‘Ik lurk aan een grote mok thee op het ieniemini kleine vliegveldje op Gotland. Een Zweeds eiland waar wij sinds 2018 wonen. Wie zijn wij? Mijn aanstaande man Daniël en onze drie kinderen Ronja (13), William (12) en Benjamin (8). Ik zit op datzelfde bankje in de koffiecorner op het vliegveldje waar ik de afgelopen maanden al tien keer heb gezeten. De verkoper van het koffiehoekje begint mij ondertussen te herkennen zegt: ‘Tjena tjena, du igen, vart åker du nu nånstans?’ Wat betekent ‘Hé ben je er weer? Waar ga je dit keer naar toe?’ Inmiddels kan me aardig redden in een conversatie Zweeds en leg ik uit dat ik Nederlandse ben en ondanks dat ik op Gotland woon, nog steeds in Nederland werk. Dus ik “pendlar”, oftewel ik reis veel heen en weer. Als hij verder vraagt naar wat ik precies doe, lukt het me prima om uit te leggen dat ik presentatrice en actrice ben. Maar ik hoor mezelf worstelen met woorden als ik in het Zweeds probeer uit te leggen dat ik nu naar Nederland reis om mee te doe aan “The Passion” als Maria Magdalena. Datzelfde gehakkel ervaarde ik een aantal weken geleden toen ik mijn deelname aan “Wie is de Mol” ging uitleggen, haha. In Nederland hoef je dat niet uit leggen, of je er nu naar kijkt of niet…bijna iedereen kent het. Dat maakt het gesprek een stuk makkelijker. Hij kijkt me wat bedenkelijk aan (hij heeft vast niets begrepen van wat ik zei) en wenst me vriendelijk een goede reis toe. En zo stap ik voor de zoveelste keer dit jaar dat vliegtuigje in. Eerst naar Stockholm om daar vervolgens over te stappen naar Amsterdam. Dit keer is het maar een kort reisje van drie dagen, denk ik bij mezelf.’
‘Ik denk aan de kinderen die vanmorgen nog lekker lagen te slapen toen ik in alle stilte vertrok. Ik liep op mijn tenen door het huis en zag in het voorbij gaan de gootsteen nog vol afwas liggen, de wasmanden zaten overvol en Jaala en Jinx hadden één van mijn sloffen aan duizend stukjes gebeten. Zucht… Ik heb de boel de boel gelaten en trok de deur achter me dicht. Ik denk aan Daniël die er de aankomende dagen thuis alleen voor staat. En daarna aan het feit dat mij volgende week hetzelfde te wachten staat, want dan vertrekt Daniël voor een week naar Nederland om te werken. En zo gaat het eigenlijk al maanden. Ik glimlach in mezelf als ik denk aan onze manier van leven. Het is niet standaard. Het is niet altijd even georganiseerd, zelfs eerder wat chaotisch, maar ik ben trots op ons. Hoe we het klaren met z’n allen! En hierin ons geluk hebben gevonden.’
‘Het regelmatig op en neer reizen vind ik ook niet zwaar. Eerlijk gezegd, zelfs heerlijk om even de overvolle wasmanden te laten staan en mij enkel op mijn werk te focussen. In het vliegtuig geniet ik ofwel van een goed boek, lekkere podcast of gebruik ik de tijd om teksten te leren voor het komende project. Op dit moment gebruik de reistijd voor het tikken van deze column, terwijl het vliegtuig boven het dikke witte wolkendek uitstijgt en een strak blauwe hemel aan mijn linkerzijde verschijnt. Aaahhh mooi. Waar zal ik over schrijven in deze columns? Wat vind jij leuk om te lezen, vraag ik mezelf af? De meest gestelde vraag aan mij is wel hoe het leven in Zweden ons bevalt. Hoe ik werk in Nederland combineer met een druk gezinsleven in Zweden. Ik ga er gemakshalve vanuit dat jij je als lezer dat misschien ook wel afvraagt.’
‘Ik omschrijf het graag als het hebben van “Best of both worlds”. Ruimte, rust en natuur in Zweden en de bruisende hectiek in Nederland. Maar dat is de korte ideale versie. In werkelijkheid is het gezinsleven in Zweden net zo druk als het in Nederland was, misschien nog wel drukker. Met drie kinderen, twee honden en het huishouden kom je uren te kort in een dag. Daar komt nog eens bij dat we behoorlijk ver weg wonen van de stad. Dus “even” boodschappen doen, “even” tanken, “even” de kinderen naar voetbaltraining, dansles en gitaarles brengen zit er niet bij. De afstand is net te groot voor “even”. Wij brengen de kids overal naar toe met de auto en daar gaan behoorlijk wat uren in zitten. Wat wel een groot voordeel is, is de schoolbus. Onze kinderen zitten alle drie op een andere school en worden iedere ochtend om 07.00 met de bus opgehaald en om 15.00 netjes afgezet op de hoek van de straat. Daar staat geen bushalte of bushokje, we staan gewoon in de berm te wachten en de buschauffeur weet welke kinderen hij op zijn route moet ophalen en afzetten. Omdat we het verst weg wonen van de scholen, zijn ze de eerste op de route die instappen en de laatste die ‘s middags weer uitstappen. Om “even” het in the middle of nowhere gevoel te duiden. Maarrrr dan woon je wel lekker in het bos, helemaal vrij. Geen buren. Zie je herten, vossen en grote hazen rondspringen om je huis. Al vraag ik me soms af of het de kinderen iets kan schelen. Bos of geen bos, ze zitten net zoals de meeste kinderen het liefst op hun mobiel of achter de gamingcomputer en klagen luidruchtig als de wifi verbinding het weer eens laat afweten. Het zijn vooral Daniël en ik die genieten van al dat groen en het gekwetter van vogels en het ruisen van de bladeren van de bomen om ons heen.’
‘Maar goed, dat bos heb ik voor nu weer even achter me gelaten en ik ben op weg naar de bruisende hectiek in Nederland. Die lonkt naar me. Straks sta ik op een groot podium met live-band, met andere castleden, met felle lampen en camera’s op ons gericht en een miljoenen publiek dat kijkt. The Passion en later dit jaar The Passion Hemelvaart. Ja, twee edities dit jaar waarin ik als Maria Magdalena samen met Jezus, Petrus, Judas en moeder Maria een eeuwenoud verhaal al spelend en zingend mag vertellen. Ik ben opgewonden, enthousiast en nerveus. Al dagen, slaap er zelfs onrustig van. Waarom ben ik nog steeds na 20 jaar ervaring nerveus? Is het goed dat ik nerveus ben? Ik denk het wel. Ik wil het goed doen! Ik wil mensen verrassen, mezelf steeds weer uitdagen en overtuigen dat ik dit kan. Vooral mezelf ja, denk ik. Want ik ben mijn eigen grootste vijand door te twijfelen aan mijn kunnen. Uhhhmm…“food for thought”?! Daar kan ik straks thuis weer eens fijn op mediteren, op die diepere levensvragen, al wandelend door het bos. Dat Zweedse bos.’
Foto: Sander Mulkens
