Het is een rare tijd
‘Om maar eens een understatement te gebruiken. Er is oorlog in de buurt, dus het is niet gepast om blij te zijn. En ik wás zo blij dat we eindelijk weer mochten optreden in de theaters, voor volle zalen. Sorry dat ik blij ben. Jimi Hendrix zou zeggen: ‘Excuse me while I kiss the sky’.’
‘Ik heb veel geleden de afgelopen 14 maanden, maar toch moet ik ineens weer bang zijn voor de Russen, zoals in de jaren 80. Ik ben een kind van de jaren 80. In dat decennium was het goed mis in de wereld. Aan de ene kant was er de glitter en de glamour van MTV. Aan de andere kant waren er oorlog, apartheid en honger die het wereldnieuws domineerden. Terwijl in de muziekwereld de bergen naar de hemel rezen, was in Ethiopië de ergste hongersnood sinds 100 jaar. Daarom werd in 1985 het LiveAid festival georganiseerd. De grote sterren van de wereld bundelden de krachten voor Afrika. De zanger van de toen nog redelijk onbekende band U2 maakte daar veel indruk door te dansen met een meisje uit het publiek. Dit werd symbool voor het saamhorigheidsgevoel van LiveAid.’
‘Deze Bono werd in één klap beroemd. Hij was een betrokken jongen en sloot zich aan bij Amnesty International, want hij wilde zich vaker inzetten voor goeie doelen. Tevens gingen ze de studio in om een nieuw album te maken dat The Joshua Tree zou gaan heten. Dat album werd een afspiegeling van de gedachten van Bono over de misstanden in de wereld. Bullit the blue sky bijvoorbeeld, over de koude oorlog tussen Amerika en de Sovjet-Unie. Landen in Midden-Amerika werden misbruikt om deze oorlog uit te vechten. In Argentinië leerde hij het verhaal kennen van de Dwaze Moeders van wie de echtgenoten en kinderen gearresteerd en ontvoerd werden, omdat zij het niet eens waren met het regime. In Engeland werden onder de regering van Thatcher grote kolenmijnen gesloten. Bono schreef over het verdriet van de gezinnen die generaties lang van vader op zoon in die mijnen hun brood hadden verdiend. Zoals in Red Hill Mining Town. Bono móest erover schrijven. En dat heeft ervoor gezorgd dat het album een klassieker werd. Een album met een gekwetste, zoekende ziel. And I still haven’t found what I’m looking for. Er werd meer dan een jaar aan gewerkt. Het kwam uit in 1987. In die periode trokken de mannen van de band dagelijks met elkaar op. Een van de crewleden was Bono’s beste vriend. Greg Caroll. Greg maakte op een regenachtige dag een ritje op de motor van Bono, botste frontaal op een auto en overleed. Bono en de andere jongens waren ontroostbaar. Greg werd begraven op One Tree Hill, zoals het lied heet dat Bono erover schreef. Het verlies van deze dierbare zorgde ervoor dat ze een jaar lang de weg kwijt waren. Het gevoel alsof ze in een woestijn waren. Doelloos, Stuurloos. Om die reden lieten ze zich fotograferen in een woestijn, voor de hoes van het album.’
‘Ik kan mijn eigen gevoel van de afgelopen 14 maanden ook niet beter omschrijven dan dat. Ik kom ook uit zo’n woestijn. Daarom wil ik geen ellende meer zien. In 2017, precies 30 jaar na het uitkomen van The Joshua Tree, gingen wij het theater in met het verhaal rond dit U2-album. Ik vond die verhalen buitengewoon indrukwekkend, maar moest voor mezelf toegeven dat het gevoelens en situaties waren die wat ‘ver van ons bed’ waren. Bij ons was alles goed. Wij hadden niet te maken met de spanning tussen Amerika en de Russen. Wij hadden geen premier die beslissingen nam waardoor mensen hun huis uit moesten. Wij hadden geen demonstraties waarbij mensen die het niet eens waren met het beleid, in elkaar werden geslagen. Wij zijn nu vijf jaar verder en we staan wederom met deze U2-show en dezelfde verhalen in de theaters. Ieder verhaal voel ik nu in mijn hele lichaam. Vorige week werd zelfs gemeld dat Ethiopië momenteel weer lijdt onder de ergste hongersnood sinds 40 jaar. De wereld is weer helemaal terug bij af. Terug bij de situatie van vóór LiveAid.’
De vorige columns van Jan Dulles lees je hier.
