100%NL Magazine Jan Dulles column
Zie ook:
Delen

Jan Dulles: ‘De tranen liepen over mijn wangen’

De zanger van de 3JS geeft als columnist van 100%NL Magazine zijn visie op het leven. Deze keer schrijft Jan over de indrukwekkende 2 minuten stilte op 4 mei jl. tijdens de Vrienden van Amstel Live.

Deze stilte was de mooiste

‘Wát een jaar is dit. Nu al. We hebben het zelden zo druk gehad. Onze eerste jaren als 3JS in Nederland waren ook zo belachelijk druk. De details herinner ik me niet meer maar in 2007, 2008 en 2009 deden we zo vreselijk veel optredens, promo’s, interviews en studio-opnames tegelijk, dat we ons nu niet meer kunnen voorstellen hoe we dat toen hebben geflikt. We zaten in een rollercoaster. Vroeger noemden we dat een achtbaan maar sinds het succes van Danny Vera is Rollercoaster een Nederlands woord geworden. Die achtbaan van ons was door de jaren heen een solide trein geworden, met schone coupé’s, die ons op een relaxte manier door de jaren heen tufte. Niet te snel en niet te langzaam. Het was wel goed zo. Totdat die trein twee jaar geleden plotseling tot stilstand kwam door Corona. Helemaal stil.’

‘Aan die stilte moest ik afgelopen 4 mei denken, tijdens de dodenherdenking. We deden mee met De Vrienden van Amstel, zoals jullie wellicht hebben meegekregen. Dit gigantische spektakel, dat normaal altijd in januari/februari wordt gehouden, was natuurlijk ook twee jaar niet doorgegaan maar kon voor deze keer worden verplaatst naar april/mei. Zodoende was er ook op 4 mei een show. Zo’n show begint altijd om acht uur in de avond maar de dodenherdenking moest natuurlijk wel gerespecteerd worden. En zo maakten wij de meest indrukwekkende twee minuten stilte ooit mee. Eerst een korte aankondiging met een filmpje met daarin alle zwijgende artiesten en vervolgens werden 15.000 mensen zó stil dat het pijn deed.’

‘Ik kon er niks aan doen maar ik dacht aan alle ellende en de vreemde leegte die ik zelf heb meegemaakt. Ik dacht niet alleen aan oorlogsslachtoffers maar vooral aan corona-slachtoffers. Die direct of indirect door Corona zijn overleden of een familielid of hun werk kwijtraakten. Ik dacht aan de stilte van de afgelopen twee jaar. De onzekerheid over onze toekomst in de muziek. Het besef dat cultuur in de lijst van ‘essentiële’ zaken ongeveer onderaan staat in de ogen van de Nederlandse politici. Ik dacht aan Hugo de J. (ja die kop schoot ook weer even door mijn hoofd) die aangaf dat we voorlopig nog maar even naar een dvd’tje moesten gaan kijken in plaats van naar een concert. ‘Niet zo zeuren’… waarna hij wederom een streep zette door het festival-seizoen en vervolgens de Formule 1 wél door liet gaan. Dit was gelukkig wel het moment dat heel Nederland in één klap wakker werd en zag dat het allemaal niks meer met de volksgezondheid te maken had. Het kwam allemaal voorbij in die twee minuten. Die Ahoy met 15.000 mensen was twee minuten lang nét zo stil als de lege Ahoy van de afgelopen twee jaar. Je kon een speld horen vallen. Om met de woorden van Guus Meeuwis te spreken: ‘Deze stilte was de mooiste’. De tranen liepen over mijn wangen.’

‘Na twee minuten kwam het geluid weer tot leven en begon de show, zoals iedere avond als een lawine. Het grappige bij Vrienden van Amstel is dat de avond niet rustig aan begint en naar een hoogtepunt toe werkt maar beter omschreven kan worden als een 3,5 uur durende explosie. Van het begin tot het eind. Met hooguit één rustmomentje. Zoals dit keer het optreden van Danny Vera, die zong over die Rollercoaster. Die rit in de achtbaan die het leven is. Met zijn bizarre hoogtepunten en z’n diepe dalen. Grappig dat dát nou juist een ballad is, besef ik nu.’

‘We hebben het er met collega artiesten ook nog over gehad natuurlijk in die 12 dagen. We hadden elkaar immers ook al twee jaar niet gesproken. Hoe hadden zij dat ervaren? Het was onwerkelijk. We raakten in die twee jaar rustig aan gewend aan een normaal ritme. Vroeg op, boodschappen doen, avondeten om 18:00uur en om 22:30uur naar bed. Soms hadden we bijna het idee dat het maar beter was zo, een leven van regelmaat en vaste ritmes. Dat het tóch maar niet voorbestemd was dat we artiesten waren geworden. Totdat de trein eind februari ineens weer begon te rijden. Niet rustig aan…nee… hij schóót uit de startblokken. Het was bijna angstaanjagend. Na de eerste theatershows stond ik te hijgen op het podium alsof ik een marathon had gelopen. Ondertussen zijn we nog maar drie maanden verder en hebben wij er al bijna 50 optredens op zitten. Zoals ik zei: We hebben het zelden zo druk gehad. Maar klagen over drukte gaan we pas over een jaar of vijf weer.’

De vorige columns van Jan Dulles lees je hier.
Delen

Meer over Jan Dulles

FOTO: Jan Dulles en Caroline Mol delen heel mooi nieuws
FOTO: Jan Dulles en Caroline Mol delen heel mooi nieuws
Volgers reageren massaal onder práchtige foto Jan Dulles en Caroline Mol
Volgers reageren massaal onder práchtige foto Jan Dulles en Caroline Mol
Lees alle artikelen over Jan Dulles