12 mei 2021
Tussen Mila en Xander is het over en dat is verdrietig. Het lijkt of ze er goed mee omgaan, met veel respect naar elkaar. Ik hoop dat ze misschien op termijn een andere manier vinden om met elkaar te kunnen blijven omgaan. Het voelt zinloos dat ze niet alleen een geliefde maar ook hun maatje moet missen. En ik weet niet precies waarom, maar het raakt me onverwacht hard.
Bekende Nederlanders
Op werk is het lekker druk met veel interviews en te verwerken teksten. Ik ben alleen niet gek op interviewen. Het is een rare gespreksvorm, eigenlijk vaak ronduit ongemakkelijk. De Bekende Nederlander heeft meestal een reden waarom hij met jou wil praten en dat is zelden om uit de doeken te doen wat er zoal in zijn privéleven speelt. Meestal gaat het om een nieuw programma, concertreeks, kledinglijn of (kook)boek die extra aandacht nodig heeft. Maar als de lezer wil weten op welk tijdstip een nieuw programma wordt uitgezonden, pakt hij wel een televisiegids. Dus je moet ook persoonlijke vragen stellen. En daar reageert niet iedereen altijd even leuk op.
Jan Smit is mijn favoriet
Van de week belde ik met Jan Smit – mijn absolute favoriet – een makkelijke prater zonder enige vorm van kapsones. Hij is druk want er moeten wat voorbereidingen getroffen worden voor wat met recht het grootste podium is dat iemand in dit leven gaat krijgen; De presentatie van Het Eurovisie Songfestival. En ik vraag hem of hij weleens boodschappen doet… Hij geeft nog antwoord ook “Jazeker, zo’n twee keer in de week” ik merk dat ik me daarover verbaas en schaam me voor mijn eigen vooroordeel en arrogantie.
Puberperikelen
Shanna heeft de meivakantie gebruikt om iedere avond de hort op te gaan, of om thuis vrienden uit te nodigen en daar wordt ze op de dag niet gezelliger van. Op die rare broeierige moederdag. Of eigenlijk de avond ervoor al, zegt ze dat ik niet te vroeg moet opstaan, omdat ik anders geen ontbijt op bed krijg. Als ze tegen de middag haar bed uitkomt, bromt ze naar me wat voor bloemen ik wil. Tot tien tellen, het is de puberteit. Bij drie ontplof ik en verzanden we in de verbale strijd die op het moment aan de orde van de dag is, en die we allebei niet kunnen winnen. De rest van de dag leef ik mijn frustratie af op de onkruidjes in de tuin. Maar als de vijf in de klok zit, drinken we toch met z’n vieren een wijntje in de zon én heeft Shanna – niet zonder slag of stoot maar toch – de perfecte zelfgemaakte gnocchi voor mij gemaakt.
Wijntje voor de schrik
Op dinsdagavond landt er met een hoop kabaal een helikopter naast ons huis. Een kwartier later staat Paula voor de deur. “Ik was de was aan het vouwen op zolder en zag de traumahelikopter in je tuin landen. Gaat alles goed?” Ik geef haar een wijntje voor de schrik. We grappen wat over onze vervelende pubers en hoe we ze met onze geavanceerde deurbellen beter in de gaten kunnen houden. Als zij heel hard moet lachen om haar eigen grap, gooit ze haar hoofd naar achter en landt daarmee op het puntje van de vensterbank. Bloed! De helikopter is net vertrokken…
Natas van vorige week gemist? Je leest het hier!
