Ze noemen jou Chief Ouwe Dibbes. Waar komt dat vandaan?
Sander de Kramer: “De eerste keer dat ik daar kwam, zeiden mensen: ‘Psst friend, psst’. Dan zei ik: ‘Als ik je friend ben, weet je ook hoe ik heet.’, ik liep een beetje te dollen natuurlijk. Ik legde uit dat wij in Nederland echt goede vrienden ‘ouwe dibbes’ noemen. Dat ging als een lopend vuurtje en op een gegeven moment hoorde ik overal waar ik kwam: ‘ouwe dibbes, ouwe dibbbes’. Dat begint al op het vliegveld, heel leuk!
Het is een paar keer gevaarlijk geweest, maar het is me uiteindelijk gelukt op te komen voor de straatarme mijnwerkers door de juiste mensen om mij heen te verzamelen. Ik had een gesprek met een chief en had een shirt van het Nederlands elftal voor hem meegenomen. Zijn broer had gevoetbald met Johan Cruiff. Toen stond ik gelijk 1-0 voor. Hij heeft mij geholpen. De chiefs zijn de burgemeesters en samen hebben wij kinderen uit die gebieden kunnen halen.”
Kom je er nu nog steeds regelmatig?
“Inmiddels ben ik zo diep in die community gezogen, dat ik een van hen ben geworden. Ik ben nu 38 keer geweest. Rond mijn 15de bezoek wilden ze mij bedanken en hebben ze mij tot chief gekroond, een verhaal uit een jongensboek. Nou ging het mij niet om het chief zijn hoor –bescheidenheid siert de mens- maar het gaf mij wel een bepaalde status, waardoor ik minder gevaar liep.
Inmiddels hebben we meer dan 200.000 mensen in ons project. We zijn bezig met de bouw van onze 11de school, de Johan & Danny Cruyff building, voor weesmeisjes, gehandicapte meisjes en de allerarmste meisjes. Dat is waanzinnig mooi, man. Die meiden pakken echt hun kans. Van de 48 die dit jaar examen deden, zijn ze alle 48 geslaagd. Super trots!”
