Dank voor alle leuke reacties op mijn eerste column in dit mooie tijdschrift. Ik kreeg ook veel vragen, waarvan er eentje erg vaak wordt gesteld aan mij: Heb je in die afgelopen 38 jaar dat je dit werk doet vriendschappen overgehouden aan de sterren die je voor je lens hebt gehad? En weet je wat nou zo leuk is?! Mijn oudste vriend in dit vak is precies de man die ooit de tekst schreef: Vriendschap is een Illusie. Ik ben als 16-jarige jongen pas echt serieus begonnen met popfotografie, toen ik de huisfotograaf mocht zijn van de Nederlandse band Het Goede Doel. Ik volgde de band al een tijdje met mijn camera en dat viel blijkbaar op. De zanger, Henk Westbroek, vroeg op een gegeven moment aan mij hoe ik toch steeds bij die optredens terechtkwam. Ik vertelde hem dat ik dat gewoon met het openbaar vervoer deed. Hij zei meteen: “Jochie, je mag ook met ons meerijden, hoor! We hebben een hele grote tourbus, waarin nog genoeg plek is”. Vanaf dat moment kreeg ik een vaste tijd en locatie door waar vandaan de band zou vertrekken, zodat ik mee kon rijden. Buiten dat het superhandig was en mij veel tijd en geld scheelde, was het als groot fan van deze band fantastisch om zo alles van dichtbij te mogen meemaken. Ik mocht alles fotograferen en kreeg zo de beste leerschool ooit.
Toen diezelfde Henk zich op een gegeven moment afvroeg hoe ik zo laat na een optreden eigenlijk nog thuiskwam, vertelde ik hem dat mijn moeder me soms kwam ophalen. Of dat ik – als het echt laat was – op het station op een bankje sliep, tot de eerste trein vertrok. “Maar dat hoeft toch helemaal niet!”, zei hij. “Je kunt bij mij thuis slapen, ik heb een logeerkamer.” Hoe bijzonder is het dat iemand die je amper kent, je zo gastvrij verwelkomt?! Henk en zijn lieve vrouw Julia hadden een prachtige logeerkamer voor mij. Ja inderdaad, dé Julia van zijn prachtige liedje Zelfs je Naam is Mooi! Met liefde werd ik binnen gehaald met avondsnacks en lekkere ontbijtjes bij het opstaan. Zo ontstond een vriendschap die zo bijzonder was, dat het zelfs resulteerde in een kinderwens bij Henk en zijn vrouw. Door mijn aanwezigheid beseften ze hoe leuk het is om een kind in je leven te hebben. Het kindje kwam er en kreeg de naam Chrissie. De warmte van Henk en Julia voor mij bleef onveranderd. Zij werden familie, leerden mij dingen eten die ik nog nooit had gegeten, gaven me wijze levenslessen en onderhielden een warm contact met mijn moeder. Samen namen zij de vaderrol in mijn leven over. De rol die abrupt van mij was afgenomen door het plotselinge overlijden van mijn vader. En zo moest elke nieuwe vriendin in mijn leven eerst op audiëntie bij Henk en Julia. Die goedkeuring – die ik overigens altijd kreeg – was belangrijk voor mij. En ook zij leerden eten wat ze nog nooit gegeten hadden. Gastvrijheid staat altijd hoog in het vaandel bij de Westbroeks. Het zijn de liefste mensen die ik ken. Brombeer Henk is een man met een enorm groot hart. En ondanks alle lichamelijke klachten, is hij nog steeds een bezige bij met af en toe nieuwe muziek en een wekelijkse podcast.
Inmiddels zijn we ruim 38 jaar verder en zien we elkaar te weinig. Maar het warme contact is er nog steeds. Mijn kinderen luisteren naar Het Goede Doel en kunnen maar moeilijk geloven dat de zanger van hun favoriete liedjes Ome Henk is. Ook zij zingen uit volle borst België, Oh was ik maar een gijzelaar en Waar is hier de nooduitgang? in de auto. En dan trek ik na een kleine veertig jaar vriendschap toch maar één conclusie: Vriendschap is zeker geen illusie!
