Tot voor kort brachten ze hun weekenden het liefst Nordic Walkend door. En ze waren van plan dat nog heel lang vol te houden. De bewuste woensdagmorgen, haal ik ze op om mijn vader naar het ziekenhuis te brengen. Zij achterin, hij voorin honderduit pratend, ik voel zijn zenuwen. Het is de eerste keer ooit dat hij in zijn leven onder het mes gaat. Na het inchecken kunnen we gelijk doorlopen, installeren in de kamer en wachten tot de arts hem zou halen voor de operatie. Een van de eerste vragen die de arts stelt bij binnenkomst is of hij nuchter is. Ik zie mijn vader verbaasd naar mij kijken en het duurt even voordat hij antwoord geeft. Net als dat het bij mij even duurt voordat ik begreep wat hij zegt, als hij uiteindelijk zegt wat hij zegt, namelijk: “Ik heb zaterdag voor het laatst een wijntje met mijn zoon gedronken”. Verwachtingsvol en zelfs een beetje trots – laten we zeggen dat hij doorgaans regelmatiger drinkt – kijkt hij de dokter aan. Die op zijn beurt mij aankijkt. Het begint mij langzaam te dagen en tegelijk met de jonge arts, barst ik in lachen uit. Wat verloren, zit mijn pa in zijn operatiehemd op het bed. Als de arts weer kan praten, zegt hij beleefd: “Of u iets gegeten heeft vanmorgen, mijnheer?” “Tuurlijk wel”, hoor ik mijn vader zeggen, “ik eet al sinds jaar en dag twee boterhammen met kaas en een met jam, als ik opsta.” Een kwartier later zitten we inclusief weekendtas en vriendin weer in de auto op weg naar huis. Mijn vader mokt wat na over onduidelijkheid in de communicatie en trekt vervolgens de volgende nuchtere conclusie: “Goed om te weten dat ik mijn wijntje in de avond niet en die boterhammen in de ochtend wel moet laten staan. Dat betekent in ieder geval dat ik het ergste al gehad heb.” En dan moeten ook hij en zijn vriendin lachen en kan ik opgelucht en zonder me schuldig te voelen met ze meegaan. Inmiddels loopt hij weer als een kievit, tenminste… als hij nuchter is.
De vader van Robin (52) zorgde voor een hilarisch tafereel in het ziekenhuis
Mijn 78-jarige vader moest onlangs voor een operatie naar het ziekenhuis. Nou vraag je je misschien af hoe dit een leuk verhaal gaat worden, maar let op... Zelf heb ik in ieder geval in lange tijd niet zo hard gelachen. Daarnaast was de ingreep relatief klein. Zijn oude knie zat op slot en de arts verzekerde ons dat een kleine operatie, groot voordeel zou opleveren wat betreft de mobiliteit van die ouwe. Want ‘padgangig’ (lees: goed ter been) waren hij en zijn vriendin nog altijd.
