Afgelopen februari waren Cintha en haar dochter te zien in het programma Steenrijk Straatarm. ‘Het is niet zo dat wij steenrijk zijn’, vertelt Cintha. ‘Maar als je in Spanje woont heb je al snel dat miljonairsleven.’
29 jaar geleden
29 jaar geleden wist Cintha het al: het leventje dat ik nu leid, kan ik later altijd nog doen. Omdat zij iets anders wilde, is zij toen samen met haar zus naar Oostenrijk vertrokken om ski les te geven. Na de winter in Oostenrijk vertrokken zij met een groepje naar Portugal, en later naar Mallorca. Op Mallorca is zij een cursus entertainment gaan doen. Cintha: ‘Ik denk niet heel lang ergens over na en zie ook nergens problemen of moeilijkheden. Ik zie wel wat er gebeurt en is het niks, kan ik altijd weer naar huis. Dat zeiden mijn ouders ook altijd, dus dat heb ik echt van huis uit meekregen.’
Cintha vond de entertainment cursus geweldig en zat daar samen met jongeren uit alle landen van de wereld. Dit groepje werd steeds kleiner, want de ene na de andere werd naar huis gestuurd. Cintha niet, zij werd naar een hotel gestuurd in een klein dorpje iets verderop. Cintha: ‘Toen ik aan het werk was in het hotel kwam ik Tomas, mijn man tegen. Het was als donderslag bij heldere hemel en ik dacht bij mezelf: dit is hem! Ik kwam hem tegen tijdens het uitgaan en was een Spanjaard. Ik sprak totaal geen Spaans, maar toch vielen we als een blok voor elkaar. Ik bleef na onze ontmoeting nog een jaar op Mallorca en ging bij een autoverhuurbedrijf werken, want het entertainment bleek toch niets voor mij te zijn. Ik vond mijn nieuwe baan wel superleuk, maar Tomas en ik hadden allebei het idee dat we niet echt verder kwamen.
Na die zomer entertainment vroeg Tomas of ik op Mallorca wilde blijven. Dat wilde ik wel, maar ik moest natuurlijk wel supersnel die mooie Spaanse taal onder de knie krijgen, want ik wilde met Spanjaarden gaan werken. Ik wilde ook graag zelfstandig zijn en daarbij heb je de taal echt nodig. Ik ben het snel toen en makkelijk gaan leren, en toen ik met Spanjaarden ging werken leerde ik nog veel meer bij. Hoe grappig is het dat ik in 2016 mijn bedrijf ben gestart om zoveel mogelijk mensen te helpen met het leren van deze geweldige taal. Ook leer je daar hoe je contact kunt maken met die oh zo lieve Spanjaarden, want daar word je gewoon blij van. Een jaar nadat we geëmigreerd waren dacht ik, als ik dat nou eens mogelijk kan maken voor heel veel mensen. En dat is gelukt, het werkt geweldig.’
Klaar voor verandering
Nadat Cintha zichzelf Spaans had leren spreken, wilde zij toch nóg een verandering. Samen met Tomas is ze toen terug naar Nederland verhuisd. Als zij het niks zouden vinden, zouden zij weer teruggaan. Uiteindelijk hebben zij nog 18 jaar in Nederland gewoond.
Cintha: ‘In Nederland was het echt huisje, boompje, beestje en racen tegen de klok. Werken, werken, werken en af en toe even op vakantie. Toen opeens overleed mijn vader. Dit was in 2013, en binnen 10 dagen was hij er niet meer. Dat was heel erg heftig en daarom kreeg ik ook het besef dat het leven zo snel afgelopen kon zijn. Mijn moeder had vroeger al een tegeltje in de wc hangen met daarop: geniet van het leven, het duurt maar even. Dat is ook echt zo. Het kan zomaar ineens afgelopen zijn.’
‘Mijn vader werd midden in de zomervakantie begraven en daarna besloten we met onze camper naar Spanje te gaan. Ik had altijd een vrij gevoel als we met de camper weggingen, omdat je kunt gaan en staan waar je wilt. Toen we na 3 weken vakantie in Spanje weer op de terugreis waren, liepen we in Frankrijk over het strand met de kinderen. De kinderen waren op dat moment ontzettend vervelend, dus ik stuurde hen terug naar de camper en ik maakte nog een wandelingetje. Ik liep door de duinen en toen ik terugkwam zei ik tegen Tomas: weet je wat wij moeten doen, we moeten in Spanje gaan wonen. En net op dat moment kwam er een roodborstje onder de heg vandaan. Mijn opa is overleden toen ik nog jong was, en voor mij was hij vroeger altijd een roodborstje. Toen zei ik: zie je wel, mijn opa zegt het ook! Toen is het balletje beginnen te rollen.’
