Groene vingers met likdoorns
‘Als dochter van een hovenier ben ik opgegroeid tussen de bloemen en planten. Het ouderlijk huis stond op het erf van het tuincentrum waar onze vader en opa werkten en was tevens onze dagelijkse speeltuin. Mijn zusjes en ik waren geen meisje-meisjes. Hoewel mijn moeder handig was met de naaimachine en ons de meest schattige roze en gele zelfgecreëerde jurkjes aantrok en strikken om onze hoofden bond, waren we verre van schattig en schoon. Zwarte aarde onder onze nagels, moddervegen op de wangen en een klittebos aan haar. We klommen in bomen, bouwden boomhutten en zochten naar grotten en groeven naar schatten.’
‘Die schatten vonden we! Niet in de vorm van zilvermunten of goud, maar in het gevoel van oneindige vrijheid en fantasie buiten in de natuur. Al spelenderwijs leerden we wel iets over plantjes en bloemen. Hoe je ze plant in de aarde, wat het beste tijdstip is om ze te wateren en hoe je ze stekt. Een aantal weken per jaar zag ik mijn opa op een krukje in de kas zitten. IJverig stak hij honderden korte twijgjes in kleine plastic bakjes aarde. Ik gaf er toen niet veel aandacht aan, maar ik weet nog dat zijn handen altijd zwart en ruw waren. Vol met groeven en eelt van al het werk op de tuin.’
‘Nu zijn we dertig jaar verder en merk ik dat het hoveniersbloed kruipt waar het niet gaan kan. In mijn vrije tijd ben ik niet uit de tuin weg te slaan. Snoeien, maaien, harken, zaaien en wateren is bijna dagelijkse kost. Ik doe het met plezier en geniet van alle fases die de natuur aan me laat zien. Je kunt de natuur prima zijn eigen gang laten gaan, maar door de natuur een handje te helpen ben ik in verbinding met moeder aarde en voelt het als teamwork. Samen maken we onze droomtuin. Als veel verbruikend gezin doen we ons best om zo duurzaam en zelfvoorzienend mogelijk te zijn. Dat lukt niet altijd, maar het aanschaffen van zonnepanelen was de eerste grote stap.’
‘Een andere grote wens was een grote plantenkas. Het warme seizoen is in Zweden maar kort, van juni tot augustus. In mei kan er nog sneeuw en nachtvorst verwacht worden en eind augustus begint het al weer snel af te koelen en neemt het aantal lichturen al fors af. Daarom is de kas wel een uitkomst. Zo kan ik het moestuinseizoen zo lang mogelijk rekken en de meeste vruchten plukken. Yay! Al ben ik wel benieuwd hoeveel vruchten er letterlijk en figuurlijk geplukt gaan worden. Ik heb behoorlijk wat gezaaid en gepland en vraag me af of dat echt betekent dat we de aankomende maanden besparen op boodschappen doen. En zullen de vruchten goed, lekker en gezond zijn? Het zal in ieder geval allemaal biologisch zijn, maar hoe zal het smaken en blijft het in leven? Ik heb namelijk al wat jammerlijke leermomentjes gehad de afgelopen maanden.’
‘Maar hoe dan ook, het hebben en onderhouden van een moestuin is populair onder de mensen en ik snap nu waarom. De belofte van nieuw leven, groei en resultaat is fascinerend. Dat gelukzalige en trotse gevoel om je eigen tomaten, komkommers en paprika’s te kunnen plukken of wat blaadjes basilicum voor in de pastagerechten en takjes munt voor in de thee. Maar het vergt wel wat toewijding! ‘s Ochtends en ‘s avonds ben ik (als ik vrij ben) in de kas te vinden. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Overal vind ik aarde. Tussen mijn vingernagels en tenen en achter mijn oren. Vreemde plekjes op mijn armen van insektenbeten en hier en daar een likdoorn op mijn handpalmen. Ik begin op opa te lijken, bedenk ik me nu. Mijn handen zijn ook zwart en ruw. Maar het is het meer dan waard! De schatten liggen hier namelijk (straks) voor het oprapen. Hoop ik.’
