Editie: September/Oktober 2019
Dit jaar is ruimschoots over de helft. De zomer weer voorbij. Iedereen heeft mooie dingen meegemaakt en laten zien op Facebook en Instagram. We hoeven het dus ook niet meer aan elkaar te vertellen. iedereen is gelukkig op Facebook en succesvol op Instagram. Wij hebben onze eerste lange vakantie gehad met onze zoon James en het was bijna net zo mooi als op de foto’s. Ik heb een compleet nieuw leven gekregen door hem.
Ook de 3JS zijn aan een nieuw leven begonnen met onze nieuwe J: Robin. De nieuwe single heeft de toepasselijke titel De toekomst. ‘Zo rijden we de toekomst in‘, zingen we achter het stuur van een auto, metaforisch voor het leven dat ons te wachten staat. ‘Het beste moet nog komen‘. Dat mogen we hopen tenminste. Al ben ik stiekem tevreden als het gewoon zo doorgaat. Meer succes, drukte en geld zullen mij niet gelukkiger maken.
Alles regelt zichzelf
Ik zag het even niet zitten toen Jan de Witte in februari aankondigde te stoppen. Jan koos voor zijn eigen toekomst. Wij konden niet anders dan er begrip voor opbrengen, maar wisten we even niet wat te doen. Ik heb me daar een maand of twee heel onzeker over gevoeld en toen ineens was daar Robin Küller. Een Volendamse jongen die in het dorp bekend staat als een goeie, enthousiaste zanger/gitarist, die er ook nog eens goed uitziet. Een week later was het beklonken. Alles regelt zichzelf, dacht ik toen.
Mijn opa
‘Alles regelt zichzelf’, is wat mijn opa altijd zei als zijn kinderen met een probleem zaten en geen uitweg zagen. Mijn opa was een wijs man. Zo wijs dat-ie bijna nooit sprak. Ik was 16 toen hij overleed, maar ondertussen lijk ik ontzettend veel op hem qua karakter. Mijn opa was ook geen roddelaar. Hij was wél nieuwsgierig en hoorde roddels aan, maar hield ze vervolgens voor zichzelf. In een dorp waar iedereen alles van mekaar wil weten en graag verder vertelt, is dat zeer uitzonderlijk. Waarschijnlijk vond hij het zo vervelend voor de beroddelde (ik heb zojuist een nieuw woord bedacht, denk ik) in kwestie, dat hij niet degene wilde zijn die het doorvertelde. Zelfs niet tegen mijn oma. ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet‘, zei hij in zo’n geval.
En ‘Gij die zonder zonden is, werpe de eerste steen’. We horen het nog steeds op onze katholieke scholen, maar we denken er niet genoeg bij na. Met de komst van social media en WhatsApp in het bijzonder is de wereld er wat dat betreft niet mooier op geworden. Iedereen is de hele dag door ‘in gesprek’ in meerdere WhatsApp-groepen. Ieder nieuwtje is daarom binnen 10 minuten bij iedereen bekend, compleet met screenshots van WhatsApp-gesprekken en foto’s. Als iemand hierover kan meepraten, ben ik het wel. Maar ik doe het niet. Ik zwijg en ik schrijf. Daarom dacht ik een paar jaar geleden toen ik me echt heel slecht voelde na een verbroken relatie, dat het misschien verlichtend zou werken als ik een boek zou schrijven. Een autobiografie. ‘Komt een zanger aan de hemelpoort’. De titel had ik al. Maar na het eerste hoofdstuk en mijn eerste bezoek aan een psychiater, ben ik gestopt. Want wat moest ik uiteindelijk met dat boek? Uitbrengen? Ik vind dat altijd een beetje foutig (ik heb zojuist een nieuw woord bedacht, denk ik) als bekende Nederlanders (auto-)biografieën gaan uitbrengen. Ik bedoel: welke Nederlanders zijn er nou zó succesvol, belangrijk of interessant geweest in het verleden dat we daar een boek over willen lezen? Een handjevol misschien: Rembrandt, Van Gogh, Gordon, Cruijf en Anne Frank. Meer kan ik er echt niet bedenken. Ook met de psychiater ben ik gestopt na twee keer. Want terwijl die veel te intelligente man in mijn verleden zat te graven, dwaalden mijn gedachten af. Maar toen hij me vroeg naar mijn opa schoot ineens die zin me weer te binnen: ‘Alles regelt zichzelf’. Ik bedankte de zielenknijper vriendelijk en verliet zijn praktijk om met een gerust hart mijn leven te vervolgen.
De laatste column van Jan Dulles gemist? Je leest het hier!
