Spelen met de wind als een kind
‘De lente hangt in de lucht. Tussen de ijskoude, natte en soms nog met sneeuw bedekte dagen breekt er óók steeds vaker een zonnetje door aan een stralende blauwe lucht. Ineens aait zo’n warme zonnestraal over je wang, alsof de lente wil zeggen… nog éven en de winter is voorbij, ik kom eraan! De vogels hoor ik steeds vaker en luider hun lied kwetteren. De lente lijkt écht al af en toe om het hoekje te gluren. Ook in Zweden waar wij wonen.’
‘Nu wil ik niet persé over het weer babbelen, maar wél over het weer en buitenspelen. Net als, denk ik de meeste ouders, worstel ik met de schermpjes waar de kinderen verslaafd aan zijn. De telefoon, ipad, computer en tv. De schermpjes zijn overal en in alle maten te vinden in ons huis. En dat hebben wij natuurlijk zelf in de hand gewerkt. Ik bedoel, wie koopt die dingen? Wijzelf toch? Dus ik vind het ook niet zo vreemd dat de kinderen er naar grijpen als ze thuis zijn. In de winter vind ik het lastig om de kinderen aan de afgesproken schermtijd van max 2 uur per dag te houden. Vanaf oktober tot februari wordt het al vroeg donker in Zweden, dus buitenspelen na 15u ‘s middag is niet zo aantrekkelijk. Daarbij kan het zo koud zijn dat de lol van het buiten zijn ook snel verdwijnt. Al zeggen ze in Zweden; “Det finns igen dåligt väder, bara dålig kläder” wat betekent “Slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel!”’
‘In de praktijk hebben onze kinderen daar helaas geen boodschap aan. Dus in alle eerlijkheid wordt de maximale schermtijd van 2 uur per dag echt wel eens overschreden. Echterrrrrr, nu de zon zich steeds regelmatiger laat zien en de temperaturen niet meer onder-nul-tandenklapperend-ijspegels-aan-je-neus laag zijn, worden de mobiele apparaten steeds vaker gelaten voor wat het is en wordt er weer buiten gespeeld.’
‘Vandaag ben ik (voor de verandering) goed gehumeurd de was aan het opvouwen en kijk ik door de ramen naar William en Benjamin die buiten met elkaar aan het dollen zijn terwijl ze een balletje trappen. Misschien is dat ook wel de reden dat ik goedgehumeurd ben. Het doet me goed hun plezier in simpele dingen te zien en ik vergeet daardoor het zoveelste ondankbare huishoudelijke klusje wat ik aan het doen ben en dwaal in gedachten af naar een herinnering uit mijn eigen kindertijd. Ons strandhuisje in IJmuiden. Op het strand met mijn zusjes, waar we uren achter elkaar konden vliegeren zonder ons een moment te vervelen. Joggingpak aan en met je blote voeten in het nog ietwat koude zand met een flinke bries om je oren. Onze losse lange haren die wild in ‘t gezicht waaiden. Koud hadden we het niet! Daar hadden we ook geen tijd voor. Want we renden heen en weer, van links naar rechts , trokken aan de touwtjes, liepen weer terug naar de vlieger als die een touchdown had gemaakt, haalden de touwtjes weer uit de knoop en lieten de vliegers opnieuw op. Dat gevoel wanneer de vlieger minutenlang op zijn allerhoogst in de lucht wapperde en jij beneden op aarde de touwtjes in handen had was een machtig gevoel van vrijheid en blijheid. Alles er omheen verdween voor even.
Wanneer heb ik voor het laatst met de kinderen gevliegerd, vraag ik me ineens af? Dat moet al weer jaren geleden zijn. Van oma hebben ze ooit alle drie een mooie vlieger gekregen. Die liggen nog ergens stof te happen in de opslag, bedenk ik me. Ik breek los uit mijn gedachten als ik ineens de t-shirts uit zie gaan en de jongens allebei in hun blote bast lachend zie rondrennen in de tuin. De lentezon is nu echt naar hun kop gestegen. Ze lijken wel op hol geslagen als een stel wilde paarden die voor het eerst sinds lange tijd weer los mogen grazen in de weide. Voor de duidelijkheid… het is nog geen 10 graden buiten! Ik wil eigenlijk meteen naar buiten gaan en ze vanuit de deuropening toeroepen om onmiddellijk hun bovenkleding weer aan te trekken. “Zijn jullie helemaal gek geworden? Zo vatten jullie kou!” Maar ik houd mezelf tegen. Ik hoor mezelf al de hele dag als een soort politieagent corrigeren en dirigeren. “Niet dit doen, niet dat doen. Hou daar mee op, pas op met dat”.
‘Ik laat ze. Ik wil hun pleziermoment niet afremmen, niet bederven. Dan maar een eventuele snotneus deze week. Ik herinner me per slot van rekening ook hoe warm ik het had, toen ik als kind speelde met de wind. Ik laat de was voor wat het is en ga zoek naar de vliegers in de opslag. Ik ga ook buitenspelen mét zonder jas aan!’
