3 februari 2020
De tentamens van Mila zijn voorbij dus die stuit weer in voor ons standje hopeloos en voor haar het zalige helemaal niets doen. Tot grote irritatie van Julian die vindt dat ze naar buiten moet, moet hardlopen, sporten en bezig zijn. Wat ze doet is binnen – binnen zijn gezichtsveld – met haar neus in haar telefoon zitten en eten… En dat zo’n beetje de hele dag door. Ik word gek van het geruzie wat hier uit voortkomt. Zeg tegen Mila dat ze het stiekem moet doen en tegen Julian dat hij niet de hele tijd moet zeiken. Dan pakt die kleine dat toch slimmer aan. Ze doet namelijk precies hetzelfde maar wel in de beslotenheid van haar eigen kamer. Julian vlucht steeds vaker naar de boot waar hij met een vriend aan het klussen is. Het zullen de laatste loodjes zijn… Het zijn de laatste loodjes toch? Door het wegvallen van zo’n beetje alle vaste routines heeft niemand nog enig idee wat voor dag het is. We gaan steeds later naar bed, staan later op en trekken zelden nog iets leuks aan. We beginnen langzaam te transformeren in de familie Flodder. Om me heen zie ik dat we niet de enigen zijn.
Op zondag is het buiten prachtig, van dat kraakheldere wintersportweer. Met drie vriendinnen maak ik een wandeling om de lokale horeca te steunen. Lekker hapje hier, glühwein daar, een glaasje wit in een mini wijngaard. Het lijkt even of er niets aan de hand is. Paula en ik houden dat gevoel vast en boeken die avond onze gezamenlijke zomervakantie. Lekker iets om naar uit te kijken. Ooit moeten ze die grenzen weer opengooien toch.
De basisscholen mogen weer open en dat is heel fijn voor wie daar baat bij heeft, maar voor ons verandert er eigenlijk niks. Op maandag krijg ik een app van een onbekend nummer: Hoi Natas ik ben de vriendin van Ray, ik snap dat het allemaal moeilijk is met corona enzo, maar ik heb het toch wel heel erg jammer gevonden dat ik vorige week niet welkom was om bij jullie zijn verjaardag te vieren. Hoop je snel te ontmoeten! Fieke Het eerste wat is denk is ‘Who the fuck is Fieke?’ Toen hij bij ons was, vertelde hij inderdaad dat hij met iemand aan het daten was. Maar gezien het tempo waarin de dames elkaar afwisselen, leek dat vrij onbelangrijk. Daarnaast weet Ray dat hij altijd iedereen kan meenemen. Zelfs nu. De berichten die ik terug wil sturen variëren van: Al Ray’s vriendinnen zijn hier van harte welkom. Ray heeft het niet over je gehad dus misschien ligt het daar aan. Weet Ray dat jij in zijn telefoon snuffelt om mijn contactgegevens te achterhalen? Heb je Ray gevraagd waarom hij je niet mee wilde nemen? Ik reageer dus maar niet. Een uur later krijg ik weer een appje; Ik zie dat je het gelezen hebt, je had op zijn minst de beleefdheid kunnen opbrengen om te reageren…
Als ik maandag thuiskom van mijn werk ligt Julian op de vloer in de woonkamer. Mila en Shanna zitten bij hem, hij kan geen kant meer op en ligt te kermen van de pijn. Als we de huisartsenpost aan de lijn hebben, begin hij over zijn hele lichaam te trillen. Mila neemt de regie over en stuurt Shanna die aan het huilen is de kamer uit en zegt tegen mij dat ik 112 moet bellen. Terwijl de pijn steeds erger wordt, moet ik een eindeloos lange reeks vragen beantwoorden. Julian is inmiddels niet meer aanspreekbaar. Terwijl ik de vragen negatief beantwoord die zouden duiden op een hartaanval, weet ik al dat ze niet komen. Ondertussen wordt de pijn erger. Ik geef aan dat er nú verdoving in moet. Via de huisartsenpost kan ik uiteindelijk een half uur later morfine tabletten ophalen. Als de pijn gezakt is – het was acute spit waarbij een zenuw bekneld raakte – verplaatsen we hem van de grond naar het bed. Als een uurtje later ook Mila en Shanna in bed liggen, schenk ik een glas wijn in. Ik ben akelig gespannen en heb weer bij mezelf gezien hoe akelig slecht ik kan omgaan met mensen die iets mankeren. Net voor ik ga slapen krijg ik een appje van Ray: Vind je het leuk als ik zaterdag met die nieuwe date voor jullie kom koken?
De week van Natas vorige week gemist? Je leest het hier.