‘Mijn man Tomas is dan wel een Spanjaard, maar hij is super verliefd op Nederland. Hij vindt daar alles geweldig, dus hij wilde eigenlijk pas terug als we met pensioen zouden gaan. Aangezien mijn vader destijds nog maar kort was overleden, wilde ik niet meer zolang daarop wachten. Ik vroeg toen aan de kinderen wat zij ervan zouden vinden als we voor een jaartje in Spanje zouden gaan wonen. Zij hoefden er geen moment over na te denken, en vonden het gelijk een goed idee.’
Bevestiging
‘In dat jaar gebeurde er allerlei dingen waardoor ik de bevestiging kreeg dat we het echt moesten doen. Het leven was zo druk en het was alleen maar rennen en vliegen. Alleen als ik nu nadenk over wat we in Nederland allemaal moesten, word ik al gek. Je doet het natuurlijk zelf, maar je gaat gewoon mee in hoe alle andere mensen ook door het leven gaan’, aldus Cintha.
In juni 2015 vertrokken Cintha en haar gezin naar Spanje. Ze verhuurden hun huis toen nog, want ze wilden niet gelijk alle schepen achter hen verbranden. Het plan was tenslotte om een jaartje te gaan proberen, daarna zouden ze wel weer verder zien. ‘We gingen toen naar Extremadura, waar we eerder ook al waren geweest met de camper. De kinderen moesten eerst Spaans gaan leren, dus dat was onze eerste stap. Daarna zouden we wel weer verder zien’, vertelt Cintha.
Eenmaal in Spanje
Cintha: ‘We gingen toen naar een dorpje waar we een huisje hadden gehuurd. Een busje vol met spullen, kinderen en ons hondje. We kwamen daar aan en ik liep gelijk rond als een blij ei. Het was alsof we een familie van 700 mensen erbij kregen, zij hadden het gevoel alsof we echt voor hun kozen. Iedereen was zo vriendelijk, leuk en vol met liefde. Iedereen heeft de tijd voor je.’
‘Er kwamen moeders naar me toe die aan mij vroegen of ik hun kinderen Engels wilde leren. Ik vond dat een goed idee, want zo leerde ik weer wat meer mensen kennen. Toen ik de kinderen Engels begon te leren kwam ik erachter hoe belachelijk veel onnodige dingen zij moesten weten. Alle soorten grammatica en verschillende tijden die ze moeten kunnen onderscheiden, terwijl ze niet eens een brood kunnen bestellen bij de bakker. Ik vond dat helemaal nergens op slaan’, aldus Cintha.
Uitbreiden
Na een tijdje sprak Cintha haar wens uit om in een groter huis te gaan wonen. ‘Tomas kende iemand die bij hen in de buurt een mooi vakantiehuis had en zelf in Barcelona woonde, die wilde hij wel even bellen. De mensen die ons huis in Nederland huurden wilden na een jaar ook iets anders, dus dat zijn we meteen gaan verkopen. Dát was het moment dat we definitief besloten om in Spanje te gaan wonen. Cintha: ‘Tomas had een gesprek met die man laat in de avond, ik lag al in bed. Toen hij terugkwam zei hij: ik geloof dat we een huis gekocht hebben. Voor mij was dat droom nummer 2 die uitkwam. We hebben uiteindelijk veel minder betaald dan de vraagprijs, maar dat was omdat de eigenaar het ons heel erg gunde. Zij vonden het ontzettend leuk dat wij daar als gezin wilde wonen.’
Ondertussen was Cintha nog steeds aan het werk voor haar Nederlandse werkgever, totdat zij gebeld werd door hem. Hij vertelde haar dat haar uren minder zouden worden. Cintha: ‘Toen dacht ik bij mezelf: dan kan ik net zo goed voor mezelf beginnen. Alleen wist ik niet wat ik dan moest gaan doen. Ik was me toen net aan het verdiepen in het internet, want daar wist ik nog heel erg weinig van af. Als ik dan toch iets voor mezelf wilde gaan doen, moest het online zijn. Ik deed allemaal online challenges en leerde daar echt heel veel van. Toen kwam ik in contact met een succesvolle online onderneemster. Zij vroeg waarom ik niet iets met talen ging doen, daar was ik tenslotte goed in. Ik weet niet wat er toen gebeurde, maar het leek wel alsof er een knop om ging op dat moment. Ik had gelijk een heel idee in mijn hoofd van hoe ik alles wilde gaan doen.’
Nieuw carrièreplan
Terwijl Cintha door het dorp liep, dacht zij na over hoe zij haar lessen wilde gaan maken. Uiteindelijk doet zij dit met een Spaans iemand naast haar. Cintha geeft de perfecte uitleg, en de Spanjaard de perfecte uitspraak. Alle situaties die je nodig zou kunnen hebben, worden besproken in de lessen. Dit zijn dus alleen de hoognodige. ‘De verschillende grammaticale tijden zijn vaak de reden waarom mensen Spaans leren zo lastig vinden. Ik heb zelf meegemaakt dat ik de naamvallen bij Duits ook nooit heb hoeven te gebruiken’, aldus Cintha.
