Kinderen
Mijn kinderen zijn verliefd! Ik mag daar natuurlijk niet over uitweiden want het zijn pubers dus die zitten er niet op te wachten dat hun moeder in een column de ins en outs van hun liefdesleven deelt. Maar wat vind ik het leuk en bijzonder om deze fase van ze mee te maken. Wat vooral heel fijn is dat ze een goede smaak hebben, want we mogen recentelijk twee hele leuke meiden tot de familie rekenen. Misschien dekt ‘smaak’ trouwens niet helemaal de lading. Het valt me op dat ze heel anders kiezen dan ik op die leeftijd deed. Hij moest vooral heel knap zijn met de juiste look qua kleding en haar, en dan keek ik daarna wel of het klikte. Ja, ik weet het, super oppervlakkig. Maar waren we in die tijd niet allemaal in onze partnerkeuze veel meer op het uiterlijk gericht?
Uiterlijk gericht
Ik heb door mijn ‘selectie criteria’ in mijn jongere jaren zo veel prinsen gekust die kikkers bleken te zijn. Vriendjes die heel knap waren maar voor de rest totaal niet bij mij pasten. Ik kan me nog herinneren dat ik (kort) een vriendje had die amper een fatsoenlijke zin kon formuleren. Maar jeetje wat was hij ‘hot’! Of die andere, die woest aantrekkelijk was, maar vanuit zijn achterbak spijkerbroeken die ‘van de vrachtwagen waren gevallen’ bleek te verkopen. Help! Nog steeds swipen we op dating sites met het grootste gemak iemand aan de kant omdat we diens uiterlijk niet aantrekkelijk vinden. Terwijl diegene misschien qua persoonlijkheid perfect bij ons had gepast. Daar zullen we nooit achter komen.
Tieners van nu
Het valt me op dat het bij veel tieners van nu, of in ieder geval bij mijn tieners, anders gaat. Zij hebben een compleet parallel leven online en ontmoeten daar gelijkgestemden via gemeenschappelijke interesses, zoals bepaalde games. Ook is het daardoor veel gemakkelijker om vrienden te vinden als je op allerlei vlakken – zoals bijvoorbeeld gender – niet binnen de norm valt. Mijn oudste kind blijkt een transmeisje te zijn en heeft online bergen vrienden, terwijl dat in het ‘echte leven’ lastiger blijkt te zijn. Nu woont zij nog in een grote stad en is het relatief gemakkelijk om mensen te vinden die ‘trans-vriendelijk’ zijn. Maar als je in een klein dorpje woont is dat nog lastiger. Internet biedt dan uitkomst.
Angst
Zij vertelde mij contact te hebben met een kind uit een dorpje in Egypte dat ook transgender is en daar in haar omgeving met niemand over kan praten. Bang om verstoten en mishandeld te worden. Stiekem lucht zij online haar hart bij mijn dochter. Heartbreaking vind ik dat om te horen. Aan de andere kant ook zo fijn dat dat venster naar de rest van de wereld bestaat. Ik heb me vaak zorgen gemaakt over dat vele internetten van mijn kinderen, maar zie ook wat een mentaliteitsverandering dat teweeg kan brengen. Hoe zij mensen leren kennen, in eerste instantie zonder gezicht, en verliefd worden op iemands persoonlijkheid. Is dat niet een veel betere basis voor een stabiele relatie?
De echte ontmoeting
Mijn dochter ging haar vriendin In Londen opzoeken en zou haar voor het eerst in het echt ontmoeten. Natuurlijk hadden ze elkaar op beeld gezien, maar ik dacht, ik moet mijn kind toch voorbereiden op zo’n ‘echte’ ontmoeting? Wat als ze niet lekker ruikt? Er geen fysieke chemie is? Mijn dochter vond het belachelijk dat ik dat voor mogelijk hield. Zij was zó zeker van haar zaak. Vond mij oppervlakkig. En zij had gelijk. Hun verbinding gaat al veel dieper door de honderden gesprekken die ze gevoerd hebben vóór hun eerste ontmoeting. Die overstijgt het fysieke. Inmiddels heb ik allemaal blije foto’s in mijn Inbox en komt het vriendinnetje binnenkort een week bij ons logeren. Ik ben enorm trots op deze nieuwe generatie, die in zo’n andere wereld opgroeit en daar zo geweldig zijn weg in vindt.
Benieuwd geworden naar meer columns van 100PMagazine? Je leest ze hier.
