen doen en hebben we elkaar keihard nodig. Zoals met alles in het leven gaat het hier natuurlijk ook weer om de balans. Dus ik zou zeggen: blijf in je zoektocht naar geluk toch maar een beetje kritisch naar jezelf. Maak jezelf niet af, maar laat die ander ook een beetje heel.
De laatste column van Tanja Jess gemist? Je leest het hier!