Cintha: ‘Overal online vertelde ik mijn verhaal, liet ik zien waar ik mee bezig was en liet ik het Spaanse leven zien. Alle mensen waren super enthousiast. Ik heb toen een Facebook-account aangemaakt waarin in no-time 1.000 mensen zaten. Allemaal wilden zij Spaans leren. Dat was de derde droom die ik waargemaakt had: mijn eigen bedrijf. Iedereen vond de oefeningen leuk en kon opeens alles makkelijk onthouden. Ik vroeg aan de mensen wat ze nog meer van mij nodig hadden, en ging aan de hand daarvan steeds meer lessen maken. Ik heb nu een goedlopend bedrijf met 45.000 cursisten die zowel de gratis, als betaalde Spaanse lessen volgen. Omdat veel van die mensen ook wel eens wat meer informatie over mij willen hebben, heb ik een boek geschreven. Zij kunnen dat boek dan downloaden en mijn levensverhaal lezen.’
Nog meer verandering
‘Toen we in 2015 aankwamen in onze nieuwe woonplaats, was het voor de kinderen ook al snel fijn. Er stond gelijk een groepje jongens aan de deur die met mijn zoon wilde voetballen. Mijn kinderen spraken toen natuurlijk nog geen woord Spaans. Ik had verwacht dat mijn zoon er veel moeite mee zou hebben, en mijn dochter het wel makkelijk zou vinden. Dit bleek precies andersom te zijn. De jongetjes gaan een potje voetballen en steken een duimpje naar elkaar op, maar meiden praten. Dat is een stuk lastiger als je nog geen woord Spaans spreekt. Na een tijdje ging dit natuurlijk veel beter, en die vrienden van toen zijn nu nog steeds hun vrienden. Zo ging het integreren erg soepel. Zelfs het hondje was na 3 maanden zwanger van het hondje van de buurman’, vertelt Cintha.
Cintha: ‘Voor Tomas is het nog altijd lastig gebleven, hij miste Nederland heel erg. Vooral het werken met Nederlanders is honderd keer fijner dan werken met Spanjaarden. Die gedrevenheid mist heel erg bij hen.’
Blijven dromen
Na een tijdje stelde Tomas toch voor om eens naar een huis te gaan kijken, dat zich op 10 minuten rijden van hun eigen huis bevond. Eigenlijk vond Cintha dit niet nodig, want zij was helemaal op haar plek, maar toch namen ze even een kijkje. Cintha: ‘Toen ik daar aankwam leek het wel een sprookje. Het is een zelfvoorzienend huis, met een waterput en zonnepanelen. Het uitzicht en de veranda waren echt waanzinnig… 10 minuten later hebben we het huis gekocht. Nog steeds lijkt het wel alsof elke droom die we hebben uitkomt, inmiddels zijn dat er al zes. Zelfs dromen waarvan we niet wisten dat we ze hadden, komen uit. Voor mij is de plek waar we nu wonen, de meest waanzinnige plek waar je maar kan wonen. De mensen zijn zo lief, het is zo rustig en je kunt er zo erg genieten. Voor mij is dit de allermooiste plek op aarde, van alle landen waar ik ben geweest.’
Terug naar Nederland
Als je nu aan Cintha zou vragen of zij ooit nog terug zou willen naar Nederland, zou zij antwoorden: ‘Nooit van mijn leven. Ik vind mijn familie in Nederland geweldig, we zijn afgelopen winter nog wezen skiën met z’n allen. Dat is één groot feest, dus dat is echt een cadeautje om te doen samen. Voor de rest is er niets in mij dat zegt dat ik liever in Nederland was geweest.’
Vaak willen mensen niet dat je gaat, omdat je daar een goede band mee hebt. De meeste mensen snapten het wel in het geval van Cintha, maar voor de mensen die dichtbij staan kan het best een dingetje zijn. Cintha: ‘Ik ben geen persoon die graag naar andere mensen luistert, ik heb altijd mijn eigen ding gedaan. In het jaar voordat wij weggingen gebeurden er ook allemaal dingen waardoor ik echt dacht: wat doen wij hier nog? Ik had zoiets van: wegwezen hier.’
Bij Cintha en Tomas is gelukkig alles goed uitgepakt, maar het had ook anders kunnen lopen. Dan zou het voor hen een les zijn geweest. Cintha: ‘Het lijkt me zo erg dat je op je sterfbed ligt en denkt: had ik nou maar dit gedaan, of had ik nou maar dat gedaan. Ik wil op mijn sterfbed liggen en denken: zo, dat heb ik even mooi gedaan allemaal.’
