100%NL magazine Natas
Delen

Natas: ‘Ik verbaas me over zoveel arrogantie’

Natasja (54) woont met haar man Julian (58), dochters Mila (19) en Shanna (16) en hond Ruby onder de rook van Amsterdam. Wekelijks schrijft zij over wat er speelt op werk, thuis, onder collega’s vrienden, familie en vage kennissen. Deze week staat vooral in het teken van ongerustheid.

Vrijdag ga ik weer naar het werk. Ik heb me een tweede keer laten testen en ook die is negatief. Wonderlijk hoe dat gaat. Hoe in gezinnen iedereen besmet raakt behalve die ene. Ik heb me inmiddels al zo vaak laten testen, altijd met reden en altijd in een combinatie van me bijzonder slecht voelen en in contact te zijn geweest met iemand die positief was. En iedere keer ben ik negatief. Nou ja gelukkig maar. Of niet, ik weet het ook niet meer. Gelukkig kom ik als een van de eerste in aanmerking voor de booster. Met dank aan Janssen.

Gaan we die wijn nog inschenken?

Vrijdagavond staat de surprise party voor Paula haar 50ste verjaardag gepland. Moeder, schoonmoeder en een groep van 11 vriendinnen. Natuurlijk voelt ze nattigheid, maar toch is de verrassing groot en zitten de tranen hoog. We zitten in The Harbour Club onder het Apollo Hotel in Amsterdam Zuid. Een omhoog gevallen ballentent waar oudere mannen met teveel geld hun jongere vrouwen die daarop zitten te azen, etaleren. Het personeel is uitsluitend geselecteerd op uiterlijk en vindt dat gasten vooral moeten genieten van het feit dat zij daar mooi lopen te wezen. Een knappe blondine loopt op ons af en als ik wil bestellen, zegt ze dat we op moeten passen dat we de ruit waarin al een barst zit, niet kapot maken. Als ik zeg dat ze zich in dat geval misschien meer zorgen moet maken over het feit dat haar gasten niet naar buiten vallen, kijkt ze me geërgerd aan en loopt weg. Dan maar aan de bar bestellen. Na tien minuten nog niets. ‘Mijn collega komt zo’ zegt de barman. Ik krijg het paarse krokodil gevoel. De wijn staat op tafel, de glazen staan op tafel maar waarschijnlijk staat de inschenksmurf ergens voor een spiegel blij te zijn met zichzelf. Ik vul de glazen, krijg een berisping en verbaas me over zoveel arrogantie. Het eten en het gezelschap, maken alles goed.

Ik maak me zorgen om de operatie van Mila

Zondagavond kom ik moeilijk in slaap. Ik maak me druk over de operatie van Mila die de volgende dag vroeg onder het mes gaat om een neusschotje recht te zetten, wat haar beperkt goed door haar neus te ademen. Het is toch een volledige narcose, en een pijnlijke ingreep. We hebben het er verder niet over gehad, Mila kan net als ik dingen uitzetten om zich er vooraf niet al te druk over te maken. Shanna zit op wat hopelijk het hoogtepunt is van haar egoïstische puberperiode en is compleet onuitstaanbaar. Het is dat je met een tweede weet dat het ook weer goed gaat komen. Waar ik er met Mila nog met gestrekt been inging, doe ik nu af een toe een cleane tackle. Beide geven trouwens hetzelfde resultaat; Geen enkele verbetering. Maar de laatste vreet wel minder energie. Om 1 uur ś middags heb ik nog steeds geen belletje van Julian of de operatie goed is gegaan. Ik vraag hem het ziekenhuis te bellen, hij vindt het onzin en ik hang boos de telefoon op. Als je nou toch merkt dat iemand zich ergens heel druk over maakt, dan kun je daar toch een beetje rekening mee houden? En daar zit waarschijnlijk precies het probleem, hij merkt het niet eens en dat is pure desinteresse. Om half twee krijg ik een appje van Mila, ze is wakker en het is goed gegaan. Ik neem me voor deze hele week kostuumdrama’s met haar te gaan kijken in plaats van Scandinavische krimi’s met Julian. Zal hem leren. Tenminste als hij het door heeft…

Delen