100%NL Magazine Zoey Timor
Delen

Zoey Ivory: ‘Ik zat vast in Rome’

Zoey Ivory van der Koelen was Miss Nederland 2016, won de finale van Dance Dance Dance 2017, is model én columniste van 100%NL Magazine!

Het coronavirus zet iedereens wereld op z’n kop. Zo ook de mijne. Terwijl in Nederland bijna elke dag een persconferentie was om te beslissen wat ze met de situatie aan moesten, zat ik al zo’n 12 dagen in totale lockdown in Rome. Ik zag online Nederlanders klagen omdat ze misschien niet naar hun favoriete bar konden en kreeg foto’s onder ogen van geplunderde supermarkt schappen, waar eieren kapot op de grond lagen en er geen wc-papier meer te krijgen was. O, dat wc-papier!

Nu klinken 12 dagen als een fijne vakantie. En vliegen ze als normale werkdagen zo voorbij. Maar als je niets meer mag, lijkt het een eeuwigheid te duren. Er was ook geen mogelijkheid om terug naar Nederland te gaan, geen enkele vlucht vanuit Italië – het Europese coronavirus epicentrum – mocht nog op Schiphol landen. En dus zat ik vast. Gelukkig wel in een appartement met mijn vriend en niet in een of ander hotel. Maar wel vast. Ondertussen was het bij ons niet meer mogelijk om überhaupt de supermarkt te plunderen als we dat zouden willen. Hier werd de één eruit, één erin regel ingesteld. Een goede en gecontroleerde maatregel. Minpunt: lange rijen van meer dan anderhalf uur om even een boodschap te doen. Dat ‘even’ zat er dus niet meer in. Kleine bijkomstigheid was dat ik – die normaal altijd goed voorbereid met bakken bagage op reis gaat – dit keer had besloten niet zoveel mee te nemen. Onder het mom van: ach, ik vlieg over een aantal dagen toch weer terug naar huis. En zo kwam ook het einde van mijn Pil in zicht… Na een uur in de rij voor de apotheek kwam ik erachter dat ook dat ‘even’ niet meer te krijgen was. Een geboortegolf over 9 maanden?

Maar al die kleine ongemakken die je ervaart in een totale lockdown, vallen in het niet bij wat dit virus mensen aandoet. Ik denk aan mijn oma’s thuis; de een hartpatiënt, de ander alleen in een verzorgingstehuis. Ik denk aan de rest van mijn familie en aan de mensen hier in Italië die in overvolle ziekenhuizen liggen. Of thuis, omdat ze niet eens meer opgenomen worden. De overwerkte artsen en verpleegkundigen. Het is niet zomaar een griepje zoals we in het begin dachten. Foto’s van mensen die nog vrolijk dagjes weggaan in Nederland en zich niets aantrekken van de 1,5 meter afstand, zijn onwerkelijk. Aan de andere kant is het mooi om te zien dat dolfijnen in de Venetiaanse kanalen zwemmen en eendjes een nieuw thuis hebben gevonden in de Trevifontein. Mensen die noodgedwongen thuis zitten, worden creatief. Er wordt gezongen in de straten en hulp ingezet voor mensen die het echt nodig hebben. Er worden benodigdheden voor ziekenhuizen gedoneerd, boodschappen voor elkaar gedaan. Zo boden vreemden uit allerlei landen mij bijvoorbeeld aan een pilstrip op te sturen!

2020 zal het jaar van het coronavirus worden. Maar ook van saamhorigheid. We willen elkaar nu meer helpen dan ooit! En hopelijk is dat gevoel blijvend. Wanneer ik naar huis kan? Ik heb geen idee. De regels veranderen per dag. Maar ik ben gezond, werk via mijn laptop en telefoon en ik ben niet alleen. Hoelang dit allemaal nog zal duren weten we niet. Dus ondertussen kunnen we niet anders dan de mensen die zo keihard aan het werk zijn om de samenleving draaiende te houden te bedanken en heel veel sterkte te wensen!

Delen